Όχι άλλες καφετέριες

Θέλω να δείτε με προσοχή τις παρακάτω εικόνες. Η πρώτη δείχνει την λίμνη Βουλιαγμένης, κοντά στο Λουτράκι, ένα τοπίο μοναδικό για τα Ελληνικά δεδομένα.

Χμμ... Στην επόμενη εικόνα έχουμε ένα από τα πιο ιστορικά και όμορφα κομμάτια του κέντρου της Αθήνας. Ζάππειο, Καλλιμάρμαρο, Εθνικός Κήπος, στήλες του Ολυμπίου Διός. Αρχαία και νέα Ελληνική ιστορία συναντιούνται αρμονικά στον μοναδικό αληθινό πνεύμονα της πόλης.

Και τώρα θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου που μου έλεγε: "Πέρασα που λες παιδί μου μια μέρα το '52 μπροστά απ' το Ζάππειο. Κοντοστάθηκα, το κοίταξα για ώρα και σκέφτηκα: Τι λείπει από αυτό το μνημείο; Μα φυσικά, ένας φρέντο καπουτσίνο μέτριος!". Α, ρε γιαγιά... Δεν έζησες αρκετά για να προλάβεις να δεις το όνειρό σου να γίνεται πραγματικότητα. Όχι μόνο Αίγλη κολλητά στο Ζάππειο, αλλά και καφενείο μέσα στον Εθνικό Κήπο! Νιώθω τόσο τυχερός...

Πέρα απ' την πλάκα, τι θα γίνει με τις καφετέριες στην Ελλάδα; Ναι, το ξέρω πως είμαστε η χώρα του καφέ και όπως κάθε Έλληνας, έτσι κι εγώ ψάχνω πάντα ευκαιρία να αράξω σε ένα τραπεζάκι με έναν υπερβολικά ακριβό φραπέ στο χέρι. Δεν το αρνούμαι, δεν το σνομπάρω, αλλά for fuck's sake! Είμαι κάτοικος Αθηνών και σε ακτίνα 2 οικοδομικών τετραγώνων έχω 9 καφετέριες. Το κωλοχώρι μου στη Σάμο (150-200 σπίτια ΤΟ ΠΟΛΥ) δεν έχει σχολείο, αλλά έχει 7 ταβέρνες και 5 καφετέριες!

Κάθε φορά που ο βλάχος ο Έλληνας βρίσκει ένα όμορφο, γραφικό μέρος δεν σκέφτεται: "Αααα, τι ομορφιά! Πόσο εκτιμώ την παρθένα φύση και τα μνημεία της πατρίδας μου." Το πρώτο πράγμα που του περνάει απ' το μυαλό είναι: "Πριέπ' να ανοίξου μια καφιτέργια ιδώ, να βγάλου κανα φράγκο πριν μι προλάβ' άλλος! ΛΙΕΦΤΑΑΑ!".

Κι εμείς οι υπόλοιποι καλοί μαλάκες είμαστε. Για παράδειγμα, όχι μόνο ανεχόμαστε να μετατρέπουν οι βλάχοι τις παραλίες μας σε μπαράκια με λίγο αλατόνερο στη μια άκρη, αλλά τους τα σκάμε και χοντρά όταν πάμε εκεί! Εγώ όταν βλέπω beach bar σε αυτές τις μικρές παραλίες που είναι χωμένες ανάμεσα σε βραχάκια, όπου πραγματικά δεν ταιριάζει, κάνω το εξής: πάω και παίρνω ένα μπουκάλι νερό. Όχι απαραίτητα επειδή διψάω. Απλά μ' αρέσει να βλέπω τα στραβωμένα μούτρα του ψωρόβλαχου ιδιοκτήτη, επειδή αγοράζω το μόνο πράγμα που δε μπορεί να βαρέσει την τιμή. Και μάλιστα ζητάω και ποτήρι με παγάκια. Αυτό τον κάνει έξω φρενών!

