Game Reviews Part 2

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

Αυτή είναι η συνέχεια του πρόσφατου παιχνιδο-άρθρου και εξακολουθεί να απευθύνεται σε videogame nerds ΜΟΝΟ! Όσοι απ' τους αναγνώστες χρειάζονται Wikipedia για να μου πουν ποια είναι η Sarrah Kerrigan, άιντε να tagάρετε τον εαυτό σας σε φωτό του Facebook για να περάσει η ώρα. Ξεκουμπιδιέν.

Batman Arkham Asylum
Ώρες-ώρες δεν καταλαβαίνω τους σούπερ-ήρωες. Ανακαλύπτεις ότι μπορείς να σκαρφαλώνεις σε κτίρια ή να κινείσαι με υπερηχητικές ταχύτητες ή να πετάς λέιζερ απ' τα μάτια και η πρώτη εφαρμογή που σου 'ρχρεται στο μυαλό είναι να φορέσεις κολάν και να πολεμήσεις το έγκλημα; Παράδοξο. Πόσο μάλλον όταν είσαι ο Batman, που οι μόνες σούπερ δυνάμεις που έχεις είναι τα φράγκα του μπαμπά και μια αβάσιμη αίσθηση ανωτερότητας. ΟΚ, οι γονείς σου δολοφονήθηκαν όταν ήσουν σε τρυφερή ηλικία κι αυτό σου έδωσε τα απαραίτητα παιδικά τραύματα και το κίνητρο να πατάξεις την εγκληματικότητα και μπλα-μπλα-μπλα, αλλά και πάλι. Είσαι πλουσιόπαιδο. Με τόσα λεφτά προσλαμβάνεις έναν hitman να βγάλει απ' τη μέση τον δολοφόνο των γονιών σου, δίνεις μια γενναία δωρεά στο FBI, Gotham Division για να καθαρίσουν οι δρόμοι και ξοδεύεις τα ρέστα σε ψυχοθεραπεία, μεσκαλίνη και τσιμπούκια από την Τζούλια Αλεξανδράτου μέχρι να φύγει ο πόνος.

Aaaaanyway, ανεξάρτητα από το backstory του μασκοφόρου ήρωα, το Batman Arkham Asylum είναι το μόνο φετεινό παιχνίδι που ανταποκρίθηκε 100% στη φανφάρα που το συνόδευε πριν την κυκλοφορία του. Οπτικά το παιχνίδι είναι πραγματικό eye candy. Η μηχανή γραφικών Unreal βρωμάει από χιλιόμετρα, αλλά αποδίδει τέλεια την γκόθικ ατμόσφαιρα του κόμικ. Η υπόθεση, παρόλο που δεν θα συγκλονίσει την Ακαδημία Σεναριογράφων, κάνει τη δουλειά της: Ο Joker έχει καταλάβει το ντόπιο τρελάδικο και ο Batman πρέπει να το επαναφέρει σε τάξη, τουλουμιάζοντας στα μαπίδια όσο περισσότερους ανώνυμους λακέδες βρει στο διάβα του, χωρίς καν να ενδιαφερθεί αν έχουν οικογένειες που τους περιμένουν να αποφυλακιστούν ή σε ποιο στάδιο της ψυχοθεραπείας τους τυχαίνει να βρίσκονται. Άκαρδος μπάσταρδος!

Το πουλέν του Asylum είναι χωρίς συζήτηση οι μάχες σώμα με σώμα. Οι δημιουργοί έπιασαν τέλεια την ουσία του Μπατμανίστικου ξύλου. Λιτές, απέριττες, ψύχραιμες και ταυτόχρονα εξαιρετικά ευρηματικές και ΚΑΒΛΩΤΙΚΑ ΒΙΑΙΕΣ κινήσεις είναι στη διάθεσή σου με το πάτημα μόλις 2 κουμπιών. Μετά από πάρα πολύ καιρό παίζω videogame όπου πραγματικά νιώθω τον χαρακτήρα μου να ρίχνει ξύλο, αντί απλά να κουνάει τα χέρια του κοντά στη μούρη του αντιπάλου μέχρι να τον ξαπλώσει κάτω. Πάρτε μια γεύση:

Κάτι τέτοιες αναμετρήσεις έκαναν το τσουτσουνι μου να σαλιώνει στην άκρη.

