Μαμά να το πω κι εγώ; Ντροπή και αίσχος!

Στις 25 Μαρτίου 2010 ο κόσμος μου κατέρρευσε. Συνήθως δεν παρακολουθώ την παρέλαση στην TV διότι προτιμώ να περνάω τα μεσημέρια της αργίας μου τρώγοντας Πακοτίνια και βλέποντας Colbert. Αλλά φέτος ήταν διαφορετικά. Τα online media πλημμύρισαν από ρεπορτάζ για τα αίσχη που ειπώθηκαν στην παρέλαση από μερικά σώματα του στρατού. Απ' ότι κατάλαβα, άντρες των ΟΥΚ και άλλων παρεμφερών μονάδων βάδιζαν μες στη μέση της Πανεπιστημίου και φώναζαν αντι-τουρκικά, αντι-αλβανικά και αντι-σκοπιανά συνθήματα. Όπα, συγνώμη: αντι-πρωηνγιουγκοσλαβικηδημοκρατιατησμακεδονιασ-κά συνθήματα. Η blogοδιάρροια συνοδευόταν από λέξεις με κεφαλαία όπως "ΣΟΚ", "ΑΙΣΧΟΣ", "ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ" και "ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ", οπότε ανέβασα τα απαραίτητα αντιρατσιστικά bpm και είπα να γράψω κι εγώ το κομμάτι μου.

Όπως όλοι σας πριν τις 25/03/10, έτσι κι εγώ νόμιζα ότι οι ΟΥΚάδες στην εκπαίδευσή τους κάθε πρωί τραγουδούσαν το Imagine του John Lennon, το μεσημέρι τραβούσαν φωτογραφίες για διαφημίσεις της Benetton και το βράδυ έπαιρναν τις κηρομπογιές τους και ζωγράφιζαν το νέο τους σήμα:

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ κοντά στον μέσο blogger που έγραψε για το θέμα. Πιστεύω ότι εγώ και κάθε άλλο μπουρζουά βουτυρόπαιδο, που το πλησιέστερο πράγμα σε απώλεια πολέμου που βίωσε ποτέ ήταν ο θάνατος του Λοχαγού Jackson από πυρηνική έκρηξη στο Call of Duty Modern Warfare, έχει μια εμπεριστατωμένη και σφαιρική άποψη για τις ελίτ μονάδες του Ελληνικού Στρατού.

Πρώτα απ' όλα, γιατί να κατευθύνουν το μίσος τους συγκεκριμένα στους Τούρκους και τους Αλβανούς; Δεν ξέρουν ποιες χώρες είναι Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΚάδες; Μόνο εμείς, οι γενναίοι bloggers, θυμόμαστε τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας από σκάφη της Παπούα Νέας Γουινέας και την προκλητική διεκδίκηση κομματιού της Θράκης από το Λεσότο; Τι σκατά εκπαίδευση τους κάνουν; Δεύτερον, από πού κι ως πού λένε ρατσιστικά συνθήματα στο στρατό; Δεν είχαμε ιδέα ότι συνέβαιναν αυτά τα αίσχη. Μακάρι να υπήρχε κάποιο στοιχείο... Αν πχ είχε βγει πριν από 2-3 χρόνια στη δημοσιότητα ένα ερασιτεχνικό βίντεο να τους δείχνει να φωνάζουν παρόμοια συνθήματα, τότε δε θα σοκαριζόμασταν κι εμείς τόσο. Αλλά δυστυχώς, τέτοιο βίντεο δεν υπήρξε ποτέ.

Στην τελική, σας ερωτώ: τι είναι οι ΟΥΚάδες; Πολεμικές μηχανές; Και απαντώ: ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Εγώ νόμιζα ότι η εκπαίδευσή τους ήταν αποκλειστικά σωματική. Πώς να κολυμπάς με 20 κιλά εξοπλισμό, πώς να επιβιώνεις την υποθερμία και πώς να σκοτώνεις άλλους ανθρώπους με πυροβόλα, μαχαίρια, πιστόλια, γροθιές και βατραχοπέδιλα. Απλά πράγματα. Δεν φανταζόμουν ότι είχαν και ψυχολογική εκπαίδευση, που σου αφαιρεί κάθε προσωπικό ενδοιασμό, ούτως ώστε να μην έχεις καθόλου κρίση όταν οι ανώτεροί σου σε διατάζουν να αφαιρέσεις ανθρώπινες ζωές. Ποιος να το φανταζόταν;

ΟΚ, το γάμησα, το ξέρω, αλλά ήταν ωραία! Ας περάσουμε τώρα στο μη-ειρωνικό μέρος του άρθρου.

Ξεκαθαρίζω για αρχή το εξής, σε περίπτωση που δεν έγινα σαφής πιο πάνω: τα συνθήματα ΔΕΝ με πείραξαν. Λίγη πολιτική μη-ορθότητα πάντα μου φτιάχνει τη μέρα, παρόλο που δεν συμφωνώ καθόλου με το περιεχόμενό της. Είχα τσαντιστεί πολύ περισσότερο το 2004, όταν ο κόσμος πανηγύριζε το Ευρωπαϊκό στην Ομόνοια με απαίσια συνθήματα όπως "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ". Αν στις 25 Μαρτίου έβγαιναν παρόμοιες brutalιές απ' τη μαθητική παρέλαση, τότε μαζί σου. Και θα σοκαριστώ και θα ανατριχιάσω κι ό,τι άλλο θες θα κάνω. Αλλά δεν έβρισε τους Τούρκους ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Αλαβάνος, ούτε καν ο Καρατζαφέρης (αν και ο τελευταίος γουστάρει να ουρλιάζει παρόμοιες καφρίλες τα βράδια στο μαξιλάρι του). Τους έβρισαν τα ΟΥΚ, μια μονάδα του στρατού που έχει τη λέξη "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ" μέσα στο ίδιο της το όνομα!

Όποια και να είναι τα βαθύτερα διεθνή συμφέροντα πίσω από την ένταση με την Τουρκία, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει ένταση. Όλοι ξέρουμε για τις καφρίλες και το μίσος που επικρατεί στα στρατόπεδα και των μεν και των δε, αλλά είμαστε άνετοι γιατί στην τηλεόραση και στα πολιτικά blog, όλα αυτά βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας. Όσο οι αερομαχίες και οι παραβιάσεις γίνονται κάπου μακριά στο Αιγαίο, δε μας καίγεται καρφί. Μόλις όμως τα σκατά χτυπήσουν την πόρτα μας και παρελάσουν μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όλοι "σοκαριζόμαστε" και "ανατριχιάζουμε" και φωνάζουμε "αίσχος". Δεν ξέρω τι δίαιτα κάνουμε και κρυβόμαστε τόσο καλά πίσω από το δάχτυλό μας, αλλά έχει φέρει θαυματουργά αποτελέσματα.

ΑΠΟ 'ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ: Αγαπητέ κάφρε ΟΥΚά, το ξέρουμε ότι μισείς τον εχθρό εξ' ανατολάς κι ότι θέλεις να μασήσεις τα κόκαλα του κάθε Σκοπιανού που σε κοιτάει για πάνω από 5 δευτερόλεπτα στα μάτια. Αλλά σήμερα με αναγκάζεις να ταχθώ μαζί με τις πολιτικά ορθές θιγμένες αδερφάρες: η παρέλαση δεν είναι το μέρος για να τα εκφράσεις αυτά. Το παιδάκι πάει να κουνήσει το σημαιάκι του σε μια εθνική εκδήλωση, που όλοι του λένε ότι τιμά το μέγα ήθος και την λεβεντιά του Έλληνα Στρατιώτη. Έχει ακόμα την αντίληψη ότι ο πόλεμος είναι κάτι αγνό, υψηλό και ευγενές, γιατί δυστυχώς αυτά μαθαίνει από το σχολείο, τις ταινίες και το Medal Of Honor.

Οι Αλβανοί που συναναστρέφεσαι εσύ είναι οπλισμένοι μέχρι τα δόντια για την Μεγάλη Αλβανία και θέλουν να σε ξεκοιλιάσουν. Αλλά οι Αλβανοί που συναναστρέφομαι εγώ είναι μια χαρά παιδιά που προσπαθούν να μορφωθούν και να εργαστούν στην Ελλάδα με αξιοπρέπεια (και ενίοτε, είναι και τρελά μουνάκια). Εγώ είμαι ενήλικας και μπορώ να κάνω τον διαχωρισμό. Το παιδάκι με το σημαιάκι όμως δεν μπορεί. Δεν ξέρει ότι κατά βάθος είσαι ένας ψυχάκιας που γουστάρει να σκοτώνει και επέλεξε να κάνει το δολοφονικό του μένος επάγγελμα. Όταν σε βλέπει με τη στολή να περπατάς καμαρωτός-καμαρωτός, σε έχει αυτόματα ως πρότυπο. Ό,τι βιτριόλια κι αν πετάξει η τρύπα σου θα του μείνουν υποσυνείδητα ως λόγια "παλικαρίσια" και "περήφανα". Και το οπτικο-ακουστικό μήνυμα ξενοφοβίας που του περνάς εκείνη τη στιγμή θα πάρει πολύ καιρό να ξεριζωθεί με απλές αντιρατσιστικές συζητήσεις με την οικογένεια και τους φίλους του. Αν γίνουν κι αυτές ποτέ.