Όποιοι κι αν είναι οι παράγοντες που ενθαρρύνουν το φαινόμενο "κάνω καφετέρια όπου μου γκαβλώσει", πρέπει να σταματήσει κάπως. Με το χέρι στην καρδιά: αν επιτρεπόταν να χτίσεις πάνω στην Ακρόπολη, δεν πιστεύετε ότι σήμερα ο Παρθενώνας θα είχε ένα-δυο τουριστικά καφέ γύρω-γύρω; Ωραίο, ε; Τι θα 'λεγες για μια Αίγλη στο Ναυάγιο;

Και γαμώ;;; Περίμενε, περίμενε, σου 'χω καλύτερο: Flocafe στα Μετέωρα!

ΠΩΩΩΩ! Είμαι επιχειρηματική ιδιοφυΐα! Μόλις λαδώσω κανα δυο μεγαλοπαίχτες στο Υπ. Τουρισμού, θα πάρω την επιδότηση και θα γίνουν τα Μετέωρα το νέο Μπουρνάζι. Θα μαζευτούν τόσοι κάγκουρες που θα καταρρεύσουν σε ένα καγκουρο-πάλσαρ που θα περιστρέφεται στο διάστημα, εκπέμποντας σε ραδιοκύματα το "Sandstorm" του Darude! GEEEEEEENIUUUUUUS!!!

Πραγματικά, αν μένετε σε μεγάλη πόλη, κάντε το πείραμα: βάλτε τη διεύθυνσή σας σας στο Google Maps και κάντε νοητό κύκλο με κέντρο το σπίτι σας και ακτίνα 2 τετράγωνα και μετρήστε τις καφετέριες. Περιμένω τα αποτελέσματά σας σε comment (όχι φιδέμπορες παρακαλώ)!

Transformers 2: Μαλακία με τα 2 χέρια!

Μετά από την πατάτα του πρώτου Transformers, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου να δω το σίκουελ στο σπίτι μου. Ούτε νοικιασμένο, ούτε κατεβασμένο, αλλά στην τηλεόραση, καμιά Κυριακή στον ΑΝΤ1 μετά από 2-3 χρόνια. Αλλά η φωνούλα του visual effects nerd που έχω από μικρός στο κεφάλι μου ξαναχτύπησε: "Αυτή η ταινία θα αξίζει μόνο για τη δράση και τα εφφέ. Αν τη δεις σε τηλεόραση, απλά θα αυτοκτονήσεις". Πήρα λοιπόν το φίλο Χάρη και την είδαμεεε.

Εν ολίγοις, ο Σαμ Γουίτγουικι από την πρώτη ταινία ("ο ΠΟΙΟΣ;;;" Ναι, ξέρω, όλοι οι χαρακτήρες από την πρώτη ταινία σας έμειναν αξέχαστοι) πάει στο κολέγιο. Εκεί, περικυκλωμένος από ΜΟΝΟ ΛΕΠΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥΝΙΑ, δηλαδή από μέσους Αμερικανούς όπως όλοι ξέρουμε, προσπαθεί να ζήσει μια κανονική ζωή. Αλλά χωρίς να το γνωρίζει, έχει τη μυστική τοποθεσία ενός αρχαίου υπερ-όπλου που τόσο οι Autobots, όσο και οι Decepticons θέλουν να ΜΠΛΑΑΑΑ ΜΠΛΑΑΑ ΜΠΛΑΑΑ... ίδια υπόθεση με το 1, δε μας νοιάζει, τελειώνετε με τον μαλακοκάβλη, θέλουμε να δούμε ρομπότ να ανατινάζουν πράγματα.

Από αυτή τη σκοπιά, η ταινία ξεκινάει πολλά υποσχόμενη. Οι Autobots συνεργάζονται με ανθρώπους και καταστρέφουν διάφορα Decepticons που τους ξέφυγαν απ' την πρώτη ταινία, σε μια άκρως απόρρητη μονάδα του στρατού. Μάλιστα, η ύπαρξη και μόνο των Autobots είναι τόσο απόρρητη, που ο Σαμ δε μπορεί καν να τους αναφέρει στο κινητό και... ΟΠΑ ΟΠΑ! ΠΙΣΩ! Στην πρώτη ταινία τα Transformers κατέστρεψαν ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΟΛΗ! Πώς ακριβώς συγκάλυψε η κυβέρνηση κάτι τέτοιο; Σκότωσαν τους επιζώντες και έσβησαν τη μνήμη όλων των υπόλοιπων που είδαν τη μάχη στα τοπικά κανάλια; ΟΚ, μια τρυπούλα στο σενάριο είναι, ας το προσπεράσουμε.

