Sucker Punch: Τζάμπα το μουνί

Δείτε λίγο τους παρακάτω κύριους:

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στα γυρίσματα του The Empire Strikes Back, μακράν το κορυφαίο επεισόδιο Star Wars και μια από τις καλύτερες περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας που έχω δει ποτέ μου. Στη μέση είναι ο George Lucas προφανώς, αριστερά ο σκηνοθέτης Irvin Kershner και δεξιά ο σεναριογράφος Lawrence Kasdan. Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τον Zach Snyder και το Sucker Punch γενικότερα; Άμεσα, καμία απολύτως, αλλά υπομονή. Θα φτάσω κι εκεί.

Ο Lucas, όπως και ο Snyder, είναι αυτό που λέμε "οπτικός" σκηνοθέτης. Είναι καλός στο να παίρνει φανταστικούς κόσμους και μέσα τους να κατασκευάζει περίπλοκες και πανέμορφες σκηνές με ξύλο, εκρήξεις, σπαθιά και διαστημόπλοια. Όταν όμως πρέπει να ασχοληθεί με τη διάρθρωση της πλοκής, την συνοχή του σεναρίου και τις διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών, έχουμε πρόβλημα. Δεν το 'χει ο άνθρωπος! Στην παλιά τριλογία, το στούντιο το πήρε χαμπάρι έγκαιρα και προσέλαβε τους Kershner, Kasdan και Brackett για αυτή τη δουλειά, αλλά στη νέα τριλογία, ο Lucas έγραψε όλη τη Γη στο παπάρι του και αποφάσισε να πάρει πάνω του το στόρι, το σενάριο και τη σκηνοθεσία των Επεισοδίων 1, 2 και 3. Και φυσικά, όταν ένας "οπτικός" σκηνοθέτης αναλαμβάνει τα παραπάνω χωρίς βοήθεια απ' έξω, καταλήγουμε σε...

ΑΥΤΟ,

ΑΥΤΟ,

ΑΥΤΟ,

ΑΥΤΟ,

ΚΙ ΑΥΤΟ.

Το Sucker Punch αφορά μια ορφανή, καταφρονεμένη μίζερη και πολυβασανισμένη χωριατοπούλα (με βλεφαρίδα κάγκελο βέβαια), που κλείνεται σε τρελλάδικο υπό τις οδηγίες του αδίστακτου πατριού της. Εκεί, φαντασιώνεται ότι βρίσκεται σε ένα μπουρδέλο της Μπελ Επόκ, όπου ένας σαδιστικός και γλοιώδης νταβατζής την ταπεινώνει σε καθημερινή βάση. Γιατί φαντασιώνεται όλα αυτά; Μα φυσικά για να ξεφύγει από την άθλια καθημερινότητα του τρελλάδικου!

Το κόνσεπτ των σκηνών δράσης έχει να κάνει με μια απόδραση απ' το μπουρδέλο που σχεδιάζει η πρωταγωνίστρια σε συνεργασία με κάτι άλλες πουτάνες. Κάθε φορά που χρειάζονται να ψειρίσουν ένα αντικείμενο που θα τις βοηθήσει (χάρτης, αντικλείδι, μαχαίρι κλπ) και να το προσθέσουν στο inventory, βάζουν την αρχι-πουτάνα να κάνει έναν σούπερ αισθησιακό χορό που και καλά αποσπά την προσοχή όλων. Μόλις ξεκινήσει ο χορός, η κάμερα ζουμάρει στη βλεφαρίδα-κάγκελο και μεταφερόμαστε στην εκάστοτε φανταστική σκηνή μάχης.

Αν το παραπάνω framing device σας φαίνεται πρωτότυπο, εύχομαι καλό ψόφο σε κάθε κύτταρό σας ξεχωριστά, διότι είναι για τον πούτσο! Θυμάστε κάτι παλιές περιπέτειες 80s - early 90s, που στο τέλος κάποιος πυροβολάει τον πρωταγωνιστή και ο πρωταγωνιστής πεθαίνει, αλλά μετά τον έδειχνε να ξυπνάει, οπότε όλα ήταν τελικά ένα όνειρο ή μια εικονική εξομοίωση και ό,τι έγινε στην ταινία έχανε αυτομάτως την αξία του; Ε, βάλε αυτό επί τέσσερα και έχεις τη δομή του Sucker Punch. Εκεί που πάει να πάρει μπρος με λίγη δράση, τελειώνει ο εκάστοτε χορός, επιστρέφουμε στο μπουρδέλο της Μπελ Επόκ και ξανάααα φρένο η ταινία!


Η θεματολογία και η αισθητική των σκηνών δράσης είναι εξίσου τσάτρα-πάτρα, αν όχι περισσότερο. Έχουμε πέντε γκόμενες με μίνια που κυκλοφορούν με ένα ρετρό βομβαρδιστικό τύπου Memphis Belle κραδαίνοντας πολυβόλα, C4 και κατάνες να τα βάζουν με Ορκ, ρομπότ, δράκους, γιγαντιαίους σαμουράι και έναν ατμοκίνητο ζόμπι Κάιζερ. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε! Ο Snyder πήρε όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε από anime, videogames, burlesque, pin-up, sci-fi, steam-punk και fantasy, τα έχωσε όλα μέσα σε μια καραμπίνα και πάτησε τη σκανδάλη! 


Σκηνοθέτα! Δεν είμαστε όλοι otaku! Ούτε πρωτοετίνες στην Ίντριγκα για να ψαρώνουμε με το "Sweet Dreams", το "Where is my mind" και τις κενές ψευτογκοθοαμπελοφιλοσοφίες όπως αυτή στο τέλος:

  
Αν νομίζεις ότι είσαι τόσο μάγκας και μπορείς να χωρέσεις όλα τα παραπάνω σε ένα έργο, φρόντισε τουλάχιστον να έχει μια στοιχειώδη δομή. Πλήρωσα να δω ταινία, όχι δίωρο επεισόδιο Family Guy!