Sucker Punch: Τζάμπα το μουνί

Δείτε λίγο τους παρακάτω κύριους:

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στα γυρίσματα του The Empire Strikes Back, μακράν το κορυφαίο επεισόδιο Star Wars και μια από τις καλύτερες περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας που έχω δει ποτέ μου. Στη μέση είναι ο George Lucas προφανώς, αριστερά ο σκηνοθέτης Irvin Kershner και δεξιά ο σεναριογράφος Lawrence Kasdan. Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τον Zach Snyder και το Sucker Punch γενικότερα; Άμεσα, καμία απολύτως, αλλά υπομονή. Θα φτάσω κι εκεί.

Ο Lucas, όπως και ο Snyder, είναι αυτό που λέμε "οπτικός" σκηνοθέτης. Είναι καλός στο να παίρνει φανταστικούς κόσμους και μέσα τους να κατασκευάζει περίπλοκες και πανέμορφες σκηνές με ξύλο, εκρήξεις, σπαθιά και διαστημόπλοια. Όταν όμως πρέπει να ασχοληθεί με τη διάρθρωση της πλοκής, την συνοχή του σεναρίου και τις διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών, έχουμε πρόβλημα. Δεν το 'χει ο άνθρωπος! Στην παλιά τριλογία, το στούντιο το πήρε χαμπάρι έγκαιρα και προσέλαβε τους Kershner, Kasdan και Brackett για αυτή τη δουλειά, αλλά στη νέα τριλογία, ο Lucas έγραψε όλη τη Γη στο παπάρι του και αποφάσισε να πάρει πάνω του το στόρι, το σενάριο και τη σκηνοθεσία των Επεισοδίων 1, 2 και 3. Και φυσικά, όταν ένας "οπτικός" σκηνοθέτης αναλαμβάνει τα παραπάνω χωρίς βοήθεια απ' έξω, καταλήγουμε σε...

ΑΥΤΟ,

ΑΥΤΟ,

ΑΥΤΟ,

ΑΥΤΟ,

ΚΙ ΑΥΤΟ.

Το Sucker Punch αφορά μια ορφανή, καταφρονεμένη μίζερη και πολυβασανισμένη χωριατοπούλα (με βλεφαρίδα κάγκελο βέβαια), που κλείνεται σε τρελλάδικο υπό τις οδηγίες του αδίστακτου πατριού της. Εκεί, φαντασιώνεται ότι βρίσκεται σε ένα μπουρδέλο της Μπελ Επόκ, όπου ένας σαδιστικός και γλοιώδης νταβατζής την ταπεινώνει σε καθημερινή βάση. Γιατί φαντασιώνεται όλα αυτά; Μα φυσικά για να ξεφύγει από την άθλια καθημερινότητα του τρελλάδικου!

Το κόνσεπτ των σκηνών δράσης έχει να κάνει με μια απόδραση απ' το μπουρδέλο που σχεδιάζει η πρωταγωνίστρια σε συνεργασία με κάτι άλλες πουτάνες. Κάθε φορά που χρειάζονται να ψειρίσουν ένα αντικείμενο που θα τις βοηθήσει (χάρτης, αντικλείδι, μαχαίρι κλπ) και να το προσθέσουν στο inventory, βάζουν την αρχι-πουτάνα να κάνει έναν σούπερ αισθησιακό χορό που και καλά αποσπά την προσοχή όλων. Μόλις ξεκινήσει ο χορός, η κάμερα ζουμάρει στη βλεφαρίδα-κάγκελο και μεταφερόμαστε στην εκάστοτε φανταστική σκηνή μάχης.

Αν το παραπάνω framing device σας φαίνεται πρωτότυπο, εύχομαι καλό ψόφο σε κάθε κύτταρό σας ξεχωριστά, διότι είναι για τον πούτσο! Θυμάστε κάτι παλιές περιπέτειες 80s - early 90s, που στο τέλος κάποιος πυροβολάει τον πρωταγωνιστή και ο πρωταγωνιστής πεθαίνει, αλλά μετά τον έδειχνε να ξυπνάει, οπότε όλα ήταν τελικά ένα όνειρο ή μια εικονική εξομοίωση και ό,τι έγινε στην ταινία έχανε αυτομάτως την αξία του; Ε, βάλε αυτό επί τέσσερα και έχεις τη δομή του Sucker Punch. Εκεί που πάει να πάρει μπρος με λίγη δράση, τελειώνει ο εκάστοτε χορός, επιστρέφουμε στο μπουρδέλο της Μπελ Επόκ και ξανάααα φρένο η ταινία!