Σκηνή 2, οικία Γουίτγουικι: Τα κουζινικά του Σαμ μεταμορφώνονται και αρχίζουν να κάνουν άνω κάτω το σπίτι του. Μπράβο Michael Bay! Βρήκες τι έλειπε από ταινία Transformers: μια κωμική παραπομπή στα Gremlins!

Τα παπαρομπότ δε σταματούν όμως εδώ. Οι Autobots έχουν νέους χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων και 2 δίδυμα ρομπότ που μιλάνε με μια τόσο κλισέ nigga προφορά, που θα τους κέρδιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Rush Hour 4 δίπλα στον Τζάκι Τσαν. Το μόνο που τους λείπει είναι χρυσά δόντια...

Ακολουθεί ένα άχρηστο 45λεπτο όπου ο Σαμ παίζει με το πουλί του στο κολέγιο και η γκόμενά του υιοθετεί για κατοικίδιο ένα μίνι Decepticon με τη φωνή του Speedy Gonzales. Η ταινία γίνεται τόσο ηλίθια που χρειάζεται να σκοτώσουν τον Optimus Prime για να ξαναβρούμε λίγο ενδιαφέρον (Α, το ξέχασα: spoiler alert). Κι εκεί που νομίζουμε ότι το έργο πήρε μπρος και σοβάρεψε, ΤΣΑΚ! Ένα ρομπότ-γέρος κλάνει και χέζει ένα αλεξίπτωτο, ο Speedy Gonzales-bot προσπαθεί να πηδήξει το πόδι της Megan Fox σα σκυλάκι, ο Devastator μας δείχνει τα αρχίδια του κι ο John Torturo την τριχωτή κωλάθρα του. LAME!

Η δράση είναι εντυπωσιακή, δε λέω. Όταν δεν έδειχνε σκηνές με ρομπότ να πλακώνονται, έψαχνα ενστικτωδώς γύρω απ' την καρέκλα μου για ένα τηλεκοντρόλ να κάνω fast forward! Αλλά δυστυχώς, οι μονομαχίες των ρομπότ παραμένουν ένα ακατανόητο, υπερφορτωμένο συνοθύλευμα γραναζιών που μπλέκουν τα μπούτια τους σε γαμημένα κοντινά πλάνα.

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΑΣ ΠΟΥΜΕ;

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνεις Χριστό για το ποιος νικάει και ποιος χάνει αν δεν τελειώσει η μάχη. Μάλλον γι' αυτό τις έχουν ΟΛΕΣ σε αργή κίνηση. Και επιπλέον, δε γίνεται να μπω στο πνεύμα ότι το τάδε ρομπότ είναι ένας bad-ass πολεμιστής όταν πριν 2 σκηνές μου έχεις ΔΕΙΞΕΙ Τ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ! ! !

Ο Michael Bay κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε ο George Lucas με την δεύτερη τριλογία: Να κάνει το σενάριο και τους χαρακτήρες τόσο σκατά, που όσα εφφέ και δράση κι αν πέφτουν μετά να μη σώζεται το έργο. Δεν καταλαβαίνω. Πάνοπλα εξωγήινα ρομπότ που μεταμορφώνονται σε αμάξια και αεροπλάνα και αλληλοσκοτώνονται εδώ και χιλιετίες. Η ιδέα γαμάει στρέμματα κώλων! Πώς γίνεται να την πάρεις και να καταλήξεις σε τέτοιο φεστιβάλ εμετού;

Είναι απλό: Ο Μichael Bay δεν δίνει δεκάρα για τα Transformers. Γι' αυτόν, είναι ακόμα ένας τρόπος να ανατινάζει πράγματα, όπως ήταν οι μετεωρίτες στο Armageddon ή οι έμποροι ναρκωτικών στο Bad Boys. Δεν αναπτύσει το χαρακτήρα κανενός από τα ρομπότ, αλλά επιλέγει να ασχοληθεί με το Σια Λε Μπούφο, τους ηλίθιους γονείς του και την πουτάνα γκόμενά του. Διηγείται την ιστορία του Σαμ Γουίτγουικι, όχι του Optimus Prime και του Megatron. Κι εγώ δεν πλήρωσα 8 ευρώ για να δω τον Σαμ Γουίτγουικι! Ο Σαμ Γουίτγουικι μπορεί να πα να γαμηθεί με ένα βουβάλι μολυσμένο με AIDS! Και ο Michael Bay μαζί του!