Όταν αντιμετωπίζεις οπλισμένους λακέδες, το παιχνίδι μπαίνει σε stealth mode όπου κρύβεσαι στις σκιές και στα ταβάνια και καθαρίζεις τους εχθρούς σου έναν έναν στα μουλωχτά. Εδώ πρέπει να είσαι προσεκτικός. Αν δε μελετήσεις σωστά τις διαδρομές που κάνουν οι φρουροί και δεν απομονώσεις σωστά τα θύματά σου, σε παίρνει χαμπάρι όλο το δωμάτιο και γίνεσαι σουρωτήρι για ταλιατέλες. Με λίγα λόγια έχουμε δύο παιχνίδια στην τιμή του ενός. Και ξέρω ότι είμαι ο μόνος reviewer που θα πει το παρακάτω: το stealth gameplay και το action gameplay στο Arkham Asylum είναι αριστοτεχνικά δεμένα μεταξύ τους. Βραβείο πρωτουπίας, για άλλη μια φορά: ΕΓΩ!

Το μόνο "πλην" του παιχνιδιού είναι ο κλασικός ιός που έχει μολύνει το σύγχρονο gaming: TOO FUCKING EASY!!! Οι γρίφοι είναι σκέτη ντροπή, χώρια που από το πρώτο λεπτό σου παρέχεται ένα detective vision που στην ουσία στους λύνει πριν καν αρχίσεις να σκέφτεσαι. Έχω σιχαθεί τα games να με παίρνουν απ' το χεράκι λες και μόλις ξύπνησα από κώμα και δε μπορώ ούτε να κρατήσω το χειρηστήριο για 5 δευτερόλεπτα χωρίς να χεστώ απάνω μου (ή λες και είμαι γυναίκα). Ακόμα και ο πιο δύσκολος boss βγαίνει σε 2-3 προσπάθειες. Απλά περιμένεις να σου ορμήξει, την τελευταία στιγμή κάνεις στη μπάντα και αυτός κουντουλάει στα ντουβάρια λες και είναι καθυστερημένος τρόφιμος σε τρελλάδ... Εεεε, ναι. Τέλος πάντων, μετά από ανησυχητικά λίγες ώρες εύκολου gaming έφτασα στον τελικό των τελικών, ένα τέρας-Joker με γιγαντισμό.

"Ωραία!" είπα. "Εδώ είμαστε. Θα γίνει της πουτάνας"! Ανασκούμπωσα λοιπόν τα μανίκια μου και ετοιμάστηκα για μια αναμέτρηση καλού και κακού που θα έκανε την Αποκάλυψη να φαίνεται σαν αγώνας της Β' Αθηνών σε χωμάτινο γήπεδο. Τελικά όμως το μόνο που έκανε ο Super-Joker είναι να μου στέλνει λακέδες σε κύματα για να βαράω. Όχι ότι κακοπέρασα, αλλά όταν ετοιμάζεσαι να αντιμετωπίσεις έναν ψυχοπαθή αναβολιασμένο κλόουν ύψους τριών μέτρων, το τελευταίο πράγμα που θέλεις να παίξεις είναι μια beat 'em up έκδοση του Space Invaders!

Αλλά αυτά είναι μειδαμινά ελαττώματα. Το Batman Arkham Asylum στο σύνολό του είναι ένα άρτιο παιχνίδι, προσεγμένο στην εντέλεια και γυαλισμένο μέχρι να γίνει καθρέφτης. Η επιμονή στη λεπτομέρεια φαίνεται σε κάθε πτυχή. Από τις επιτηδευμένα κρύες ατάκες του Joker που ακούγονται από τα μεγάφωνα του Ασύλου, μέχρι τα unlockables που δεν είναι απλά unlockables, αλλά γρίφοι του Riddler που και καλά σκόρπισε στο χάρτη για να σε προκαλέσει. Ακόμα και το pause menu είναι δουλεμένο με μεράκι. Σε κάποια φάση ακούς από τα μεγάφωνα της κλινικής μια ανακοίνωση που παίζει σε λούπα από τα μεγαφωνα και λέει διάφορες μαλακίες μεταξύ των οποίων: "...for more information, please visit our website, ArkhamCare.com". Ε, το site ΟΝΤΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ορίστε κύριοι πώς μετατρέπουμε ένα πολύ καλό παιχνίδι σε ένα άριστο παιχνίδι!