Oh say can you see... του σπαθιού την τρομερή

Η μπαμπουϊνίσια αντίδραση που είχε η πλειοψηφία σας στα προηγούμενα 2 άρθρα, εκτός του ότι με διασκέδασε πολύ, με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο politically correct είμαστε σαν λαός. Το παίζουμε προχώ και βρίζουμε τα αμερικανάκια με τις λογοκρισίες τους, αλλά τελικά πάμε πίσω; Σκέφτηκα το Southpark, που βγήκε στην Αμερική κάπου το '96 και αμέσως μου ήρθε ένα αντίστοιχο δικό μας σενάριο: Έστω ότι το 1996 έβγαινε ένα ελληνικό cartoon γεμάτο κάφρικα αστεία περί χεσίματος και πρωκτικού σεξ, που ταυτόχρονα έριχνε μπηχτές για Έλληνες celebrity δεξιά κι αριστερά. Πόσα επεισόδια θα κρατούσε πριν του βάλει χέρι το ΕΣΡ; 2; 3;

Βασικά τι λέω; Ποιο '96; Εδώ έχουμε 2010 και τρώει μηνύσεις το Ράδιο Αρβύλα κι ο Λαζόπουλος! Αν βγάζαμε σειρές όπως το Southpark ή το Family Guy, τώρα θα βλέπαμε όχλους με πυρσούς και τσουγκράνες στο χέρι να μαζεύονται στα γραφεία του Mega και του Star! Πριν από μερικά χρόνια θυμάμαι κόψανε τον Bob Σφουγγαράκη από το Channel 9 επειδή η σειρά "περνούσε γκέι μηνύματα". Μπράβο ΕΣΡ! Γιατί ο Bob είναι ο μοναδικός πούστης στην ελληνική τηλεόραση! Τώρα που το πουστριλίκι ξεριζώθηκε απ' το κουτί, τα παιδιά μας μπορούν άφοβα να απολαύσουν Σεργουλόπουλο και Καπουτζίδη που το 'χουν κρυφό καμάρι. Παρεμπιπτόντως, άπειρο respect στον Γιώργο Μαρίνο που είναι γκέι, αλλά δεν είναι πούστρα να το κρύβει!

Τις προάλλες έβαλα να δω Στεφανίδου γιατί είχα ξεμείνει από υλικό για βρίσιμο και η Τατιάνα αποτελεί αστείρευτη πηγή σε αυτόν τον τομέα. Είχε τη συνέντευξη της Τζούλιας όπου παραδεχόταν ότι η τσόντα έγινε με τη θέλησή της, γιατί είχε απομείνει ένας τελευταίος άνθρωπος στην Ελλάδα που είχε χάψει το αντίθετο. Σε σένα μιλάω, Σταύρο από Παγκράτι! (Δεν τον ξέρω, αλλά άξιζε να χαρίσω ένα ηλίθιο χαμόγελο σε όλους τους Σταύρους από Παγκράτι που διαβάζουν αυτή τη στιγμή). Η εκπομπή δεν ήταν τόσο συνέντευξη όσο ήταν δελτίο τύπου για να αγιοποιηθεί η Τζούλια σε μορφή συνέντευξης. Την πιο πολλή ώρα μίλαγε η Τατιάνα υιοθετώντας το απαραίτητο υφάκι της απογοητευμένης μάνας. Η Τζούλια απαντούσε σχεδόν μονολεκτικά γιατί ταυτόχρονα δάγκωνε τρύπες στα τσιμπουκόχειλά της για να μη γελάσει. Το κορυφαίο είναι ότι το κοινό που χειροκροτούσε ρομποτικά κάθε φορά που άναβε η ταμπέλα, αποτελούταν επί το πλείστον από πιτσιρίκια. Λυκειόπαιδα. You know... η κατηγορία ανθρώπων που θεωρητικά το ΕΣΡ πρέπει να προστατεύει από φρικαλεότητες όπως αυτή:


Σε κάποια φάση της εκπομπής όμως, σηκώθηκα απ' τον καναπέ μου και άρχισα να χτυπάω τα πορτοκαλί απ' τα Doritos χέρια μου μεταξύ τους σε ένα βροντερό χειροκρότημα: Γυρνάει η Τζούλια και λέει ότι το μόνο κακό απ' όλη τη φάση είναι ότι η ίδια είναι διάσημη. Και καλά αν έβγαζε τσόντα και δεν την ήξερε κανείς, η όλη ιστορία θα πέρναγε στο ντούκου και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ξανά παλαμάκια απ' τα πιτσιρίκια στο κοινό. Στην ουσία η Τζουλιάρα τους είπε: "Αν ποτέ τα βρεις σκούρα οικονομικά, γύρνα μια τσόντα! Απλά φρόντισε να μην είσαι διάσημη. Κατά τ' άλλα, κανένα πρόβλημα" κι αυτά χειροκροτούσαν.

Εμένα προσωπικά δε με χαλάει το concept. Υπάρχουν πολλά λυκειοκόριτσα που μετά χαράς θα έβλεπα σε τσόντα με καλή παραγωγή. Ούτε με χαλάει το γεγονός ότι μια πορνοστάρ βγαίνει στην TV και μιλάει για το πώς της έκαναν το μουνί μπέικον, μέρα-μεσημέρι στο πιο δημοφιλές ελληνικό κανάλι. Δεν πα' να δείχνουν και νεκροψίες Σάββατο πρωί στο Star; Σκορδοκαΐλα μου! Θυμάμαι στα 90s που ο ΣΚΑΪ έδειχνε ρεπορτάζ για τα χύσια του Προέδρου των ΗΠΑ και χωράφια της Βοσνίας με διαμελισμένα πτώματα στο μεσημεριανό δελτίο! Οι εικόνες κάηκαν μες στη μνήμη μου και καλά έκαναν! Δεν είναι όλη η ζωή κουνελάκια και γατούλες και καλό είναι το παιδί σου να το συνειδητοποιεί σιγά σιγά! Στην τελική αν είσαι γονιός και δε γουστάρεις να βλέπει το παιδί σου βία και σεξ, να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να του το επιβάλλεις ΕΣΥ!

Το ΕΣΡ βέβαια έχει διαφορετικές αρχές από μένα, θεωρητικά τουλάχιστον. Σύμφωνα με αυτούς, ένα ζωγραφισμένο σφουγγάρι που μιλάει είναι πολύ χειρότερη επιρροή για τη νεολαία από μια ξεσκισιάρα πλατινομαλλούσα που γίνεται πανελλήνια σταρ μόνο με το μουνί της. Αλλά τι να κάνουμε; Ο Bob είχε την αυθάδεια να προβάλλεται στο Channel 9, ένα κανάλι δευτεράντζα, όπου μάλιστα τόλμησε να αποσπάσει κι ένα αξιοπρεπές μερίδιο κοινού από τα μεγάλα κανάλια. Χμμμμ... Πάλι χαϊδεύω το μούσι μου σκεπτόμενος. Τι θα γινόταν άραγε, αν η Τζούλια έβγαινε να πει τα πουτανιλίκια της στη Μπεκατώρου αντί για την Τατιάνα; Θα είχε την ίδια αντιμετώπιση απ' το ΕΣΡ;

Αν απαντήσατε "ναι", ο τίτλος του άρθρου είναι αφιερωμένος σε σας.

Μωρά στη φωτιά: part 2

ΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ! ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ!

Ώρες ώρες τα media είναι σαν μια γριά πουτάνα: σου λένε ακριβώς αυτά που θέλεις να ακούσεις με την ελπίδα να τα προτιμήσεις και την επόμενη φορά που θα βγεις μπουρδελότσαρκα με το τηλεκοντρόλ σου. Βλέπεις τα ρεπορτάζ περί οικολογίας και υπερθέρμανσης του πλανήτη να σου λένε χίλια μύρια μικρά πράγματα που μπορείς ΚΙ ΕΣΥ να κάνεις για να σώσεις τη Γη. Την ίδια στιγμή, το μεγαλύτερο οικολογικό πρόβλημα απ' όλα, που λέγεται υπερπληθυσμός, μας κοιτάει στα μάτια κι εμείς αλλάζουμε πεζοδρόμιο, σαν εμένα με τον παλιό συμμαθητή μου.

Οι μήτρες σας καταστρέφουν το περιβάλλον περισσότερο κι από όλες τις πετρελαιοκηλίδες της παγκόσμιας βιομηχανίας ΜΑΖΙ, αλλά τα media κάνουν τα στραβά μάτια. Τόσα χρόνια δεν έχουν πρόβλημα να σου λένε να ξεχωρίζεις τα χάρτινα από τα πλαστικά σκουπίδια σου και να κλείνεις τη βρύση όταν δεν την χρειάζεσαι και να πετάς το κινητό σου σε ειδικούς κάδους με φυλλαράκια ζωγραφισμένα πάνω. Αλλά το ότι η οικολογική κατάντια του πλανήτη συμπίπτει με τον εποικισμό μας ως κυρίαρχο είδος, αυτό τι; Τους διαφεύγει; Όχι, απλά ξέρουν ότι δεν είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις. Αν βγει αύριο η Σία Κοσιώνη και πει "Σταμάτα να γαμάς την μπροστινή τρύπα, γιατί κατά βάθος αυτή η βιομάζα που λέγεται ανθρωπότητα είναι η αιτία όλων των προβλημάτων της Γης", μεθαύριο δεν θα βλέπει κανένας ΣΚΑΪ.

Εδώ ούτε κι ο Al Gore δεν θίγει τον υπερπληθυσμό! Στο βραβευμένο με ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΝΤΩΝ ντοκιμαντέρ του, μας πετάει στη μούρη μια γραφική παράσταση της θερμοκρασίας ανά έτος και του CO2 ανά έτος (1000-2000 μ.Χ).


"ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ!" λέει ο χοντρός που δε φοράει γραβάτα για να φαίνεται του λαού παιδί και όλοι χειροκροτάμε. Εεεε, ξέχασες μια τρίτη γραμμή, χοντρέ!