Συνέχεια στο βιασμό της παιδικής μας ηλικίας έχει η ταινία G.I. JOE. Τολμώ να μαντέψω πώς θα είναι;

Ξαναφέρτε τα πίσω γιατί πέτσωναν

- Χειροπετσέτες νοσοκομείου
Μιλάω για τις ανοιχτές πράσινες χαρτοπετσέτες που κάποτε είχαν οι περισσότερες τουαλέτες σε καφετέριες και σουβλατζίδικα. Ήταν κάτι ανάμεσα σε χαρτί κουζίνας και κόλα Α4 και χρειαζόσουν μόνο μία για να στεγνώσεις τα χέρια σου. Τώρα όλοι έχουν τη μαλακία dispenser χαρτιού με το φωτοκύτταρο που δε στεγνώνει ούτε μια χλέπα στην έρημο Γκόμπι στις 2 η ώρα το μεσημέρι! Χώρια που το ρολό τελειώνει 5 λεπτά μετά την αντικατάσταση επειδή όλοι μαλακιζόμαστε και παίζουμε με το φωτοκύτταρο και χαλάμε 88 χαρτοπετσέτες ο καθένας. Το πιο καλό με την πρασινωπή χαρτοπετσέτα ήταν ότι σκούραινε το χρώμα της όταν την έβρεχες. Οπότε έπαιρνες μία και με τη σταγονίτσα που έμενε πάνω στο πουλί σου μετά το κατούρημα έφτιαχνες μίνι ψυχολογικό τεστ με μουτζούρες. Λίγο ανώριμο, το ξέρω, αλλά σίγουρα πιο διασκεδαστικό απ' ότι π.χ. να βλέπεις Grey's Anatomy.

- Πατάτες deluxe Goody's

Κάπου στα μέσα του 2001 τα Goody's έκαναν μια μεγάλη καινοτομία: σέρβιραν ένα προϊόν που ΔΕΝ είχε γεύση κωλοτρυπίδας άρρωστου σκύλου. Οι πατάτες deluxe των Goody's ήταν στρογγυλές με "πλέγμα" και σερβίρονταν προαιρετικά με τριμμένο τυρί και μπέικον. Ναι, ήταν πιο πλαστικές κι απ' το πειρατικό καράβι των Playmobil, αλλά ποιος χέστηκε; Goody's τρως! Αν δε θες πλαστικό, μην περάσεις καν το κατώφλι. Χορταστικές, νόστιμες και φτηνές, οι πατάτες deluxe των Goody's σου παρείχαν ένα ισορροπημένο γεύμα, ακόμα και χωρίς συνοδεία χάμπουργκερ. Ιδανικό για post-sex munchies.