Η θεματολογία και η αισθητική των σκηνών δράσης είναι εξίσου τσάτρα-πάτρα, αν όχι περισσότερο. Έχουμε πέντε γκόμενες με μίνια που κυκλοφορούν με ένα ρετρό βομβαρδιστικό τύπου Memphis Belle κραδαίνοντας πολυβόλα, C4 και κατάνες να τα βάζουν με Ορκ, ρομπότ, δράκους, γιγαντιαίους σαμουράι και έναν ατμοκίνητο ζόμπι Κάιζερ. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε! Ο Snyder πήρε όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε από anime, videogames, burlesque, pin-up, sci-fi, steam-punk και fantasy, τα έχωσε όλα μέσα σε μια καραμπίνα και πάτησε τη σκανδάλη! 


Σκηνοθέτα! Δεν είμαστε όλοι otaku! Ούτε πρωτοετίνες στην Ίντριγκα για να ψαρώνουμε με το "Sweet Dreams", το "Where is my mind" και τις κενές ψευτογκοθοαμπελοφιλοσοφίες όπως αυτή στο τέλος:

  
Αν νομίζεις ότι είσαι τόσο μάγκας και μπορείς να χωρέσεις όλα τα παραπάνω σε ένα έργο, φρόντισε τουλάχιστον να έχει μια στοιχειώδη δομή. Πλήρωσα να δω ταινία, όχι δίωρο επεισόδιο Family Guy!

Βάλτε το self-service στον πάτο σας!

Σήμερα το πρωί είδα ένα θέαμα που με έκανε να δακρύσω εμετό. Μπήκα σε ένα απ' αυτά τα μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli στο κέντρο, Κολωνάκι μεριά. Εκεί που οι υπάλληλοι νομίζουν ότι το πολύσπορο μπριός είναι το μεγαλύτερο δώρο στην ανθρωπότητα μετά τη φωτιά. Παραδόξως, δε με τσάντισαν τα βιολογικά σφουγγάρια, οι fair-trade αλοιφές μυκητίασης και το οικολογικό λαδόχαρτο μάρκας "If You Care". ΟΚ, το τελευταίο μου την έδωσε λίγο. Τι αυτάρεσκο, passive-agressive όνομα είν' αυτό; IF YOU CARE;!;!; Άντε γαμήσου λαδόκολλα, που θα μου το παίζεις και υπεράνω! Αυτοί οι οικολόγοι είναι τόσο παπάρες, που σε κάνουν να μισείς τον κατά τ' άλλα καλό σκοπό που εκπροσωπούν. Εκτιμώ τη φύση και την ομορφιά και την ισορροπία της. Αλλά όταν βλέπω μπροστά μου λαδόκολλα If You Care, μόνο και μόνο από αντίδραση θέλω να σαπίσω στο ξύλο ένα μωρό φώκιας μέχρι θανάτου χρησιμοποιώντας για ρόπαλο ένα δελφίνι!

Αλλά δεν θα επικεντρωθώ στους οικολόγους του καναπέ ΚΑΙ σήμερα. Το θέμα μου είναι αλλού. Βγαίνοντας από το μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli, πρόσεξα ότι σε μια γωνία δίπλα στην έξοδο έχουν εγκαταστήσει αυτόματη ταμειακή μηχανή χωρίς υπάλληλο.

Το κόνσεπτ είναι ότι σκανάρεις εσύ ο ίδιος τα προϊόντα που αγοράζεις, μετά περνάς την πιστωτική σου ή πετάς λεφτά σε μια τρύπα, σακουλιάζεις μόνος τα ψώνια σου και πας στην ευχή του Θεού. Και μετά περνάς μια βόλτα απ' το ντόπιο αυτοδιαχειριζόμενο, μαζεύεις 10-15 άτομα, παίρνεις κοτρώνι, μπουκάλι και στουπί, επιστρέφεις στο μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli και δεν αφήνεις τούβλο πάνω σε τούβλο, γαμώ την αυτόματη ταμειακή μηχανή και του μουνί που τους ξέρναγε!


