Μαμά να το πω κι εγώ; Ντροπή και αίσχος!

Στις 25 Μαρτίου 2010 ο κόσμος μου κατέρρευσε. Συνήθως δεν παρακολουθώ την παρέλαση στην TV διότι προτιμώ να περνάω τα μεσημέρια της αργίας μου τρώγοντας Πακοτίνια και βλέποντας Colbert. Αλλά φέτος ήταν διαφορετικά. Τα online media πλημμύρισαν από ρεπορτάζ για τα αίσχη που ειπώθηκαν στην παρέλαση από μερικά σώματα του στρατού. Απ' ότι κατάλαβα, άντρες των ΟΥΚ και άλλων παρεμφερών μονάδων βάδιζαν μες στη μέση της Πανεπιστημίου και φώναζαν αντι-τουρκικά, αντι-αλβανικά και αντι-σκοπιανά συνθήματα. Όπα, συγνώμη: αντι-πρωηνγιουγκοσλαβικηδημοκρατιατησμακεδονιασ-κά συνθήματα. Η blogοδιάρροια συνοδευόταν από λέξεις με κεφαλαία όπως "ΣΟΚ", "ΑΙΣΧΟΣ", "ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ" και "ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ", οπότε ανέβασα τα απαραίτητα αντιρατσιστικά bpm και είπα να γράψω κι εγώ το κομμάτι μου.

Όπως όλοι σας πριν τις 25/03/10, έτσι κι εγώ νόμιζα ότι οι ΟΥΚάδες στην εκπαίδευσή τους κάθε πρωί τραγουδούσαν το Imagine του John Lennon, το μεσημέρι τραβούσαν φωτογραφίες για διαφημίσεις της Benetton και το βράδυ έπαιρναν τις κηρομπογιές τους και ζωγράφιζαν το νέο τους σήμα:

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ κοντά στον μέσο blogger που έγραψε για το θέμα. Πιστεύω ότι εγώ και κάθε άλλο μπουρζουά βουτυρόπαιδο, που το πλησιέστερο πράγμα σε απώλεια πολέμου που βίωσε ποτέ ήταν ο θάνατος του Λοχαγού Jackson από πυρηνική έκρηξη στο Call of Duty Modern Warfare, έχει μια εμπεριστατωμένη και σφαιρική άποψη για τις ελίτ μονάδες του Ελληνικού Στρατού.

Πρώτα απ' όλα, γιατί να κατευθύνουν το μίσος τους συγκεκριμένα στους Τούρκους και τους Αλβανούς; Δεν ξέρουν ποιες χώρες είναι Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΚάδες; Μόνο εμείς, οι γενναίοι bloggers, θυμόμαστε τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας από σκάφη της Παπούα Νέας Γουινέας και την προκλητική διεκδίκηση κομματιού της Θράκης από το Λεσότο; Τι σκατά εκπαίδευση τους κάνουν; Δεύτερον, από πού κι ως πού λένε ρατσιστικά συνθήματα στο στρατό; Δεν είχαμε ιδέα ότι συνέβαιναν αυτά τα αίσχη. Μακάρι να υπήρχε κάποιο στοιχείο... Αν πχ είχε βγει πριν από 2-3 χρόνια στη δημοσιότητα ένα ερασιτεχνικό βίντεο να τους δείχνει να φωνάζουν παρόμοια συνθήματα, τότε δε θα σοκαριζόμασταν κι εμείς τόσο. Αλλά δυστυχώς, τέτοιο βίντεο δεν υπήρξε ποτέ.

Στην τελική, σας ερωτώ: τι είναι οι ΟΥΚάδες; Πολεμικές μηχανές; Και απαντώ: ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Εγώ νόμιζα ότι η εκπαίδευσή τους ήταν αποκλειστικά σωματική. Πώς να κολυμπάς με 20 κιλά εξοπλισμό, πώς να επιβιώνεις την υποθερμία και πώς να σκοτώνεις άλλους ανθρώπους με πυροβόλα, μαχαίρια, πιστόλια, γροθιές και βατραχοπέδιλα. Απλά πράγματα. Δεν φανταζόμουν ότι είχαν και ψυχολογική εκπαίδευση, που σου αφαιρεί κάθε προσωπικό ενδοιασμό, ούτως ώστε να μην έχεις καθόλου κρίση όταν οι ανώτεροί σου σε διατάζουν να αφαιρέσεις ανθρώπινες ζωές. Ποιος να το φανταζόταν;

ΟΚ, το γάμησα, το ξέρω, αλλά ήταν ωραία! Ας περάσουμε τώρα στο μη-ειρωνικό μέρος του άρθρου.