- Σοβαροί πόλεμοι

Χρειάζεσαι μια ένδειξη για το πόσο έχει φλωρέψει ο δυτικός πολιτισμός τα τελευταία χρόνια; Απλά κοίτα πώς διεξάγει τους πολέμους του. Απ' ότι φαίνεται, τίποτα δε μπορεί να ξεφύγει απ' την πολιτική ορθότητα που μας πανουκλιάζει δύο δεκαετίες τώρα. Ούτε καν ο πόλεμος. Το '90 όλοι σοκαρίστηκαν που ο Σαντάμ χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον της Συμμαχίας. ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ! Όταν είσαι πιο αδύναμος απ' τους αντιπάλους σου, γιατί να μην τους ρίξεις ό,τι έχεις; Το ίδιο ισχύει και για τους Αμερικάνους σήμερα: έχει ο φαντάρος την κόρη του ματιού του εχθρού στο στόχαστρο και δεν μπορεί να πυροβολήσει αν δεν πάρει πρώτα στο κινητό τον υπουργό άμυνας να του δώσει προσωπικά το ΟΚ. Τι μαλακία είναι αυτή; "Κανονισμοί πολέμου". Μαζεύτηκαν μια μέρα 10 ηγέτες σ' ένα ψηλοτάβανο δωμάτιο και είπαν: "Λοιπόν! Πριν κάνουμε πόλεμο μεταξύ μας (όταν λέω "κάνουμε", δεν εννοώ βέβαια εμάς, εννοώ τα παιδιά των φτωχών), πρέπει να θεσπίσουμε κάποιους κανόνες. Απαγορεύονται τα χημικά, τα βιολογικά, οι κλωτσιές στα αρχίδια και οι καλαμιές. Φτου και το πατάω και δεν ξεπατιέται και καθρεφτάκια παντού". Γι' αυτό τα γερόντια γελάνε με την πάρτη μας. Ο παππούς που έχωνε τη μπαγιονέτα του στην καρωτίδα του 16χρονου αμούστακου Γερμανού φαντάρου με φόντο ένα DC3 να ρίχνει ναπάλμ σε δημοτικό σχολείο της Δρέσδης και τα παιδάκια να βγαίνουν έξω ουρλιάζοντας και κρατώντας την φρεσκοξεφλουδισμένη πέτσα τους στο χέρι, δε νομίζω να σοκαρίστηκε το 2004 με τις φωτογραφίες βασανιστηρίων του Abu Ghraib. Αν θες πόλεμο με κανόνες, τότε μην μπεις καν στον κόπο να κάνεις πόλεμο φλώρε!

- Lila Pause φουντούκι
Όταν η Lila Pause είχε πρωτοβγεί (τότε που το Twix λεγόταν ακόμα Raider) υπήρχαν 2 γεύσεις: φράουλα και φουντούκι. Η φράουλα υπάρχει μέχρι σήμερα αλλά το φουντούκι εξαφανίστηκε μέσα σε 2 χρόνια. Το μόνο που μας έμεινε για μεθαδόνη ήταν το Nussini. Φέρτε πίσω τη Lila Pause φουντούκι! Είχε γεύση Merenda με τριμμένα μπισκοτάκια και κομμάτια φουντουκιού και ήταν τόσο νόστιμη που αν μου λέγανε ότι είχε κοκαΐνη μέσα θα το πίστευα άνετα.

- Κανονικές τουαλέτες

Τι γίνεται πια με τις τουαλέτες στις καφετέριες και τα μπαρ; Όσο πιο περίπλοκα λειτουργούν οι συσκευές στη χεστροκατουραδερί του μαγαζιού, τόσο πιο cool θεωρείται και καλά; Αυτόματο καζανάκι, αρωματικό χώρου με οθόνη LCD, περιστρεφόμενο καπάκι τουαλέτας, βρύση με κουμπί, βρύση με πεντάλι, βρύση με φωτοκύτταρο... ούτε στο Enterprise δε χέζουν έτσι! Πάω προχθές να σπρώξω μια αφράτη σ' ένα μπαράκι στο Πόρτο Ράφτη (στις γυναικείες φυσικά, που είναι καθαρές). Κι εκεί που όλα βαίνουν καλώς και η σκατίθρα έχει βγει στα μισά, ΤΣΑΚ, σβήνει το φως της τουαλέτας! "Ω, ρε πούστη" λέω, "είναι απ' αυτές που έχουν σένσορα κίνησης αντί για διακόπτη". Κουνάω λοιπόν το χέρι λες και είμαι τρελός και χαιρετάω κάποιον φανταστικό φίλο μου για να ξανανάψει το φως. Αλλά φυσικά δεν είναι τόσο ευαίσθητος ο ανιχνευτής και το φως δεν ανάβει. Οπότε καταλήγω να είμαι σε μια τραγελαφική φάση όπου κουνιέμαι μανιωδώς απ' τη μέση και πάνω σαν καθυστερημένο που χορεύει τσιφτετέλι, με την κουράδα ακόμα να κρέμεται απ' τον κώλο μου! Γιατί να τα περνάω όλα αυτά για ένα απλό χέσιμο; Ιδιοκτήτες μπαρ ανά την ποζερο-Ελλάδα, ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ! Είναι μια χέστρα, δεν είναι το Πλαίσιο! Κάποια πράγματα δε θα αλλάξουν ποτέ. Πιστέψτε με, κι από χρυσάφι να φτιάξετε την τουαλέτα σας, πάλι σκατά θα ρίχνουμε μέσα!