Ω ΤΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ! Κι αυτή ταιριάζει απόλυτα! Γιατί δεν συμπεριλήφθηκε στο "An Inconvenient Truth", μεγάλε Νομπελίστα; Οι κάθε διάσημος οικολόγος ποτέ δε θα μιλήσει για τον υπερπληθυσμό εκτός κι αν πιεστεί, αλλά ακόμα και τότε δε θα το χαρακτηρίσει καν πρόβλημα. Θα πει ότι είναι μια στατιστική ανωμαλία, κάτι που θα αυτο-διορθωθεί με τον καιρό. Ναι, στάνταρ. Είναι μια απλή τάση της εποχής η ανάγκη μας για αναπαραγωγή, τίποτα άλλο. Το 2050 όλα θα φτιάξουν γιατί το γαμήσι θα είναι out of fashion!

Ψάχνοντας υλικό για να ταπώσω τις ευαίσθητες ψυχούλες που μου τα κάνανε μπαλόνια στο προηγούμενο άρθρο, πέτυχα μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Oregon. Το ζουμί συνοψίζεται στο εξής: Όσο προσεκτικός και οικολόγος κι αν είσαι, θα αυξήσεις το αποτύπωμά σου στη Γη κατά 5,7 φορές με κάθε παιδί που κάνεις! Την επόμενη φορά που έχετε κουβέντα περί οικολογίας με καμιά αυτάρεσκη μαλακισμένη που ανακυκλώνει και οδηγάει Prius και το παίζει ανώτερη επειδή νομίζει ότι συμμετέχει στη λύση του προβλήματος, τρίφτε της ΑΥΤΟ στη μούρη! Μπορείς για όλη σου τη ζωή να οδηγάς Hummer με τον κώλο έξω απ' το παράθυρο να κλάνει χλωροφθοράνθρακες και να χέζει πλαστικά μη-διαβρώσιμα ποτηράκια και πάλι δεν θα κάνεις την ίδια ζημιά που θα έκανες αν γινόσουνα γονιός.

Οπότε πάλι στο ίδιο συμπέρασμα φτάνουμε: ΡΙΞΤΟ! Αν σου σκίστηκε το καλτσόν με τα καφριλίκια του προηγούμενου άρθρου περί έκτρωσης, αγνόησέ τα. Πες την "οικογενειακό προγραμματισμό", πες την "πρόληψη εγκυμοσύνης", πες την ακόμα και "χνουδωτό ροζ κουνελάκι". Δε με νοιάζει ο ευφημισμός που θα χρησιμοποιήσεις για να νιώσεις καλύτερα. Όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ, το σημαντικό είναι να γίνει η δουλειά. Τα νέα οικολογικά σλόγκαν είναι εδώ, και το μήνυμα είναι σαφές:

ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ: ΦΙΛΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

&

Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΣΙΝΗ

Μωρά στη φωτιά

Προχθές είδα στο δρόμο έναν παλιό συμμαθητή μου απ' το γυμνάσιο. Θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρο θυγατρικό blog στο πόσο καθίκι, σκατόφατσα, χοντρομπαλάς, βλάχος, μουνόπανο, μπόχας, κλεφτρόνι, λιγδιάρης και αρχίδι του κερατά ήταν τότε και πώς τα χρόνια τον έκαναν ακόμα χειρότερο, αλλά δεν έχω την υπομονή. Ας πούμε ότι μπορεί να χαρακτηριστεί περιληπτικά και με τη μέγιστη δυνατή επιείκεια ως το μολυσμένο πρασινο-μπεζ απόστημα στο περίνεο της κοινωνίας. Ευτυχώς τον αναγνώρισα απ' τη βρώμα από αρκετά μακριά και πρόλαβα να απομακρυνθώ εγκαίρως και να γλιτώσω την άβολη ανταλλαγή ματιάς.

Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν κατέβασα το βλέμμα μου λίγο πιο κάτω και αντίκρισα... ΕΝΑ ΔΙΠΛΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΣΑ! Και δίπλα η γυναίκα του κρατούσε απ' το χεράκι ένα τρίτο μαλακιστήρι. Ω, ναι! Βρέθηκε γυναίκα στον πλανήτη που δέχτηκε τον λιγδιασμένο σπόρο του, τον άφησε να πρήζεται μες στα σωθικά της και μετά από 9 μήνες τον ξέρασε απ' τη βρωμερή χαράδρα της, μόνο και μόνο για να της πει ο αρχικαργιόλης: "Ζαργάνα μου, η κληρονομιά του ονόματός μου είναι τόσο βαριά, που είναι άδικο να επωμιστεί την ευθύνη μόνο ένας απόγονος. Οπότε άνοιξ' τα κανιά σου και μη σταματάς να παράγεις μινιατούρες μου μέχρι να ξεχειλώσεις! Θέλω να μπω μες στο μουνί σου και να χορέψω κλακέτες!". Και η γκόμενα δέχτηκε.

Θα έγραφα "γουατ δε φακ" για να εκφρασω την αγανάκτησή μου, αλλά αν καταφύγω στην υπέρτατη κρυάδα που λέγεται engreek μετά θα πρέπει να αυτοκτονήσω τελετουργικά. Τι μαλακία κι αυτή! Για κάποιο λόγο 5-10 ιντερνετικοί μεταλάδες μαζεύτηκαν μια μέρα και αποφάσισαν ότι είναι αστείο να γράφεις αγγλικές λέξεις στα ελληνικά. "Το κονσενσους του κόσμου γι' αυτην την ταινία είναι παθέτικ. Φορ φακς σεηκ δηλαδή, δε μπορούν όλοι να εκθειάζουν το κόνσεπτ και μετά να ροφλάρουν με την χιπόκρισι του εγκζέκιουτιβ προντούσερ. Στέυ χέβι!".

ΙΤΣ ΝΟΤ ΦΑΝΙ, ΑΣΧΟΟΥΛ!!!

Αλλά ξεφεύγω. Ας δούμε μερικές στατιστικές:
Οι γεννήσεις αυτή τη στιγμή βρίσκονται περίπου στα 134 εκατομμύρια κωλόπαιδα το χρόνο. Ακόμα κι αν αφαιρέσω αυτούς που θα πεθάνουν, όσο διαβάζετε αυτήν την πρόταση ο πληθυσμός της Γης αυξάνεται κατά 25 άτομα! Ακόμα και να πιάσουν οι ευχές μου και να μη γεννηθεί ποτέ ξανά άνθρωπος στη Γη, ξέρετε πόσο θα χρειαστεί για να επανέλθουμε στον "σχετικά μικρό" πληθυσμό των 5 δις; Τριάντα τέσσερα χρόνια. ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ PURE ΨΟΦΟΥ για να φτάσουμε ΠΑΛΙ σε υπερπληθυσμό, απλά λίγο πιο αξιοπρεπή!

"Καλά ρε Mikeius, δεν έχεις ξαναγράψει άρθρο που θάβεις τον υπερπληθυσμό και τα μωρά;" Ναι! Και θα συνεχίσω να τα θάβω μέχρι να σταματήσετε να τα κάνετε! Έντομα! Ε, έντομα! Και πες πάει στο διάολο να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο υπό καλές συνθήκες διαβίωσης. Εκεί στο Σουδάν και στη Μιανμάρ τι ληγμένα παίρνουν οι γυναίκες και γεννάνε τον έναν σκελετό μετά τον άλλον; "Αχ αντρούλη μου, τι όμορφα που είναι εδώ. Το μόνο που τρώμε εδώ και δυο βδομάδες είναι καμιά αδέσποτη σφαίρα από ανήλικο στρατιώτη. Έλα να κάνουμε έρωτα κάτω απ' αυτή τη ρομαντικά σκουριασμένη λαμαρίνα. Θα σου τρίψω πρώτα το πουτσοκέφαλο με λίγο σάλιο για να φύγουν οι κάμπιες. Εσύ μην ξεχάσεις να γλείψεις στοργικά το σκάμμα που κάποτε ήταν η κλειτορίδα μου. Δε θυμάσαι; Μου την έκοψες όταν ήμουν 9 χρονών. Ξέρεις, λίγο πριν παντρευτούμε. Τι τέλειο μέρος που είναι η Σομαλία για να ξεκινήσουμε μια οικογένεια!"

Το να κάνεις παιδιά τη σήμερον ημέρα είναι στην ουσία μια κακοποίηση ανηλίκου που κρατάει 18 χρόνια. Έκτρωση και γρήγορα! Δεν με νοιάζει πού μένεις κι αν η έκτρωση στον τόπο σου είναι παράνομη. Μάγκα, σε σένα μιλάω. Η γκόμενα θα κωλώσει, οπότε πάρτο πάνω σου! Χτύπα την με το αμάξι. Κλώτσα την στην κοιλιά 10-20 φορές. Τάισέ την ταινιοσκώληκα με την ελπίδα να κάνει καμιά λάθος στροφή πριν το λεπτό έντερο. Το σημαντικό είναι να γίνει η δουλειά.

Σόρι κοπελιά αν ακούγομαι κάφρος, αλλά άντε χέσου κι εσύ. Όταν είσαι έγκυος και περιμένεις να φέρεις στον κόσμο τον μικρό καρπό σου και του βάζεις να ακούει Μότσαρτ μέσα απ' την κοιλιά και έχεις το θολό του υπερηχογράφημα στο πορτοφόλι σου, όλα είναι όμορφα και μαγικά. Όταν όμως μπαίνεις σε βαγόνι του ηλεκτρικού και είσαι σαν τη σαρδέλα ή όταν δεν έχει πουθενά να παρκάρεις ή όταν η ουρά στο ταμείο κάνει δύο κύκλους γύρω απ' το τετράγωνο ή όταν δε βρίσκεις ούτε μισό μέτρο να απλώσεις την πετσέτα σου το καλοκαίρι, τότε ξαφνικά σε χαλάνε οι μικροί καρποί του υπόλοιπου κόσμου.

