Βάλτε το self-service στον πάτο σας!

Σήμερα το πρωί είδα ένα θέαμα που με έκανε να δακρύσω εμετό. Μπήκα σε ένα απ' αυτά τα μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli στο κέντρο, Κολωνάκι μεριά. Εκεί που οι υπάλληλοι νομίζουν ότι το πολύσπορο μπριός είναι το μεγαλύτερο δώρο στην ανθρωπότητα μετά τη φωτιά. Παραδόξως, δε με τσάντισαν τα βιολογικά σφουγγάρια, οι fair-trade αλοιφές μυκητίασης και το οικολογικό λαδόχαρτο μάρκας "If You Care". ΟΚ, το τελευταίο μου την έδωσε λίγο. Τι αυτάρεσκο, passive-agressive όνομα είν' αυτό; IF YOU CARE;!;!; Άντε γαμήσου λαδόκολλα, που θα μου το παίζεις και υπεράνω! Αυτοί οι οικολόγοι είναι τόσο παπάρες, που σε κάνουν να μισείς τον κατά τ' άλλα καλό σκοπό που εκπροσωπούν. Εκτιμώ τη φύση και την ομορφιά και την ισορροπία της. Αλλά όταν βλέπω μπροστά μου λαδόκολλα If You Care, μόνο και μόνο από αντίδραση θέλω να σαπίσω στο ξύλο ένα μωρό φώκιας μέχρι θανάτου χρησιμοποιώντας για ρόπαλο ένα δελφίνι!

Αλλά δεν θα επικεντρωθώ στους οικολόγους του καναπέ ΚΑΙ σήμερα. Το θέμα μου είναι αλλού. Βγαίνοντας από το μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli, πρόσεξα ότι σε μια γωνία δίπλα στην έξοδο έχουν εγκαταστήσει αυτόματη ταμειακή μηχανή χωρίς υπάλληλο.

Το κόνσεπτ είναι ότι σκανάρεις εσύ ο ίδιος τα προϊόντα που αγοράζεις, μετά περνάς την πιστωτική σου ή πετάς λεφτά σε μια τρύπα, σακουλιάζεις μόνος τα ψώνια σου και πας στην ευχή του Θεού. Και μετά περνάς μια βόλτα απ' το ντόπιο αυτοδιαχειριζόμενο, μαζεύεις 10-15 άτομα, παίρνεις κοτρώνι, μπουκάλι και στουπί, επιστρέφεις στο μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli και δεν αφήνεις τούβλο πάνω σε τούβλο, γαμώ την αυτόματη ταμειακή μηχανή και του μουνί που τους ξέρναγε!


Παρόμοιο σήμα έγινε προχθές στην τράπεζα, η οποία για ευνόητους λόγους θα παραμείνει ανώνυμη. Πάω στο ταμείο για να κάνω αίτηση επανέκδοσης cash card και η καμπουριασμένη σκύλα που είχαν για υπάλληλο μου λέει: "Για επανέκδοση κάρτας πρέπει να καλέσετε την τηλεφωνική εξυπηρέτηση". ΟΧΙ ΚΑΜΠΟΥΡΩ! Σήκωσα το κουφάρι μου απ' τον καναπέ, το έσουρα μέχρι το Σύνταγμα, έχασα δέκα δευτερόλεπτα απ' τη ζωή μου περιμένοντας το πράσινο φωτάκι στον ηλίθιο θάλαμο αποσυμπίεσης που έχεις για πόρτα και πλέον είμαι στον χώρο εργασίας σου, αναπνέω τα γεμάτα χύσι χνώτα σου και ζητάω μια κάρτα ΑΤΜ. Για να μη μας βγάλει αύριο στο ρεπορτάζ του ο Πάνος Σόμπολος, θα σου δώσω τα στοιχεία μου, θα πάρεις ΕΣΥ την τηλεφωνική εξυπηρέτηση κι εγώ θα κάτσω εδώ και θα σου γλείφω την καμπούρα όπως κάνανε οι χανούμισες στον Εφιάλτη στους "300" γιατί μπορώ. Είμαι πελάτης. Όχι υπάλληλος!


Αυτή η νοοτροπία που έχει γίνει τση μοδός εδώ και κανα δυο χρόνια πρέπει να σταματήσει. Δε με χαλάει το self service, αλλά υπάρχουν κι όρια! Κάθε φορά που βλέπω το βαζάκι με τα tips στα Starbucks, μου 'ρχεται να το ταΐσω στο μαλακο-emo-παιδο με την πράσινη ποδιά. Αν δεήσεις να με σερβίρεις, θα πάρεις και πουρμπουάρ μαλακισμένο. Απ' τη στιγμή που το κωλόχερό σου δεν αξιώνεται ούτε μια κουταλιά ζάχαρη να μου βάλει, τα tips ανήκουν σε μένα! Και όταν παραγγέλνω σάντουιτς με κέτσαπ, δε θέλω να μου δείξεις τον απέναντι πάγκο και να μου πεις "Κέτσαπ βάζετε από 'κει". Αν απέλυσες το παιδί που έβαζε το κέτσαπ, να τον ξαναπροσλάβεις. Πληρώνω το 100% της τιμής, θέλω το 100% του σάντουιτς!


Είναι σαν να παίρνεις πουτάνα και στο παρα-τσακ πριν το κικιρίκου να σουφρώνει στεγνά τα λεφτά και να σε στέλνει στον απέναντι καναπέ να βαρέσεις μαλακία. Τιποτ' άλλο; Εγώ λέω να κάνουμε self service και την πυρόσβεση. Να βάλουμε πυροσβεστικούς κρουνούς με κέρματα σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Ακτοπλοϊκές γραμμές;;; ΠΡΙΤΣ! Κατέβα κάτω και πιάσε το κουπί Σπάρτακε, γιατί το εισιτήριο σου καλύπτει μόνο τα πρώτα 100 χιλιόμετρα. Αν ξαναεπισκευτώ ποτέ το μίνι μάρκετ - παύλα - τρεντο-deli, θα πάω στην αυτόματη ταμειακή, θα περιμένω κανα-δυο λεπτά κι αν δεν έχει έρθει κάποιος μέχρι τότε να με εξυπηρετήσει, θα πάρω τα οικολογικά μπυρόνια τους και θα φύγω στεγνά.


Σιγά. Αν με πιάσουν, το πολύ-πολύ να μου πουν να μπαγλαρώσω τον εαυτό μου. Γύφτοι. Ε, γύφτοι!