Game Reviews Part 1

DISCLAIMER! ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑCHTUNG!

Το παρόν άρθρο απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε videogame nerds. Όσοι από σας έχετε φίλους, κανονικές ζωές ή/και Nintendo Wii θα βρείτε το άρθρο βαρετό και χωρίς νόημα. Κόφτε λάσπη και πηγαίντε να ξαναδιαβάσετε τους "Έλληνες συμμαθητές σε κατηγορίες" or something. Περιμένω...

...Έφυγαν; ΟΚ.

Πριν από λίγο καιρό χάκαρα το XBOX μου για να μπορεί να παίζει αντιγραμμένα παιχνίδια, πράγμα που αντικατοπτρίζεται τέλεια και στην πτώση των άρθρων που ποστάρω ανά μήνα. Σπατάλησα που σπατάλησα λοιπόν το χρόνο μου, ας βγει και κάτι χρήσιμο: Σας χαρίζω αυτό το bonus αρθράκι με reviews από μερικά απ' τα παιχνίδια που με κράτησαν σε αυστηρή δίαιτα Red Bull και Doritos τον τελευταίο 2μηνο.


Assassin 's Creed
Έχω να ομολογήσω ότι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα stealth games. Σέβομαι το concept και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν άτομα εκεί έξω που διασκεδάζουν με το να περνάνε το 90% του παιχνιδιού καθισμένοι στις σκιές ακίνητοι, περιμένοντας τους εχθρούς να πούνε "Hmmm... I must be hearing things" για να τους την πέσουν από πίσω με ένα στιλέτο, ένα σύρμα ή το χρησιμοποιημένο ταμπόν τους. Εγώ απ' την άλλη είμαι ΑΝΤΡΑ! Γαλουχήθηκα με τις αρχιδάρες του Duke Nukem και του Serious Sam και απαιτώ από τα videogames μου ένα μίνιμουμ ποσό γενοκτονίας ανά λεπτό προκειμένου να τα αγαπήσω. Η stealth τακτική μου συνίσταται στο να μπαίνω γυμνός στο αρχηγείο του κακού χέζοντας ρουκέτες και κατουρώντας λέιζερ και να αναδιακοσμώ τον χώρο με τη σπλήνα των αντιπάλων. Οπότε το γεγονός ότι έκατσα και τερμάτισα το Assassin 's Creed αποτελεί από μόνο του θαύμα.

Η υπόθεση του A.C. έχει ως εξής. Ο ήρωάς σου έχει φυλακιστεί από μια πανίσχυρη εταιρεία που κουμαντάρεται από Ναΐτες ή Μασόνους ή κάποια παρόμοια σέκτα που κάνει τον Dan Brown να ξεροχύνει τα βράδια. Προκειμένου να μάθουν τη μυστική τοποθεσία ενός μεσαιωνικού θησαυρού, σε καλωδιώνουν σε ένα κρεβάτι και με μια ειδική συσκευή αναπαράγουν ψηφιακά τις αναμνήσεις ενός πρόγονού σου που βρίσκονται αποθηκευμένες κάπου μέσα στο DNA σου.
Το παιχνίδι διαδραματίζεται επί το πλείστον στους Αγίους Τόπους του μεσαίωνα, όπου ελέγχεις τον πρόγονό σου ονόματι Altair, έναν δολοφόνο που είναι κεντρικό στέλεχος μιας μυστικής οργάνωσης δολοφόνων που μισούν τους Μασόνους και αγαπούν τη δολοφονία. Τα μέλη της σέκτας των δολοφόνων, υπό τις διαταγές ενός Count Dooku wannabe, φροντίζουν για τη σταθερότητα της περιοχής, δολοφονώντας τακτικά τους ντόπιους ηγέτες (;) και έχουν άριστες ικανότητες στο ξίφος, το στιλέτο και το παρκούρ (;;;;;). Η οργάνωση είναι τόσο μυστική, που έχει δικό της έμβλημα, δικό της dress code, δικό της κάστρο και δικιά της πόλη.
Όπως παρατηρείτε, η υπόθεση είναι για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη απ' τον Uwe Boll, αλλά μόλις την βάλεις στην άκρη και αρχίσεις να παίζεις το παιχνίδι, κακά τα ψέματα, κολλάς άσχημα. Οι μεσαιωνικές πόλεις (παρόλο που απέχουν μεταξύ τους 5 λεπτά με το άλογο) έχουν τέλεια ατμόσφαιρα και ανταγωνίζονται σε σχεδιασμό ακόμα και την Liberty City του GTA 4. Ο χειρισμός του Altair όταν κάνει παρκούρ στις ταράτσες είναι φυσικός και αέρινος, παρά την (αρχικά περίεργη) απουσία του jump button. Οι μάχες είναι λιγότερο ευρηματικές από το παρκούρ και περιορίζονται στο κλασικό "κρατάω πατημένη την άμυνα και μόλις μου επιτεθεί ο εχθρός κάνω counter και του αντικαθιστώ τη σπονδυλική στήλη με τη λεπίδα μου". Επίσης, για άλλη μια φορά ο κεντρικός ήρωας δε μπορεί να κολυμπήσει. Τι μαλακία κι αυτή! Δηλαδή έχει μάθει να βγαίνει αλώβητος μετά απ' αυτό:

αλλά δεν έχει μπει στον κόπο να μάθει ένα πρόσθιο;

Όπως και να 'χει, αυτά είναι λεπτομέρειες. Τα πραγματικά προβλήματα αρχίζουν όταν βαρεθείς το sandbox gaming και πας να κάνεις αυτό που λέει ο τίτλος: δολοφονίες. Τα ηγετικά πρόσωπα που πρέπει να σκοτώσεις σε όλο το παιχνίδι δεν ξεπερνούν καν τη δεκάδα και οι αποστολές είναι στο μεγαλύτερό τους κομμάτι καρμπόν αναπαραγωγή της πρώτης: Πας σε μια πόλη, μαζεύεις πληροφορίες πλακώνοντας στα μπουκέτα συνεργάτες του στόχου σου και κλέβοντας τα πορτοφόλια τους, βλέπεις ένα cutscene και μετά πας και σκοτώνεις τον στόχο σου για να δεις ένα άλλο cutscene επί δέκα και τέλος! Ακόμα και οι δολοφονίες καθαυτές είναι ντεκαβλέ. Μπορείς να τις κάνεις με stealth προσέγγιση, αλλά αυτό είναι 100% προαιρετικό. Εγώ τελείωσα κάθε αποστολή μπουκάροντας στο κρησφύγετο του κακού και σφάζοντας στα ίσα τους λακέδες του έναν-έναν (βλέπε πρώτη παράγραφος)! Stealth game my ass!

Το Assassin 's Creed είναι τυπικό παράδειγμα παιχνιδιού που έχει καλό concept αλλά βιαστική παραγωγή. Ξεκινάει πολλά υποσχόμενο και καταλήγει να είναι ένα φεστιβάλ επανάληψης και grind επιπέδου MMORPG. Μια συνταγή με φρέσκα και νόστιμα υλικά που γαμήθηκε στην εκτέλεση από διαγωνιζόμενο του "Love Bites". Πραγματικά, κρίμα.


Skate 2
Το Skate 2 το δανείστηκα από έναν γνωστό μου με το πρόσχημα ότι πάντα ήμουνα πωρωμένος με τη σειρά Tony Hawk. "Φίλε αυτό δεν είναι arcade μαλακιούλα. Είναι ρεαλιστικό και HARDCORE!", μου είπε. Κοινώς, η σειρά Tony Hawk είναι για ρεμπεσκέδες που βαριούνται να κάνουν αληθινό σκέιτ, ενώ η σειρά Skate είναι για HARDCORE ρεμπεσκέδες που βαριούνται να κάνουν αληθινό σκέιτ. Δυστυχώς το παιχνίδι έχει πάρει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, πράγμα που φαίνεται και στο ελεεινά δύσκολο gameplay. Το ένα κουμπί ζμπρώχνει τη σανίδα, ο ένας μοχλός μετακινεί το βάρος σου, ο άλλος κάνει άλμα, η δεξιά σκανδάλη κουνάει το δεξί πόδι, η αριστερή σκανδάλη το αριστερό, το άλλο κουμπί κάνει grind, το άλλο κουμπί ελέγχει τους χτύπους της καρδιάς σου κλπ κλπ κλπ. Ταυτόχρονα, τα objectives του παιχνιδιού είναι σαν να σχεδιάστηκαν από Ναζί επιστήμονες για να εφαρμοστούν σε ανθρώπινα πειράματα στο Νταχάου. Αν κουνήσεις το μοχλό μια τρίχα δεξιά η αριστερά από εκεί που πρέπει να είναι, θα μαζεύεις μυελό οστών απ' το οδόστρωμα πριν προλάβεις να πεις "kickflip".
Ο χαρακτήρας σου είναι ένας σκεϊτάς που μόλις βγήκε απ' τη φυλακή (ναι, κι εγώ γέλασα όταν το πρωτοάκουσα) και επιστρέφει στους δρόμους για να σκεϊτάρει ξανά, αψηφώντας το μακρύ και σκληρό... χέρι του νόμου. Ναι, ΟΚ, η κουλτούρα του σκέιτ ξεκίνησε ως πανκ και υπόγεια και ασυμβίβαστη στα 70s και 80s, αλλά τη σήμερον ημέρα που το παρδαλό πουκάμισο στα Frozen Wave είναι ακριβότερο από ένα αντίστοιχο Armani, η φούσκα έχει σκάσει. Γενικά το Skate 2 υστερεί από όλα τα Tony Hawk στον τομέα καθαρής και ανέμελης διασκέδασης, που στην τελική είναι ο λόγος που αγοράζουμε videogames. Σε κάνει να νιώθεις αποτυχημένος κάθε 20 δευτερόλεπτα κι αυτό είναι δουλειά του πατέρα μου, όχι της κονσόλας μου! Δε με χαλάει ένα δύσκολο παιχνίδι. Αλλά το Skate την έχει δει ρεαλιστικός εξομοιωτής για ένα σπορ που στην ουσία δεν έχει νόημα να εξομοιωθεί ρεαλιστικά. Αν ήθελα να ζήσω την απογοήτευση της συνεχόμενης προσπάθειας χωρίς καθόλου ανταμοιβή, θα πήγαινα να κάνω πραγματικό σκέιτ παρέα με τον σπυριάρη τον Unfakme στο Σύνταγμα.