Την ίδια ώρα ο κατσικομπήχτης ο συμμαθητής μου σέρνει τους τρεις νέους υποψήφιους του ριάλιτι "Ποιος θα ληστέψει τον Mikeius σε 17 χρόνια από τώρα". Αυτή η συνάντηση με σημάδεψε. Όχι ότι συμπαθούσα ιδιαίτερα τα νιάνιαρα μέχρι πρωτίστως. Αλλά χθες ονειρεύτηκα ότι ξεφλούδισα το δέρμα του νεογέννητου μωρού τους, το έβαλα στο μπλέντερ και χρησιμοποίησα το ζουμί που βγήκε ως λιπαντικό για να αυνανιστώ πάνω απ το πτώμα του.

...ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ!

Game Reviews Part 2

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

Αυτή είναι η συνέχεια του πρόσφατου παιχνιδο-άρθρου και εξακολουθεί να απευθύνεται σε videogame nerds ΜΟΝΟ! Όσοι απ' τους αναγνώστες χρειάζονται Wikipedia για να μου πουν ποια είναι η Sarrah Kerrigan, άιντε να tagάρετε τον εαυτό σας σε φωτό του Facebook για να περάσει η ώρα. Ξεκουμπιδιέν.

Batman Arkham Asylum
Ώρες-ώρες δεν καταλαβαίνω τους σούπερ-ήρωες. Ανακαλύπτεις ότι μπορείς να σκαρφαλώνεις σε κτίρια ή να κινείσαι με υπερηχητικές ταχύτητες ή να πετάς λέιζερ απ' τα μάτια και η πρώτη εφαρμογή που σου 'ρχρεται στο μυαλό είναι να φορέσεις κολάν και να πολεμήσεις το έγκλημα; Παράδοξο. Πόσο μάλλον όταν είσαι ο Batman, που οι μόνες σούπερ δυνάμεις που έχεις είναι τα φράγκα του μπαμπά και μια αβάσιμη αίσθηση ανωτερότητας. ΟΚ, οι γονείς σου δολοφονήθηκαν όταν ήσουν σε τρυφερή ηλικία κι αυτό σου έδωσε τα απαραίτητα παιδικά τραύματα και το κίνητρο να πατάξεις την εγκληματικότητα και μπλα-μπλα-μπλα, αλλά και πάλι. Είσαι πλουσιόπαιδο. Με τόσα λεφτά προσλαμβάνεις έναν hitman να βγάλει απ' τη μέση τον δολοφόνο των γονιών σου, δίνεις μια γενναία δωρεά στο FBI, Gotham Division για να καθαρίσουν οι δρόμοι και ξοδεύεις τα ρέστα σε ψυχοθεραπεία, μεσκαλίνη και τσιμπούκια από την Τζούλια Αλεξανδράτου μέχρι να φύγει ο πόνος.

Aaaaanyway, ανεξάρτητα από το backstory του μασκοφόρου ήρωα, το Batman Arkham Asylum είναι το μόνο φετεινό παιχνίδι που ανταποκρίθηκε 100% στη φανφάρα που το συνόδευε πριν την κυκλοφορία του. Οπτικά το παιχνίδι είναι πραγματικό eye candy. Η μηχανή γραφικών Unreal βρωμάει από χιλιόμετρα, αλλά αποδίδει τέλεια την γκόθικ ατμόσφαιρα του κόμικ. Η υπόθεση, παρόλο που δεν θα συγκλονίσει την Ακαδημία Σεναριογράφων, κάνει τη δουλειά της: Ο Joker έχει καταλάβει το ντόπιο τρελάδικο και ο Batman πρέπει να το επαναφέρει σε τάξη, τουλουμιάζοντας στα μαπίδια όσο περισσότερους ανώνυμους λακέδες βρει στο διάβα του, χωρίς καν να ενδιαφερθεί αν έχουν οικογένειες που τους περιμένουν να αποφυλακιστούν ή σε ποιο στάδιο της ψυχοθεραπείας τους τυχαίνει να βρίσκονται. Άκαρδος μπάσταρδος!

Το πουλέν του Asylum είναι χωρίς συζήτηση οι μάχες σώμα με σώμα. Οι δημιουργοί έπιασαν τέλεια την ουσία του Μπατμανίστικου ξύλου. Λιτές, απέριττες, ψύχραιμες και ταυτόχρονα εξαιρετικά ευρηματικές και ΚΑΒΛΩΤΙΚΑ ΒΙΑΙΕΣ κινήσεις είναι στη διάθεσή σου με το πάτημα μόλις 2 κουμπιών. Μετά από πάρα πολύ καιρό παίζω videogame όπου πραγματικά νιώθω τον χαρακτήρα μου να ρίχνει ξύλο, αντί απλά να κουνάει τα χέρια του κοντά στη μούρη του αντιπάλου μέχρι να τον ξαπλώσει κάτω. Πάρτε μια γεύση:

Κάτι τέτοιες αναμετρήσεις έκαναν το τσουτσουνι μου να σαλιώνει στην άκρη.

Όταν αντιμετωπίζεις οπλισμένους λακέδες, το παιχνίδι μπαίνει σε stealth mode όπου κρύβεσαι στις σκιές και στα ταβάνια και καθαρίζεις τους εχθρούς σου έναν έναν στα μουλωχτά. Εδώ πρέπει να είσαι προσεκτικός. Αν δε μελετήσεις σωστά τις διαδρομές που κάνουν οι φρουροί και δεν απομονώσεις σωστά τα θύματά σου, σε παίρνει χαμπάρι όλο το δωμάτιο και γίνεσαι σουρωτήρι για ταλιατέλες. Με λίγα λόγια έχουμε δύο παιχνίδια στην τιμή του ενός. Και ξέρω ότι είμαι ο μόνος reviewer που θα πει το παρακάτω: το stealth gameplay και το action gameplay στο Arkham Asylum είναι αριστοτεχνικά δεμένα μεταξύ τους. Βραβείο πρωτουπίας, για άλλη μια φορά: ΕΓΩ!

Το μόνο "πλην" του παιχνιδιού είναι ο κλασικός ιός που έχει μολύνει το σύγχρονο gaming: TOO FUCKING EASY!!! Οι γρίφοι είναι σκέτη ντροπή, χώρια που από το πρώτο λεπτό σου παρέχεται ένα detective vision που στην ουσία στους λύνει πριν καν αρχίσεις να σκέφτεσαι. Έχω σιχαθεί τα games να με παίρνουν απ' το χεράκι λες και μόλις ξύπνησα από κώμα και δε μπορώ ούτε να κρατήσω το χειρηστήριο για 5 δευτερόλεπτα χωρίς να χεστώ απάνω μου (ή λες και είμαι γυναίκα). Ακόμα και ο πιο δύσκολος boss βγαίνει σε 2-3 προσπάθειες. Απλά περιμένεις να σου ορμήξει, την τελευταία στιγμή κάνεις στη μπάντα και αυτός κουντουλάει στα ντουβάρια λες και είναι καθυστερημένος τρόφιμος σε τρελλάδ... Εεεε, ναι. Τέλος πάντων, μετά από ανησυχητικά λίγες ώρες εύκολου gaming έφτασα στον τελικό των τελικών, ένα τέρας-Joker με γιγαντισμό.

"Ωραία!" είπα. "Εδώ είμαστε. Θα γίνει της πουτάνας"! Ανασκούμπωσα λοιπόν τα μανίκια μου και ετοιμάστηκα για μια αναμέτρηση καλού και κακού που θα έκανε την Αποκάλυψη να φαίνεται σαν αγώνας της Β' Αθηνών σε χωμάτινο γήπεδο. Τελικά όμως το μόνο που έκανε ο Super-Joker είναι να μου στέλνει λακέδες σε κύματα για να βαράω. Όχι ότι κακοπέρασα, αλλά όταν ετοιμάζεσαι να αντιμετωπίσεις έναν ψυχοπαθή αναβολιασμένο κλόουν ύψους τριών μέτρων, το τελευταίο πράγμα που θέλεις να παίξεις είναι μια beat 'em up έκδοση του Space Invaders!

Αλλά αυτά είναι μειδαμινά ελαττώματα. Το Batman Arkham Asylum στο σύνολό του είναι ένα άρτιο παιχνίδι, προσεγμένο στην εντέλεια και γυαλισμένο μέχρι να γίνει καθρέφτης. Η επιμονή στη λεπτομέρεια φαίνεται σε κάθε πτυχή. Από τις επιτηδευμένα κρύες ατάκες του Joker που ακούγονται από τα μεγάφωνα του Ασύλου, μέχρι τα unlockables που δεν είναι απλά unlockables, αλλά γρίφοι του Riddler που και καλά σκόρπισε στο χάρτη για να σε προκαλέσει. Ακόμα και το pause menu είναι δουλεμένο με μεράκι. Σε κάποια φάση ακούς από τα μεγάφωνα της κλινικής μια ανακοίνωση που παίζει σε λούπα από τα μεγαφωνα και λέει διάφορες μαλακίες μεταξύ των οποίων: "...for more information, please visit our website, ArkhamCare.com". Ε, το site ΟΝΤΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ορίστε κύριοι πώς μετατρέπουμε ένα πολύ καλό παιχνίδι σε ένα άριστο παιχνίδι!