Παρόμοιο σήμα έγινε προχθές στην τράπεζα, η οποία για ευνόητους λόγους θα παραμείνει ανώνυμη. Πάω στο ταμείο για να κάνω αίτηση επανέκδοσης cash card και η καμπουριασμένη σκύλα που είχαν για υπάλληλο μου λέει: "Για επανέκδοση κάρτας πρέπει να καλέσετε την τηλεφωνική εξυπηρέτηση". ΟΧΙ ΚΑΜΠΟΥΡΩ! Σήκωσα το κουφάρι μου απ' τον καναπέ, το έσουρα μέχρι το Σύνταγμα, έχασα δέκα δευτερόλεπτα απ' τη ζωή μου περιμένοντας το πράσινο φωτάκι στον ηλίθιο θάλαμο αποσυμπίεσης που έχεις για πόρτα και πλέον είμαι στον χώρο εργασίας σου, αναπνέω τα γεμάτα χύσι χνώτα σου και ζητάω μια κάρτα ΑΤΜ. Για να μη μας βγάλει αύριο στο ρεπορτάζ του ο Πάνος Σόμπολος, θα σου δώσω τα στοιχεία μου, θα πάρεις ΕΣΥ την τηλεφωνική εξυπηρέτηση κι εγώ θα κάτσω εδώ και θα σου γλείφω την καμπούρα όπως κάνανε οι χανούμισες στον Εφιάλτη στους "300" γιατί μπορώ. Είμαι πελάτης. Όχι υπάλληλος!


Αυτή η νοοτροπία που έχει γίνει τση μοδός εδώ και κανα δυο χρόνια πρέπει να σταματήσει. Δε με χαλάει το self service, αλλά υπάρχουν κι όρια! Κάθε φορά που βλέπω το βαζάκι με τα tips στα Starbucks, μου 'ρχεται να το ταΐσω στο μαλακο-emo-παιδο με την πράσινη ποδιά. Αν δεήσεις να με σερβίρεις, θα πάρεις και πουρμπουάρ μαλακισμένο. Απ' τη στιγμή που το κωλόχερό σου δεν αξιώνεται ούτε μια κουταλιά ζάχαρη να μου βάλει, τα tips ανήκουν σε μένα! Και όταν παραγγέλνω σάντουιτς με κέτσαπ, δε θέλω να μου δείξεις τον απέναντι πάγκο και να μου πεις "Κέτσαπ βάζετε από 'κει". Αν απέλυσες το παιδί που έβαζε το κέτσαπ, να τον ξαναπροσλάβεις. Πληρώνω το 100% της τιμής, θέλω το 100% του σάντουιτς!


Είναι σαν να παίρνεις πουτάνα και στο παρα-τσακ πριν το κικιρίκου να σουφρώνει στεγνά τα λεφτά και να σε στέλνει στον απέναντι καναπέ να βαρέσεις μαλακία. Τιποτ' άλλο; Εγώ λέω να κάνουμε self service και την πυρόσβεση. Να βάλουμε πυροσβεστικούς κρουνούς με κέρματα σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Ακτοπλοϊκές γραμμές;;; ΠΡΙΤΣ! Κατέβα κάτω και πιάσε το κουπί Σπάρτακε, γιατί το εισιτήριο σου καλύπτει μόνο τα πρώτα 100 χιλιόμετρα. Αν ξαναεπισκευτώ ποτέ το μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli, θα πάω στην αυτόματη ταμειακή, θα περιμένω κανα-δυο λεπτά κι αν δεν έχει έρθει κάποιος μέχρι τότε να με εξυπηρετήσει, θα πάρω τα οικολογικά μπυρόνια τους και θα φύγω στεγνά.


Σιγά. Αν με πιάσουν, το πολύ-πολύ να μου πουν να μπαγλαρώσω τον εαυτό μου. Γύφτοι. Ε, γύφτοι!