Soul Calibur 4
Είμαι οπαδός του SC από τότε που το νούμερο 1 της σειράς με χρεωκοπούσε στα arcade, κατοστάρικο-κατοστάρικο. Και ευπειθώς αναφέρω ότι το 4 ανταποκρίνεται στις προσδοκίες... ΣΧΕΔΟΝ! Το SC πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ότι είναι παιχνίδι ξύλου με μεσαιωνικά όπλα. Αυτό θα έπρεπε να συνεπάγεται ένα μόνο πράγμα: ΑΙΜΑ!!! Είναι λίγο δύσκολο να "μπω" μες στο παιχνίδι όταν 2 τύποι με σπάθες σε μέγεθος σανίδας του σερφ πλακώνονται για μισή ώρα και δεν ανοίγει ούτε μύτη. Κατά τ' άλλα οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι και αισθητά διαφορετικοί μεταξύ τους, προκαλώντας τον παίχτη να τους δοκιμάσει όλους, με φωτεινή εξαίρεση αυτό εδώ το παρτσακλό.

ΛΕΠΙΔΑ ΧΟΥΛΑ-ΧΟΥΠ; ΣΟΒΑΡΑ;

Η κίνηση είναι στρωτή και ρευστή. Το SC είναι παιχνίδι της σχολής Dead or Alive που επικεντρώνεται πιο πολύ στα περίτεχνα "κινηματογραφικά" χτυπήματα, παρά στα κοφτά combo. Οι οπαδοί του Mortal Kombat θα ξενερώσουν, αλλά οι οπαδοί του Mortal Kombat είναι πλέον 28 και 30 χρονών γαίδαροι, οπότε πρεπει να ανοίξουν λίγο τους ορίζοντές τους για ένα παιχνίδι που έχει περισσότερες από 0,0008 λαβές ανά χαρακτήρα. Ένα καλό feature του Calibur είναι το εκτενέστατο player customization, όπου μπορείς να ντύσεις τους χαρακτήρες με ό,τι πιο ηλίθιο ρούχο, καπέλο και παπούτσι μπορείς να φανταστείς. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της μάχης, η πανοπλία και τα ρούχα μπορούν να φύγουν με επανειλημμένα χτυπήματα. Το γεγονός ότι ένας ατσάλινος θώρακας και ένα μεταξένιο κιμονό θα σπάσουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο είναι λίγο απογοητευτικό, αλλά μπορείς να custom-άρεις τον παίχτη σου να φοράει από κάτω φούξια κιλοτάκι, πράγμα που πάντα σου φτιάχνει τη μέρα.

Σε γενικές γραμμές το SC4 είναι ένα άρτιο beat 'em up που φαίνεται ότι σχεδιάστηκε με μεράκι. Η μόνη χοντρή μαλακία που έχω να του προσάψω είναι ο bonus χαρακτήρας που διατίθεται στο Xbox:
Yoda; YODA;;;:!:!:! Στην έκδοση Playstation έχουν τον Vader κι εμείς παίρνουμε τον Yoda;!;!; Δηλαδή οι δημιουργοί του Sc4 είδαν την τελική αναμέτρησή του με τον Christopher Lee στο Attack of The Clones και είπαν: "Ναι. Και γαμώ τις μονομαχίες. Ένα πράσινο τερατάκι-νάνος ξιφομαχεί με έναν δίμετρο γέρο. Ας αναπαράγουμε σε video-game μια απ' τις πιο γελοίες και αντικλιμακτικές στιγμές της Τριλογίας, ούτως ώστε οι απογοητευμένοι οπαδοί του Star Wars να μπορούν να τη ζουν ξανά και ξανά και ξανά". Σαδιστές!

Guitar Hero
Ας μην κοροιδευόμαστε: όλοι κάποια στιγμή στο παρελθόν πιάσαμε στα χέρια μας ένα μαρκουτσοειδές αντικείμενο και παίξαμε air guitar ακούγοντας την αγαπημένη μας μεταλιά. Προσωπικά, εγώ παντα προτιμούσα τον χάρακα "ταυ" της μεγάλης αδερφής μου. Good times... Ε, απ' ότι φαίνεται οι ΙΔΙΟΦΥΪΕΣ της Harmonix και της Activision εισάκουσαν την ομαδική προσευχή μας και έφτιαξαν ένα videogame που μας επιτρέπει να κάνουμε ακριβώς το ίδιο στα γεροντάματα, πιο καλά και πλήρως απενοχοποιημένα. Θέλω να βρω τον lead designer του G.H. και να γλείψω το καλτσο-χνούδι ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών του από ευγνωμοσύνη.