Soul Calibur 4
Είμαι οπαδός του SC από τότε που το νούμερο 1 της σειράς με χρεωκοπούσε στα arcade, κατοστάρικο-κατοστάρικο. Και ευπειθώς αναφέρω ότι το 4 ανταποκρίνεται στις προσδοκίες... ΣΧΕΔΟΝ! Το SC πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ότι είναι παιχνίδι ξύλου με μεσαιωνικά όπλα. Αυτό θα έπρεπε να συνεπάγεται ένα μόνο πράγμα: ΑΙΜΑ!!! Είναι λίγο δύσκολο να "μπω" μες στο παιχνίδι όταν 2 τύποι με σπάθες σε μέγεθος σανίδας του σερφ πλακώνονται για μισή ώρα και δεν ανοίγει ούτε μύτη. Κατά τ' άλλα οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι και αισθητά διαφορετικοί μεταξύ τους, προκαλώντας τον παίχτη να τους δοκιμάσει όλους, με φωτεινή εξαίρεση αυτό εδώ το παρτσακλό.

ΛΕΠΙΔΑ ΧΟΥΛΑ-ΧΟΥΠ; ΣΟΒΑΡΑ;

Η κίνηση είναι στρωτή και ρευστή. Το SC είναι παιχνίδι της σχολής Dead or Alive που επικεντρώνεται πιο πολύ στα περίτεχνα "κινηματογραφικά" χτυπήματα, παρά στα κοφτά combo. Οι οπαδοί του Mortal Kombat θα ξενερώσουν, αλλά οι οπαδοί του Mortal Kombat είναι πλέον 28 και 30 χρονών γαίδαροι, οπότε πρεπει να ανοίξουν λίγο τους ορίζοντές τους για ένα παιχνίδι που έχει περισσότερες από 0,0008 λαβές ανά χαρακτήρα. Ένα καλό feature του Calibur είναι το εκτενέστατο player customization, όπου μπορείς να ντύσεις τους χαρακτήρες με ό,τι πιο ηλίθιο ρούχο, καπέλο και παπούτσι μπορείς να φανταστείς. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της μάχης, η πανοπλία και τα ρούχα μπορούν να φύγουν με επανειλημμένα χτυπήματα. Το γεγονός ότι ένας ατσάλινος θώρακας και ένα μεταξένιο κιμονό θα σπάσουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο είναι λίγο απογοητευτικό, αλλά μπορείς να custom-άρεις τον παίχτη σου να φοράει από κάτω φούξια κιλοτάκι, πράγμα που πάντα σου φτιάχνει τη μέρα.

Σε γενικές γραμμές το SC4 είναι ένα άρτιο beat 'em up που φαίνεται ότι σχεδιάστηκε με μεράκι. Η μόνη χοντρή μαλακία που έχω να του προσάψω είναι ο bonus χαρακτήρας που διατίθεται στο Xbox:
Yoda; YODA;;;:!:!:! Στην έκδοση Playstation έχουν τον Vader κι εμείς παίρνουμε τον Yoda;!;!; Δηλαδή οι δημιουργοί του Sc4 είδαν την τελική αναμέτρησή του με τον Christopher Lee στο Attack of The Clones και είπαν: "Ναι. Και γαμώ τις μονομαχίες. Ένα πράσινο τερατάκι-νάνος ξιφομαχεί με έναν δίμετρο γέρο. Ας αναπαράγουμε σε video-game μια απ' τις πιο γελοίες και αντικλιμακτικές στιγμές της Τριλογίας, ούτως ώστε οι απογοητευμένοι οπαδοί του Star Wars να μπορούν να τη ζουν ξανά και ξανά και ξανά". Σαδιστές!

Guitar Hero
Ας μην κοροιδευόμαστε: όλοι κάποια στιγμή στο παρελθόν πιάσαμε στα χέρια μας ένα μαρκουτσοειδές αντικείμενο και παίξαμε air guitar ακούγοντας την αγαπημένη μας μεταλιά. Προσωπικά, εγώ παντα προτιμούσα τον χάρακα "ταυ" της μεγάλης αδερφής μου. Good times... Ε, απ' ότι φαίνεται οι ΙΔΙΟΦΥΪΕΣ της Harmonix και της Activision εισάκουσαν την ομαδική προσευχή μας και έφτιαξαν ένα videogame που μας επιτρέπει να κάνουμε ακριβώς το ίδιο στα γεροντάματα, πιο καλά και πλήρως απενοχοποιημένα. Θέλω να βρω τον lead designer του G.H. και να γλείψω το καλτσο-χνούδι ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών του από ευγνωμοσύνη.

Το Guitar Hero κατατάσσεται χωρίς αμφιβολία στο λεγόμενο casual gaming. Για τους 5 ανθρώπους που δεν ξέρουν ακόμα περί τίνος πρόκειται, here goes: ακούς ένα γνωστό ποπ/ροκ/μέταλ τραγούδι την ώρα που έρχονται χρωματιστές τελείες κατά πάνω σου. Για να συνεχίσει να παίζει το τραγούδι πρέπει την κατάλληλη στιγμή να πατάς το αντίστοιχο χρώμα στο χειριστήριό σου που είναι κιθάρα ή ντραμς, ή να τραγουδάς σε φάση καραόκε στο ειδικό μικρόφωνο. Κοινώς, αν βγάλεις τον παράγοντα "ροκ μουσική", το Guitar Hero στον πυρήνα του είναι μια άσκηση εκμάθησης color matching, σαν αυτές που κάνουν οι χιμπατζήδες στα ντοκιμαντέρ. Απλά πήραν το πάνελ με τα 5 χρωματιστά κουμπιά, το αντικατέστησαν με ένα πλαστικό γιουκαλέλε και ξαφνικά έφτιαξαν ένα από τα πιο επιτυχημένα games της δεκαετίας. Όπως είπα και πριν: ΙΔΙΟΦΥΪΕΣ!!!

Το G.H. παίζεται ΣΩΣΤΑ ως εξής: χρειάζεσαι καλή ηχομόνωση, μεγάλη παρέα και ακόμα μεγαλύτερη ποσότητα αλκόολ. Σοβαροί gamers που το παίζουν και μόνοι τους στο σπίτι τους και πάνε για πόντους και τερματισμό πρέπει να εκτελούνται αμέσως. Καλό είναι στην παρέα να υπάρχει και μια ψωνάρα που θα τραγουδάει συνέχεια, αλλιώς το μικρόφωνο καταντάει αγγαρεία. Επίσης για μέγιστο effect είναι προτιμότερο η παρέα να αποτελείται από μεταλάδες που διψάνε για ροκ και γουστάρουν κοπάνημα και κλαίνε όταν οι άγγελοι αξίζει να πεθάνουν. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ! Οι υπερβολικά πορωμένοι μεταλάδες θα σου ζητάνε συνέχεια το ίδιο κομμάτι γιατί τα άλλα "είναι φλωριές" και θα σε πεθάνουν στη γκρίνια επειδή το setlist δεν έχει καθόλου Attila Csihar και Vomitory. Από την άλλη, οι μη-μεταλάδες θα θέλουν pop και indie κομματάκια τα οποία μπορεί να είναι καλά και χρυσά και όμορφα, αλλά τους λείπει το στοιχείο ποζεριάς που θα κορυφώσει την εμπειρία. Κοινώς: Stone Roses και Sonic Youth κράτα τους για το iPod σου κωλο-hipsterά! Το Guitar Hero δε θα λάμψει μέχρι να πέσει Billy Idol και Bon Jovi!

Το μόνο που έχω να προσάψω στο G.H. είναι η τιμή. Αν θέλεις την πλήρη εμπειρία με κιθάρα drums και μικρόφωνο χρειάζεσαι 200 ευρώ. Το setlist του πρώτου παιχνιδιού θα το καταβροχθίσεις σε 1-2 βράδια. Οπότε κάθε φορά που θα θέλεις να εμπλουτίσεις το ρεπερτόριο, θα πρέπει να σκας άλλα 60-70 ευρώ για να πάρεις στην ουσία το ίδιο παιχνίδι με καμιά 40αριά νέα τραγούδια, εκ των οποίων θα παίζεις μόνο τα 10! FUCKING ΛΗΣΤΕΙΑ! Γιατί δηλαδή να μην κυκλοφορούν τα setlists σε μορφή φτηνών expansion pack, όπως γίνεται με τους Sims;

...ΝΑΙ! ΟΚ! ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΗΤΑΝ!!!

Χώρια που οι τελευταίοι τίτλοι πλησιάζουν επικίνδυνα την pop, με αποκορύφωμα το απαράδεκτο tracklist του Band Hero. Δεν καταλαβαίνω. Απ' τη στιγμή που ξέρουν ότι το target audience είναι κυρίως μεταλάδες, τι τους εμπποδίζει να επεκταθούν κι άλλο προς αυτήν την κατεύθυνση; Έχει ήδη βγει Guitar Hero Aerosmith και Guitar Hero Metallica. Ξέρω κόσμο που μετά χαράς θα τα 'σκαγε για τίτλους όπως:

Περισσότερα Game Reviews στο Part 1.

Ελληνίδα, ιδού το νέο σου ίνδαλμα

Ναι, την είδα την τσόντα της Τζούλιας.

Και ένα έχω να πω:

ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΠΕΛΑΡΑ ΜΟΥ ! ! !