Ξύπνα μαλάκα! Είναι υπερτιμημένα!

Ακολουθούν τρία από τα πιο υπερτιμημένα στοιχεία της ποπ κουλτούρας. Όποιος νιώθει μια διαφωνία για το ποιoν επιλέγω να βρίσω παρακάτω μπορεί να μου πιπιλίσει λιγάκι το περίνεο, μπας και με νοιάξει.

- Guns 'n' Roses

Σκατά κι απόσκατα στον τάφο του παππού τους! Το ξέρω ότι θα ακολουθήσει βροχή υβριστικών comments, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω προς τι ο ντόρος. Εμφανίστηκαν το '87 και έπαιζαν ποζερο-μέταλ με πέτσινα παντελόνια και κορδέλες στο μικρόφωνο. ΓΟΥΑΟΥ! Πόζερ μέταλ στα 80s; ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ! Α, και ξέρω πως το όνομα "Slash" το έχουμε συνηθίσει πλέον, αλλά είναι η μεγαλύτερη παπαριά όνομα στην ιστορία της μουσικής. Θυμίζει τα ονόματα που βγάζαμε όταν ήμασταν 5 χρονών και παίζαμε "Κομάντο" στην παιδική χαρά:

"Εγώ είμαι ο Θάντεεερ!"

"Εγώ είμαι ο Σλααας!"

"Όχι, ΕΓΩ είμαι ο Σλας!"

"Εγώ το πρόλαβα, φτου και το πατάω!"

Οι Guns 'n' Roses έπαιξαν Hard Rock (ΟΚ, όχι πόζερ, whatever) μέχρι τις αρχές των 90s, όπου και εκτοπίστηκαν από το ανερχόμενο κύμα της Grunge. Μετά το 1994 επιδόθηκαν σε καμπάνιες κατά του κνησμού των όρχεων, προσπαθώντας ταυτόχρονα να γλυκάνουν το κοινό τους με την "επερχόμενη" έκδοση ενός comeback δίσκου-φωτιά! Ο δίσκος ήρθε τελικά το Νοέμβρη του 2008, όπου και παρατηρήθηκε τριπλασιασμός στις εκκενώσεις φοράδων σε αλώνια. Στη Μ. Βρετανία που όλοι περίμεναν να γαμήσει σούφρες, ο δίσκος ήρθε δεύτερος στο Billboard. Ποιός ξεπέρασε το comeback αυτής της παγκόσμιας υπερδύναμης που λέγεται GnR; Οι KILLERS! ! ! Και μάλιστα με το Day And Age, την πιο φόλα δίσκο που βγάλανε ποτέ! Με λίγα λόγια, οι Guns And Roses έπαιξαν ένα είδος που ούτως ή άλλως ήταν ήδη κουρασμένο, έβγαλαν ελάχιστη αξιόλογη δουλειά και η βασιλεία τους κράτησε μια έντονη 5ετία όπου κατέκτησαν τον κόσμο και τον ξανάχασαν πιο γρήγορα κι απ' το 3ο Ράιχ. Σχεδόν 10 χρόνια μετά, μια μπάντα που οι οπαδοί των Guns 'N' Roses μισούνε θανάσιμα ακολούθησε σχεδόν πανομοιότυπη πορεία. Πώς τους λέγανε να δεις...

Α, ΝΑΙ !