Ξεκαθαρίζω για αρχή το εξής, σε περίπτωση που δεν έγινα σαφής πιο πάνω: τα συνθήματα ΔΕΝ με πείραξαν. Λίγη πολιτική μη-ορθότητα πάντα μου φτιάχνει τη μέρα, παρόλο που δεν συμφωνώ καθόλου με το περιεχόμενό της. Είχα τσαντιστεί πολύ περισσότερο το 2004, όταν ο κόσμος πανηγύριζε το Ευρωπαϊκό στην Ομόνοια με απαίσια συνθήματα όπως "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ". Αν στις 25 Μαρτίου έβγαιναν παρόμοιες brutalιές απ' τη μαθητική παρέλαση, τότε μαζί σου. Και θα σοκαριστώ και θα ανατριχιάσω κι ό,τι άλλο θες θα κάνω. Αλλά δεν έβρισε τους Τούρκους ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Αλαβάνος, ούτε καν ο Καρατζαφέρης (αν και ο τελευταίος γουστάρει να ουρλιάζει παρόμοιες καφρίλες τα βράδια στο μαξιλάρι του). Τους έβρισαν τα ΟΥΚ, μια μονάδα του στρατού που έχει τη λέξη "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ" μέσα στο ίδιο της το όνομα!

Όποια και να είναι τα βαθύτερα διεθνή συμφέροντα πίσω από την ένταση με την Τουρκία, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει ένταση. Όλοι ξέρουμε για τις καφρίλες και το μίσος που επικρατεί στα στρατόπεδα και των μεν και των δε, αλλά είμαστε άνετοι γιατί στην τηλεόραση και στα πολιτικά blog, όλα αυτά βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας. Όσο οι αερομαχίες και οι παραβιάσεις γίνονται κάπου μακριά στο Αιγαίο, δε μας καίγεται καρφί. Μόλις όμως τα σκατά χτυπήσουν την πόρτα μας και παρελάσουν μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όλοι "σοκαριζόμαστε" και "ανατριχιάζουμε" και φωνάζουμε "αίσχος". Δεν ξέρω τι δίαιτα κάνουμε και κρυβόμαστε τόσο καλά πίσω από το δάχτυλό μας, αλλά έχει φέρει θαυματουργά αποτελέσματα.

ΑΠΟ 'ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ: Αγαπητέ κάφρε ΟΥΚά, το ξέρουμε ότι μισείς τον εχθρό εξ' ανατολάς κι ότι θέλεις να μασήσεις τα κόκαλα του κάθε Σκοπιανού που σε κοιτάει για πάνω από 5 δευτερόλεπτα στα μάτια. Αλλά σήμερα με αναγκάζεις να ταχθώ μαζί με τις πολιτικά ορθές θιγμένες αδερφάρες: η παρέλαση δεν είναι το μέρος για να τα εκφράσεις αυτά. Το παιδάκι πάει να κουνήσει το σημαιάκι του σε μια εθνική εκδήλωση, που όλοι του λένε ότι τιμά το μέγα ήθος και την λεβεντιά του Έλληνα Στρατιώτη. Έχει ακόμα την αντίληψη ότι ο πόλεμος είναι κάτι αγνό, υψηλό και ευγενές, γιατί δυστυχώς αυτά μαθαίνει από το σχολείο, τις ταινίες και το Medal Of Honor.

Οι Αλβανοί που συναναστρέφεσαι εσύ είναι οπλισμένοι μέχρι τα δόντια για την Μεγάλη Αλβανία και θέλουν να σε ξεκοιλιάσουν. Αλλά οι Αλβανοί που συναναστρέφομαι εγώ είναι μια χαρά παιδιά που προσπαθούν να μορφωθούν και να εργαστούν στην Ελλάδα με αξιοπρέπεια (και ενίοτε, είναι και τρελά μουνάκια). Εγώ είμαι ενήλικας και μπορώ να κάνω τον διαχωρισμό. Το παιδάκι με το σημαιάκι όμως δεν μπορεί. Δεν ξέρει ότι κατά βάθος είσαι ένας ψυχάκιας που γουστάρει να σκοτώνει και επέλεξε να κάνει το δολοφονικό του μένος επάγγελμα. Όταν σε βλέπει με τη στολή να περπατάς καμαρωτός-καμαρωτός, σε έχει αυτόματα ως πρότυπο. Ό,τι βιτριόλια κι αν πετάξει η τρύπα σου θα του μείνουν υποσυνείδητα ως λόγια "παλικαρίσια" και "περήφανα". Και το οπτικο-ακουστικό μήνυμα ξενοφοβίας που του περνάς εκείνη τη στιγμή θα πάρει πολύ καιρό να ξεριζωθεί με απλές αντιρατσιστικές συζητήσεις με την οικογένεια και τους φίλους του. Αν γίνουν κι αυτές ποτέ.