Το είδαμε κι αυτό! Μια Ελληνίδα ξεκωλιάρα που, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Ελληνίδες ξεκωλιάρες που γεμίζουν την τηλεόρασή μου, δεν αρνήθηκε την φύση της. Η Τζούλια είχε καθιερώσει τον εαυτό της με επιτυχία ως το νούμερο ένα μουνί πανελληνίως. Αν ήθελε κονόμα, θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει ακόμα μια ξενέρωτη φωτογράφηση στο FHM με όμορφα εσώρουχα και συνοδεία τα κλασικά εμετικά soundbites του τύπου "Εγώ τον άντρα πάντα τον κοιτάω πρώτα στα παπούτσια". Θα μπορούσε να βγάλει ένα soft συνοδευτικό DVD για το Playboy με τα κλασικά πλάνα με μαγιό δίπλα στην πισίνα σε αργή κίνηση. Θα μπορούσε να "αφήσει να διαρρεύσει" ακόμα μια ερασιτεχνική Παρισχιλτονιά όπου θα έπρεπε να κάνουμε pause για να δούμε το 1 δευτερόλεπτο φάτσας και τα 0,88 δευτερόλεπτα θολού φευγαλέου αιδοίου.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ! Το Τζουλιάκι μας είπε "Είμαι ξεκωλιάρα! Αν είναι να κάνω ένα μοιραίο λάθος, θα το κάνω σωστά"! Έβαλε καινούργιες βυζάρες, έκανε λεύκανση μουνιού, συνεργείο, φώτα, κάμερες, μια Dom Perignon και πάμε να χύσει όλη η Ελλάδα! Η τσόντα αυτή καθαυτή είναι αξιοπρεπέστατη. Λίγο στην αρχή μου μαράζωσε το καβλί με το όλο "teasing" της πλάκας, μετά όμως η γκόμενα παίρνει μπρος. Δεν ξέρω αν την ποτίσανε κόκα ή αν μπήκε για τα καλά στο κλίμα, αλλά η 2η και η 3η πράξη είναι ένα επίπεδο πιο κάτω από Brazzers. Ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος είμαι από το cumshot. Την κλασική Ελληνίδα θα την πιάνανε τα κόμπλεξ της και θα έλεγε στον λεβέντη να τη χύσει στα βυζιά ή στην κοιλίτσα. Αλλά το Τζουλιάκι πήρε την πρωτεΐνη στο στόμα, έτσι για να μην πάθει σκορβούτο! Δεν είναι η καλύτερη τσόντα που είδα στη ζωή μου. Δεν είναι καν η καλύτερη τσόντα που είδα ΣΗΜΕΡΑ! Αλλά για ντεμπούτο μιας κοπέλας στο σπορ, τα συγχαρητήριά μου.

Δυστυχώς, το ίδιο κιόλας βράδυ, μου τα χάλασε. Εκεί που έλεγα ότι ένα αστέρι γεννιέται και ότι επιτέλους θα αποκτήσουμε μια πορνοστάρ που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις συμπόρνες της στο εξωτερικό, ΤΣΑΚ! Η Τζούλια άρχισε να το παίζει και καλά θιγμένη και "θα κινηθώ δικαστικά". Αρχίδια Τζούλια! Πιο αρχίδια κι από τ' αρχίδια που τράβαγες πάνω-κάτω με σπουδή στο βίντεο! Έπεσες στη λούπα που πέφτουν όλες οι famous ξεκωλιάρες αυτού του τόπου: "ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εγώ κρυφό καμάρι". Νομίζεις ότι τώρα το σώνεις ρε Τζούλια; Τι θα κάνεις δηλαδή; Θα γυρίσεις στην πίστα; Αφού και στην πίστα πάλι strip show έκανες. Βρήκες ένα πράγμα που το κάνεις καλά. Καλύτερα από κάθε άλλη Ελληνίδα. Μπορείς να φτάσεις τόσο ψηλά! Γιατί το αρνείσαι;

Σε λιγότερο από 24 ώρες από την κυκλοφορία του DVD, χτύπησε η ελληνική σεξουαλική καταπίεση. Όλοι αποκαλούν την Αλεξανδράτου φτηνή και ξετσίπωτη. Ώρες-ώρες νιώθω λες και όλες οι γυναίκες είναι συνδικαλισμένες και τα πορνίδια σαν την Τζούλια είναι οι ανεπιθύμητες προδότρες που σπάνε το σωματείο. "Μην πηδιέσαι έτσι απλά! Εμείς εδώ στο συνδικάτο κρατάμε το μουνί μας όμηρο μέχρι να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματά μας! Δώρα, ταξίδια, κεράσματα, χατίρια, μπορούμε να πετύχουμε τόσα πολλά. Κι εσύ πας και το δίνεις όσο-όσο; ΠΟΥΤΑΝΑ"! Πρέπει να ελέγχουμε πολύ προσεκτικά την προσφορά και τη ζήτηση του μουνιού σ' αυτή τη χώρα! Μην τυχόν και χάσει την παραγωγικότητα το κράτος ή τα πατήματά της η Εκκλησία. Ε, λοιπόν, άει γαμηθείτε ρε ξόανα! Η Τζουλιάρα είναι ντόμπρα και πούλησε το μουνί της στην αντικειμενική του αξία: 20 ευρώ στα περίπτερα!

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας. Επιτέλους! Μια συμπατριώτισσα που ΔΕΝ το 'χει πιο ψηλά κι απ' το Θεό, ξέρει ότι είναι μια ξεκωλιάρα και μισή και δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Λογικά θα την φάει κι αυτή το σύστημα με την κλασική πορεία Ελληνίδας ξεκωλιάρας: καλλιστεία, πίστα, Θέμος, Maxim, βίζιτες, πρωινάδικο. Αλλά η Τζούλια τους έφτυσε κατάμουτρα, έστω για μία μέρα. Ναι, με το που βγήκε το DVD, επανήλθε στο εκνευριστικό defence mode και άρχισε να κάνει την πάπια με δικηγόρους και ψυχικές οδύνες, αλλά ταυτόχρονα πρόλαβε να κάνει κάτι το ανεκτίμητο: να δείξει τον δρόμο!

ΠΕΤΡΟΥΛΑ! ΣΑΣΑ! ΣΕΙΡΑ ΣΑΣ!

Game Reviews Part 1

DISCLAIMER! ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑCHTUNG!

Το παρόν άρθρο απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε videogame nerds. Όσοι από σας έχετε φίλους, κανονικές ζωές ή/και Nintendo Wii θα βρείτε το άρθρο βαρετό και χωρίς νόημα. Κόφτε λάσπη και πηγαίντε να ξαναδιαβάσετε τους "Έλληνες συμμαθητές σε κατηγορίες" or something. Περιμένω...

...Έφυγαν; ΟΚ.

Πριν από λίγο καιρό χάκαρα το XBOX μου για να μπορεί να παίζει αντιγραμμένα παιχνίδια, πράγμα που αντικατοπτρίζεται τέλεια και στην πτώση των άρθρων που ποστάρω ανά μήνα. Σπατάλησα που σπατάλησα λοιπόν το χρόνο μου, ας βγει και κάτι χρήσιμο: Σας χαρίζω αυτό το bonus αρθράκι με reviews από μερικά απ' τα παιχνίδια που με κράτησαν σε αυστηρή δίαιτα Red Bull και Doritos τον τελευταίο 2μηνο.


Assassin 's Creed
Έχω να ομολογήσω ότι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα stealth games. Σέβομαι το concept και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν άτομα εκεί έξω που διασκεδάζουν με το να περνάνε το 90% του παιχνιδιού καθισμένοι στις σκιές ακίνητοι, περιμένοντας τους εχθρούς να πούνε "Hmmm... I must be hearing things" για να τους την πέσουν από πίσω με ένα στιλέτο, ένα σύρμα ή το χρησιμοποιημένο ταμπόν τους. Εγώ απ' την άλλη είμαι ΑΝΤΡΑ! Γαλουχήθηκα με τις αρχιδάρες του Duke Nukem και του Serious Sam και απαιτώ από τα videogames μου ένα μίνιμουμ ποσό γενοκτονίας ανά λεπτό προκειμένου να τα αγαπήσω. Η stealth τακτική μου συνίσταται στο να μπαίνω γυμνός στο αρχηγείο του κακού χέζοντας ρουκέτες και κατουρώντας λέιζερ και να αναδιακοσμώ τον χώρο με τη σπλήνα των αντιπάλων. Οπότε το γεγονός ότι έκατσα και τερμάτισα το Assassin 's Creed αποτελεί από μόνο του θαύμα.

Η υπόθεση του A.C. έχει ως εξής. Ο ήρωάς σου έχει φυλακιστεί από μια πανίσχυρη εταιρεία που κουμαντάρεται από Ναΐτες ή Μασόνους ή κάποια παρόμοια σέκτα που κάνει τον Dan Brown να ξεροχύνει τα βράδια. Προκειμένου να μάθουν τη μυστική τοποθεσία ενός μεσαιωνικού θησαυρού, σε καλωδιώνουν σε ένα κρεβάτι και με μια ειδική συσκευή αναπαράγουν ψηφιακά τις αναμνήσεις ενός πρόγονού σου που βρίσκονται αποθηκευμένες κάπου μέσα στο DNA σου.
Το παιχνίδι διαδραματίζεται επί το πλείστον στους Αγίους Τόπους του μεσαίωνα, όπου ελέγχεις τον πρόγονό σου ονόματι Altair, έναν δολοφόνο που είναι κεντρικό στέλεχος μιας μυστικής οργάνωσης δολοφόνων που μισούν τους Μασόνους και αγαπούν τη δολοφονία. Τα μέλη της σέκτας των δολοφόνων, υπό τις διαταγές ενός Count Dooku wannabe, φροντίζουν για τη σταθερότητα της περιοχής, δολοφονώντας τακτικά τους ντόπιους ηγέτες (;) και έχουν άριστες ικανότητες στο ξίφος, το στιλέτο και το παρκούρ (;;;;;). Η οργάνωση είναι τόσο μυστική, που έχει δικό της έμβλημα, δικό της dress code, δικό της κάστρο και δικιά της πόλη.
Όπως παρατηρείτε, η υπόθεση είναι για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη απ' τον Uwe Boll, αλλά μόλις την βάλεις στην άκρη και αρχίσεις να παίζεις το παιχνίδι, κακά τα ψέματα, κολλάς άσχημα. Οι μεσαιωνικές πόλεις (παρόλο που απέχουν μεταξύ τους 5 λεπτά με το άλογο) έχουν τέλεια ατμόσφαιρα και ανταγωνίζονται σε σχεδιασμό ακόμα και την Liberty City του GTA 4. Ο χειρισμός του Altair όταν κάνει παρκούρ στις ταράτσες είναι φυσικός και αέρινος, παρά την (αρχικά περίεργη) απουσία του jump button. Οι μάχες είναι λιγότερο ευρηματικές από το παρκούρ και περιορίζονται στο κλασικό "κρατάω πατημένη την άμυνα και μόλις μου επιτεθεί ο εχθρός κάνω counter και του αντικαθιστώ τη σπονδυλική στήλη με τη λεπίδα μου". Επίσης, για άλλη μια φορά ο κεντρικός ήρωας δε μπορεί να κολυμπήσει. Τι μαλακία κι αυτή! Δηλαδή έχει μάθει να βγαίνει αλώβητος μετά απ' αυτό:

αλλά δεν έχει μπει στον κόπο να μάθει ένα πρόσθιο;

Όπως και να 'χει, αυτά είναι λεπτομέρειες. Τα πραγματικά προβλήματα αρχίζουν όταν βαρεθείς το sandbox gaming και πας να κάνεις αυτό που λέει ο τίτλος: δολοφονίες. Τα ηγετικά πρόσωπα που πρέπει να σκοτώσεις σε όλο το παιχνίδι δεν ξεπερνούν καν τη δεκάδα και οι αποστολές είναι στο μεγαλύτερό τους κομμάτι καρμπόν αναπαραγωγή της πρώτης: Πας σε μια πόλη, μαζεύεις πληροφορίες πλακώνοντας στα μπουκέτα συνεργάτες του στόχου σου και κλέβοντας τα πορτοφόλια τους, βλέπεις ένα cutscene και μετά πας και σκοτώνεις τον στόχο σου για να δεις ένα άλλο cutscene επί δέκα και τέλος! Ακόμα και οι δολοφονίες καθαυτές είναι ντεκαβλέ. Μπορείς να τις κάνεις με stealth προσέγγιση, αλλά αυτό είναι 100% προαιρετικό. Εγώ τελείωσα κάθε αποστολή μπουκάροντας στο κρησφύγετο του κακού και σφάζοντας στα ίσα τους λακέδες του έναν-έναν (βλέπε πρώτη παράγραφος)! Stealth game my ass!

Το Assassin 's Creed είναι τυπικό παράδειγμα παιχνιδιού που έχει καλό concept αλλά βιαστική παραγωγή. Ξεκινάει πολλά υποσχόμενο και καταλήγει να είναι ένα φεστιβάλ επανάληψης και grind επιπέδου MMORPG. Μια συνταγή με φρέσκα και νόστιμα υλικά που γαμήθηκε στην εκτέλεση από διαγωνιζόμενο του "Love Bites". Πραγματικά, κρίμα.


Skate 2
Το Skate 2 το δανείστηκα από έναν γνωστό μου με το πρόσχημα ότι πάντα ήμουνα πωρωμένος με τη σειρά Tony Hawk. "Φίλε αυτό δεν είναι arcade μαλακιούλα. Είναι ρεαλιστικό και HARDCORE!", μου είπε. Κοινώς, η σειρά Tony Hawk είναι για ρεμπεσκέδες που βαριούνται να κάνουν αληθινό σκέιτ, ενώ η σειρά Skate είναι για HARDCORE ρεμπεσκέδες που βαριούνται να κάνουν αληθινό σκέιτ. Δυστυχώς το παιχνίδι έχει πάρει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, πράγμα που φαίνεται και στο ελεεινά δύσκολο gameplay. Το ένα κουμπί ζμπρώχνει τη σανίδα, ο ένας μοχλός μετακινεί το βάρος σου, ο άλλος κάνει άλμα, η δεξιά σκανδάλη κουνάει το δεξί πόδι, η αριστερή σκανδάλη το αριστερό, το άλλο κουμπί κάνει grind, το άλλο κουμπί ελέγχει τους χτύπους της καρδιάς σου κλπ κλπ κλπ. Ταυτόχρονα, τα objectives του παιχνιδιού είναι σαν να σχεδιάστηκαν από Ναζί επιστήμονες για να εφαρμοστούν σε ανθρώπινα πειράματα στο Νταχάου. Αν κουνήσεις το μοχλό μια τρίχα δεξιά η αριστερά από εκεί που πρέπει να είναι, θα μαζεύεις μυελό οστών απ' το οδόστρωμα πριν προλάβεις να πεις "kickflip".
Ο χαρακτήρας σου είναι ένας σκεϊτάς που μόλις βγήκε απ' τη φυλακή (ναι, κι εγώ γέλασα όταν το πρωτοάκουσα) και επιστρέφει στους δρόμους για να σκεϊτάρει ξανά, αψηφώντας το μακρύ και σκληρό... χέρι του νόμου. Ναι, ΟΚ, η κουλτούρα του σκέιτ ξεκίνησε ως πανκ και υπόγεια και ασυμβίβαστη στα 70s και 80s, αλλά τη σήμερον ημέρα που το παρδαλό πουκάμισο στα Frozen Wave είναι ακριβότερο από ένα αντίστοιχο Armani, η φούσκα έχει σκάσει. Γενικά το Skate 2 υστερεί από όλα τα Tony Hawk στον τομέα καθαρής και ανέμελης διασκέδασης, που στην τελική είναι ο λόγος που αγοράζουμε videogames. Σε κάνει να νιώθεις αποτυχημένος κάθε 20 δευτερόλεπτα κι αυτό είναι δουλειά του πατέρα μου, όχι της κονσόλας μου! Δε με χαλάει ένα δύσκολο παιχνίδι. Αλλά το Skate την έχει δει ρεαλιστικός εξομοιωτής για ένα σπορ που στην ουσία δεν έχει νόημα να εξομοιωθεί ρεαλιστικά. Αν ήθελα να ζήσω την απογοήτευση της συνεχόμενης προσπάθειας χωρίς καθόλου ανταμοιβή, θα πήγαινα να κάνω πραγματικό σκέιτ παρέα με τον σπυριάρη τον Unfakme στο Σύνταγμα.


Mortal Kombat vs DC
Ας είμαστε ρεαλιστές για λίγο: Ο μόνος λόγος που αγοράζουμε Mortal Kombat από το 2000 και μετά είναι το splatter. Τα γραφικά είναι Β διαλογής και οι χαρακτήρες, παρόλο που ξεπερνούν τους 88.000, καταφέρνουν να φαίνονται στα μάτια μου σαν κλώνοι με πάνω-κάτω τις ίδιες κινήσεις (ειδικά αυτό με τις λαβές που είναι όλες ένα απλό πέταγμα... WTF;). Το ΜΚ πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τις 2D ρίζες του. Όταν διατηρείς τα τεράστια άλματα με αεροκλωτσιές, τα αυστηρά συγκεκριμένα combo, και ταυτόχρονα έχεις κάνει σχεδόν αδύνατη τη side to side αποφυγή χτυπημάτων, τότε ανήκεις σε άλλη δεκαετία.

Το καινούργιο Motral Kombat vs DC έκανε μεγάλο τζόγο και έχασε. Αντί να επικεντρωθεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, τη σκατένια, ανώμαλη βία, ακολούθησε άλλη τακτική. Προσπαθώντας να αυξήσει τις πωλήσεις του στον σημερινό politically correct κόσμο που κυβερνάνε οι τρεντο-μαμάδες με τα SUV στο Χαλάνδρι, αποφασίζει να κατεβάσει το ηλικιακό rating του από "άνω των 18" που ήταν συνήθως. Και αρχίζει η καταστροφή. Το αίμα περιορίζεται σε μερικά σταγονίδια ανά μπουκέτο τα οποία εξαφανίζονται πριν καν φτάσουν στο πάτωμα! Τα πολυαγαπημένα stage fatalities, όπου πετούσες τον αντίπαλο σε καρφιά, οξύ, λάβα και διάφορες heavy duty εργαλειομηχανές για να σταματήσει να αναπνέει με τον πιο ευρηματικό τρόπο, καταργήθηκαν! Στη θέση τους έχουν μπει κάτι ημι-ξενέρωτες "αερομαχίες" όπου πρέπει να counter-άρεις τα χτυπήματα του αντιπάλου συγχρονίζοντας τα κουμπιά σου με αυτά που βλέπεις στην οθόνη. Αν ήθελα ρε πεταμένοι να συγχρονίζω κουμπιά, θα έπαιζα Guitar Hero!

Το μόνο που αξίζει είναι τα εφφέ ζημιάς στα ρούχα και το πρόσωπο του παίχτη όσο κυλάει η μάχη. Όταν είδα τον Σούπερμαν με σκισμένα ρούχα, πρησμένη μούρη και μαυρισμένα μάτια, ένα μέρος της καρδιάς μου φτερούγισε. Βλάκα σκατόφλωρε Σούπερμαν! Σταμάτα να επινοείς καινούργιες δυνάμεις κάθε 3 λεπτά, γαμώ τη χωρίστρα σου! Κατά τ' άλλα η παρουσία των χαρακτήρων της DC ανταγωνίζεται το διαζύγιο της Μενεγάκη και το καινούργιο μούσι του Brad Pitt για το βραβείο αδιαφορίας μου. Ο χειρισμός είναι πιο ξερός, αρτηριοσκληρωτικός και Μορταλκομπατίστικος από ποτέ και πλέον οι παίχτες εκτός από την ίδια λαβή, μοιράζονται και ίδιες μπουνιές, ίδιες κλωτσιές και ίδιο άπερκατ. Είναι σαν να μάχονται δύο κλώνοι με διαφορετικά κολάν. Για να μη μιλήσω για τα Fatality! Πιο νερωμένες, PG-13 αηδίες δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Ετοιμαστείτε να κοιμηθείτε:

Κοίτα πώς κατάντησε το ένδοξο fatality. Η παρουσίαση power point ενός Γερμανού λογιστή για τη χρηματοδότηση ενός μπεζ Volvo, πιο ενδιαφέρουσα μου ακούγεται! ΑΙΜΑ, ΜΑΛΑΚΕΣ!!! Θέλουμε αίμα, κεφάλια και σωθικά να σκορπίζονται σ' όλη τη Δημιουργία! Γι' αυτό και μόνο γι' αυτό αγοράζουμε το κωλο-παίχνιδό σας! Χαμπαριάστε!