Mortal Kombat vs DC
Ας είμαστε ρεαλιστές για λίγο: Ο μόνος λόγος που αγοράζουμε Mortal Kombat από το 2000 και μετά είναι το splatter. Τα γραφικά είναι Β διαλογής και οι χαρακτήρες, παρόλο που ξεπερνούν τους 88.000, καταφέρνουν να φαίνονται στα μάτια μου σαν κλώνοι με πάνω-κάτω τις ίδιες κινήσεις (ειδικά αυτό με τις λαβές που είναι όλες ένα απλό πέταγμα... WTF;). Το ΜΚ πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τις 2D ρίζες του. Όταν διατηρείς τα τεράστια άλματα με αεροκλωτσιές, τα αυστηρά συγκεκριμένα combo, και ταυτόχρονα έχεις κάνει σχεδόν αδύνατη τη side to side αποφυγή χτυπημάτων, τότε ανήκεις σε άλλη δεκαετία.

Το καινούργιο Motral Kombat vs DC έκανε μεγάλο τζόγο και έχασε. Αντί να επικεντρωθεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, τη σκατένια, ανώμαλη βία, ακολούθησε άλλη τακτική. Προσπαθώντας να αυξήσει τις πωλήσεις του στον σημερινό politically correct κόσμο που κυβερνάνε οι τρεντο-μαμάδες με τα SUV στο Χαλάνδρι, αποφασίζει να κατεβάσει το ηλικιακό rating του από "άνω των 18" που ήταν συνήθως. Και αρχίζει η καταστροφή. Το αίμα περιορίζεται σε μερικά σταγονίδια ανά μπουκέτο τα οποία εξαφανίζονται πριν καν φτάσουν στο πάτωμα! Τα πολυαγαπημένα stage fatalities, όπου πετούσες τον αντίπαλο σε καρφιά, οξύ, λάβα και διάφορες heavy duty εργαλειομηχανές για να σταματήσει να αναπνέει με τον πιο ευρηματικό τρόπο, καταργήθηκαν! Στη θέση τους έχουν μπει κάτι ημι-ξενέρωτες "αερομαχίες" όπου πρέπει να counter-άρεις τα χτυπήματα του αντιπάλου συγχρονίζοντας τα κουμπιά σου με αυτά που βλέπεις στην οθόνη. Αν ήθελα ρε πεταμένοι να συγχρονίζω κουμπιά, θα έπαιζα Guitar Hero!

Το μόνο που αξίζει είναι τα εφφέ ζημιάς στα ρούχα και το πρόσωπο του παίχτη όσο κυλάει η μάχη. Όταν είδα τον Σούπερμαν με σκισμένα ρούχα, πρησμένη μούρη και μαυρισμένα μάτια, ένα μέρος της καρδιάς μου φτερούγισε. Βλάκα σκατόφλωρε Σούπερμαν! Σταμάτα να επινοείς καινούργιες δυνάμεις κάθε 3 λεπτά, γαμώ τη χωρίστρα σου! Κατά τ' άλλα η παρουσία των χαρακτήρων της DC ανταγωνίζεται το διαζύγιο της Μενεγάκη και το καινούργιο μούσι του Brad Pitt για το βραβείο αδιαφορίας μου. Ο χειρισμός είναι πιο ξερός, αρτηριοσκληρωτικός και Μορταλκομπατίστικος από ποτέ και πλέον οι παίχτες εκτός από την ίδια λαβή, μοιράζονται και ίδιες μπουνιές, ίδιες κλωτσιές και ίδιο άπερκατ. Είναι σαν να μάχονται δύο κλώνοι με διαφορετικά κολάν. Για να μη μιλήσω για τα Fatality! Πιο νερωμένες, PG-13 αηδίες δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Ετοιμαστείτε να κοιμηθείτε:

Κοίτα πώς κατάντησε το ένδοξο fatality. Η παρουσίαση power point ενός Γερμανού λογιστή για τη χρηματοδότηση ενός μπεζ Volvo, πιο ενδιαφέρουσα μου ακούγεται! ΑΙΜΑ, ΜΑΛΑΚΕΣ!!! Θέλουμε αίμα, κεφάλια και σωθικά να σκορπίζονται σ' όλη τη Δημιουργία! Γι' αυτό και μόνο γι' αυτό αγοράζουμε το κωλο-παίχνιδό σας! Χαμπαριάστε!


Περισσότερα Game Reviews στο Part 2.


Credits: Μάριος για το χακάρισμα της κονσόλας. Cheers man!