Το Guitar Hero κατατάσσεται χωρίς αμφιβολία στο λεγόμενο casual gaming. Για τους 5 ανθρώπους που δεν ξέρουν ακόμα περί τίνος πρόκειται, here goes: ακούς ένα γνωστό ποπ/ροκ/μέταλ τραγούδι την ώρα που έρχονται χρωματιστές τελείες κατά πάνω σου. Για να συνεχίσει να παίζει το τραγούδι πρέπει την κατάλληλη στιγμή να πατάς το αντίστοιχο χρώμα στο χειριστήριό σου που είναι κιθάρα ή ντραμς, ή να τραγουδάς σε φάση καραόκε στο ειδικό μικρόφωνο. Κοινώς, αν βγάλεις τον παράγοντα "ροκ μουσική", το Guitar Hero στον πυρήνα του είναι μια άσκηση εκμάθησης color matching, σαν αυτές που κάνουν οι χιμπατζήδες στα ντοκιμαντέρ. Απλά πήραν το πάνελ με τα 5 χρωματιστά κουμπιά, το αντικατέστησαν με ένα πλαστικό γιουκαλέλε και ξαφνικά έφτιαξαν ένα από τα πιο επιτυχημένα games της δεκαετίας. Όπως είπα και πριν: ΙΔΙΟΦΥΪΕΣ!!!

Το G.H. παίζεται ΣΩΣΤΑ ως εξής: χρειάζεσαι καλή ηχομόνωση, μεγάλη παρέα και ακόμα μεγαλύτερη ποσότητα αλκόολ. Σοβαροί gamers που το παίζουν και μόνοι τους στο σπίτι τους και πάνε για πόντους και τερματισμό πρέπει να εκτελούνται αμέσως. Καλό είναι στην παρέα να υπάρχει και μια ψωνάρα που θα τραγουδάει συνέχεια, αλλιώς το μικρόφωνο καταντάει αγγαρεία. Επίσης για μέγιστο effect είναι προτιμότερο η παρέα να αποτελείται από μεταλάδες που διψάνε για ροκ και γουστάρουν κοπάνημα και κλαίνε όταν οι άγγελοι αξίζει να πεθάνουν. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ! Οι υπερβολικά πορωμένοι μεταλάδες θα σου ζητάνε συνέχεια το ίδιο κομμάτι γιατί τα άλλα "είναι φλωριές" και θα σε πεθάνουν στη γκρίνια επειδή το setlist δεν έχει καθόλου Attila Csihar και Vomitory. Από την άλλη, οι μη-μεταλάδες θα θέλουν pop και indie κομματάκια τα οποία μπορεί να είναι καλά και χρυσά και όμορφα, αλλά τους λείπει το στοιχείο ποζεριάς που θα κορυφώσει την εμπειρία. Κοινώς: Stone Roses και Sonic Youth κράτα τους για το iPod σου κωλο-hipsterά! Το Guitar Hero δε θα λάμψει μέχρι να πέσει Billy Idol και Bon Jovi!

Το μόνο που έχω να προσάψω στο G.H. είναι η τιμή. Αν θέλεις την πλήρη εμπειρία με κιθάρα drums και μικρόφωνο χρειάζεσαι 200 ευρώ. Το setlist του πρώτου παιχνιδιού θα το καταβροχθίσεις σε 1-2 βράδια. Οπότε κάθε φορά που θα θέλεις να εμπλουτίσεις το ρεπερτόριο, θα πρέπει να σκας άλλα 60-70 ευρώ για να πάρεις στην ουσία το ίδιο παιχνίδι με καμιά 40αριά νέα τραγούδια, εκ των οποίων θα παίζεις μόνο τα 10! FUCKING ΛΗΣΤΕΙΑ! Γιατί δηλαδή να μην κυκλοφορούν τα setlists σε μορφή φτηνών expansion pack, όπως γίνεται με τους Sims;

...ΝΑΙ! ΟΚ! ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΗΤΑΝ!!!

Χώρια που οι τελευταίοι τίτλοι πλησιάζουν επικίνδυνα την pop, με αποκορύφωμα το απαράδεκτο tracklist του Band Hero. Δεν καταλαβαίνω. Απ' τη στιγμή που ξέρουν ότι το target audience είναι κυρίως μεταλάδες, τι τους εμπποδίζει να επεκταθούν κι άλλο προς αυτήν την κατεύθυνση; Έχει ήδη βγει Guitar Hero Aerosmith και Guitar Hero Metallica. Ξέρω κόσμο που μετά χαράς θα τα 'σκαγε για τίτλους όπως:

Περισσότερα Game Reviews στο Part 1.