Περισσότερα Game Reviews στο Part 2.


Credits: Μάριος για το χακάρισμα της κονσόλας. Cheers man!

Πες τα μωρή πουτάνα Αφροδίτη!

Φανταστικο-σεναριωθείτε για λίγο μαζί μου:

Μαζεύεται μια παρέα από 4 φίλους, ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Στάθης κι ο Μηνάς και αποφασίζουν να ενώσουν τα χαρτζιλίκια τους και να αγοράσουν συνεταιρικά ένα Playstation 3 και πού και πού να παίρνουν και κανά παιχνίδι. Συμφωνούν να το κρατάει μια βδομάδα το μήνα ο καθένας. Περνάει ο καιρός, όλοι πάνω-κάτω ξηγιούνται, εκτός από το Μηνά. Ο Μηνάς λέει ψέματα ότι τηρεί το πρόγραμμα σωστά, αλλά συνέχεια κρατάει την κονσόλα για δύο και τρεις βδομάδες. Ταυτόχρονα, δεν συνεισφέρει ποτέ στην αγορά παιχνιδιών και παίρνει λεφτά από το κοινό ταμείο για να αγοράσει μεταχειρισμένα games που μετά λέει ότι τα πήρε σε τιμή καινούργιων.

Τι είναι ο Μηνάς; Όλοι μαζί...

ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΣ!

Και τι έχουν οι άλλοι όταν τον λένε μαλάκα;

ΔΙΚΙΟΟΟΟΟΟΟΟ!

Και τι είναι ο Μηνάς που έχει λερωμένη τη φωλιά του, αλλά παρόλα αυτά τσαντίζεται που τον λένε μαλάκα;

ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣ!

Το ανώνυμο πλήθος του i-stock-photo έχει δίκιο. Ο Μηνάς είναι μαλάκας με κεραία. Φάε σκατά, Μηνά!

Οι 5-6 μη-λοβοτομημένοι αναγνώστες του blog θα κατάλαβαν ότι η μικρή μου παραβολή αναφέρεται στο ρόλο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και στην αντιμετώπιση των καυστικών σχολίων που λαμβάνει από τους Γερμανούς. Τις τελευταίες μέρες, τα media μου έπρηξαν για τα καλά τον προστάτη με την υπεροπτική στάση των μελών της Ε.Ε. και τις Γερμανικές σατιρικές εκπομπές που μας έχουν πάρει στο ψιλό. Καλά κάνουν! Το εθνικό χρέος τους είναι στο 63% του ΑΕΠ και εμάς στο 148%! Εγώ στη θέση τους θα μας είχα ρίξει κανά-δυο Blitzkrieg, έτσι για εκφοβισμό. VEAR IZ ZE MONEY LEBOWSKI??? Δε φτάνει που τα 'χουμε κάνει πουτάνα, μας σκίστηκε τώρα και το καλτσόν επειδή η Κομισιόν έχει "υπεροπτική στάση".

Το bukkake βλακείας όμως το έφαγα όταν τα κανάλια άρχισαν να ασχολούνται με το "εξώφυλλο σκάνδαλο" με την Αφροδίτη της Μήλου και το κωλοδάχτυλο.

ΘΕΕ ΜΟΥ! ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΠΡΟΣΕΒΑΛΑΝ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ... ZZZZzzzzzz... Απ' ότι κατάλαβα, το πνεύμα της photoshopιάς είναι ότι ακόμα και τα ίδια μας τα αγάλματα μας έχουν σιχαθεί. Ή αυτό, ή η Αφροδίτη της Μήλου είναι subscriber στο faeenamalaka και αντιγράφει το logo για να την προσέξω γιατί με γουστάρει και θέλει απελπισμένα να τη γαμήσω. Ναι, μάλλον το δεύτερο είναι. Αλλά εγώ την φτύνω για να κολλήσει.

Στην τελική, ψέματα λένε; Μπήκαμε νύχτα στην Ευρωζώνη με πλαστά νούμερα κι από τότε είμαστε μια μαύρη τρύπα που ρουφάει Ευρωπαϊκό χρήμα για να χτίζουν βίλες... συγνώμη, αναψυκτήρια οι Έλληνες βουλευτές. Ναι, παντού στην Ευρώπη υπάρχει διαφθορά, αλλά εδώ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη. Στο εξωτερικό θα πέσει μίζα 10-20%. Εδώ τα πληρώνουμε όλα 2 και 3 φορές πάνω για να βγει το λάδωμα! Μιλάμε για άλλη τάξη μεγέθους, τόσο στην ποσότητα, όσο και στη συχνότητα. Βρείτε μου έναν Έλληνα που να ΜΗΝ ξέρει τουλάχιστον μια ιστορία για κάποιο δημόσιο έργο που να πληρώθηκε δύο και τρεις φορές περισσότερο απ' ότι άξιζε. Εγώ προσωπικά έχω τρεις: μια πεζοδρόμηση στις Σπέτσες, μια ράμπα στην Εγνατία και έναν έργο της ΔΕΗ στο Μαρκόπουλο Μεσογείων. Και είμαι ακόμα μικρός!

Στην παγκόσμια κατάταξη, από τη λιγότερο διεφθαρμένη χώρα στην πιο διεφθαρμένη, φιγουράρουμε στην 54η θέση. Είμαστε λίγο καλύτεροι από την Κολομβία και το Ελ Σαλβαδόρ και αρκετά χειρότεροι απ' το Κουβέιτ και τη Χιλή! "Α, δε φταίμε εμείς που η κυβέρνηση είναι διεφθαρμένη". Ρε μαλάκα Έλληνα. Τι νομίζεις ότι είναι η Κυβέρνηση; Ένα αυθαίρετο σώμα που βγαίνει με λοταρία; Η κυβέρνηση είναι μικρογραφία του λαού που την ψηφίζει. Όταν έβαζες μέσο για να πάει ο γιόκας σου Ναυτικό, όταν στις Δημοτικές ψήφιζες εν γνώσει σου διεφθαρμένα καθίκια μόνο και μόνο για να σου φτιάξουν το δρόμο, όταν τσέπωνες κυριακάτικες υπερωρίες στο δημόσιο για να πίνεις καφέδες στο κυλικείο, όταν έσβηνες κλίσεις με κονέ τροχονόμο, όταν έπαιρνες την επιχορήγηση που σου έδινε η Ε.Ε. για να χτίσεις πανσιόν και την έκανες Mercedes και BMW, καλά ήτανε; Ή μήπως νομίζεις ότι τα ίδια κάνει ο Γερμανός, ο Γάλλος κι ο Σουηδός;

Όσο διεφθαρμένος είσαι εσύ, τόσο διεφθαρμένοι θα είναι και οι αρχηγοί σου. Εδώ και δεκαετίες, το 80-90% του ελληνικού λαού ψήφιζε σταθερά τα ίδια καθάρματα που του γαμούσανε τη σούφρα. Πλέον έχει περάσει μια ολόκληρη γενιά και μαντέψτε τι γίνεται. Οι ΑΠΟΓΟΝΟΙ αυτού του εκλογικού σώματος ψηφίζουν τους ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ των ίδιων καθαρμάτων! Κι εγώ αν ήμουνα Γερμανός και τα άκουγα αυτά, θα είχα γαμηθεί στο γέλιο!

Όπως και να 'χει, το εξώφυλλο είναι σάτιρα. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος να απαντάς στη σάτιρα: Με ακόμα πιο αστεία και εύστοχη σάτιρα. Μέχρι στιγμής η καλύτερη προσπάθειά μας να ταπώσουμε το επίμαχο δημοσίευμα είναι αυτή:

Τρέμετε βουνά! Η Ελλάς αντεπιτίθεται! Σοβαρά ρε παιδιά; Το καλύτερο που βρήκαμε είναι οι αποζημιώσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου; Ρε πούστη μαλάκα Έλληνα. Ρε κομπιναδόρε, λαδιάρη, φοροφυγά, παλιο-μιζαδόρε, κωλοξεσκισμένο λαμόγιο του κερατά, Έλληνα. ΜΙΛΑΣ;;; Ξέρεις πόσα σου χρωστάει ο Γερμανός; 70 δις. Εσύ ξέρεις πόσα χρωστάς; Σχεδόν 400! Οπότε ΣΚΑΣΕ και φάε ownage! Δε σε παίρνει που δε σε παίρνει, φρόντισε τουλάχιστον η απάντησή σου να μην έχει χιούμορ επιπέδου lolcats!

Τις προάλλες μίλαγα μ' έναν Καναδό τουρίστα. Είχα παρατηρήσει ότι όλοι οι Καναδοί τουρίστες φοράνε πάντα κάπου στα ρούχα τους τη σημαία του Καναδά και τον ρώτησα γιατί. Μου απάντησε: "Γιατί στο δρόμο μας περνάνε συνέχεια για Αμερικάνους και μας βρίζουνε". Το μόνο που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ήταν: "Κάτι αντίστοιχο πρέπει να αρχίσουν να κάνουν σιγά σιγά και οι Κύπριοι στην Ευρώπη". OH SNAP!


Credits: Βαγγέλης για την pic του Focus.