- Nintendo

Το πρώτο Game Boy και το SNES ειλικρινά άλλαξαν τη ζωή όλων μας. Πήραν τα μεγάλα και τρανά videogames που ως τότε υπήρχαν μόνο στα μπλιμπλικάδικα και τα έφεραν στο σαλόνι του κάθε παιδιού. Ο βαθμός που οι σχεδιαστές εκμεταλλεύτηκαν τις περιορισμένες δυνατότητες της κονσόλας παραμένει αξεπέραστος μέχρι σήμερα. Τίτλοι όπως το Killer Instinct και το Donkey Cong Country ήταν τόσο καλοσχεδιασμένοι που ακόμα και τώρα δεν πιστεύεις ότι κυκλοφόρησαν σε cartridge. ΚΑΙ ΜΕΤΑ κάτι στράβωσε στη Nintendo και όλα άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα. Επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε παιδιαρίστικους τίτλους, άρχισε να βγάζει ηλίθια περιφερειακά όπως ΤΟ ΓΑΝΤΙ και άρμεξε τους χαρακτήρες-σημαιοφόρους (Mario, Zelda) σε σημείο ιδιοψυχαναγκαστικού συνδρόμου. Το φέρετρο καπακώθηκε επισήμως το 2005 με την κυκλοφορία του DS και του Wii, όταν η Nintendo έριξε στα γόνατα τους κλασικούς gamers που την είχαν χτίσει τόσα χρόνια και τέλειωσε μες στο στόμα τους. Η εταιρία στράφηκε σε δημογραφικά όπως οι αγάμητες νοικοκυρές, τα σχολιαροκόριτσα που γουστάρουν Ταμαγκότσι και τους πέντε πούστηδες απ' το Queer Eye For A Straight Guy (δεν εξηγείται αλλιώς το DS). Όσον αφορά το Wii, αντί να βγάλει κανά παιχνίδι της προκοπής που να εκμεταλλεύεται σωστά το controller (πχ να το χρησιμοποιείς για να κόβεις κεφάλια ζόμπι αντί να παίζεις μίνι-γκολφ), προτίμησε να αναλωθεί σε μπεμπεκίστικα puzzle games και περιφερειακά που μοιάζουν με ζυγαριές μπάνιου. Δεν είναι και η χειρότερη εταιρία videogame που έγινε ποτέ. Αλλά όταν το 15% της δουλειάς σου είναι άριστο και το 85% είναι στον πάτο του βόθρου, τότε δεν αξίζεις cult οπαδούς.

- Tim Burton

Οι γκοθάδες πάντα είχαν μια τάση να μασουλάνε με χαρά ό,τι σκατά τους σερβίρουν, αρκεί κάπου εκεί μέσα να υπάρχει μια αναφορά σε λίμνη και κάποιος που να λέγεται Raven. Και ο Tim Burton ξέρει πώς να το εκμεταλλεύεται αυτό στο έπακρο. Η πρώτη μου επαφή με τον Burton ήταν το Batman, που γάμησε κι έδειρε. Ήταν επικό, σκοτεινό, πρωτότυπο και το είδα και σε αρκετά μικρή ηλικία για να με επηρεάσει. Ακολούθησε ένα μεγάλο κενό μέχρι το '99 που είδα το "Μύθο του Ακέφαλου Καβαλάρη", που επίσης γάμησε κι έδειρε! Θα μου πείτε: "Έλα ρε Mikeius! Ταινία που κάθε 10 λεπτά κόβεται κι από ένα κεφάλι γάμησε κι έδειρε; Σιγά τον άθλο!" Σωστό. Τέλος πάντων. "Ωραία" λέω. "Δύο στα δύο, κάτσε να τον ψάξουμε λίγο παραπάνω το λεβέντη". Βάζω να δω τον "Ψαλιδοχέρη" και πέφτω σε ναρκοληπτικό σοκ στο μισάωρο. "Ντάξει, δε γίνεται να αριστεύει πάντα το παιδί. Ας δω την επόμενη δουλειά του". Batman Returns: Καλούτσικο, αλλά το γάμησε στη γκοθίλα. Και μετά, το κινηματογραφικό ΧΑΟΣ! Mars Attacks: ΠΑΤΟΣ! Θυμάστε στο τέλος "Return of the Jedi" που ο Vader πετάει τον Αυτοκράτορα σε ένα τεράστιο φρεάτιο του Death Star; Ε, κάπου εκεί κάτω ήταν και το Mars Attacks. Planet of the Apes: ηλίθιο ριμέικ ηλίθιας ιδέας με πρωταγωνιστή τον Dirk Diggler. Nightmare Before Christmas: παραμυθοταινία μιούζικαλ για έναν κολοκυθοκέφαλο που ανακαλύπτει τα Χριστούγεννα και... αυτό. Big Fish: παραμυθοταινία για την ιστορία του μεγαλύτερου φιδέμπορα όλων των εποχών, που όλως τυχαίως βγήκε όταν οι παραμυθο-ταινίες ήταν στο απόγειο της τρεντιάς τους. Charlie και το εργοστάσιο σοκολάτας: παραμυθοταινία που μπασταρδεύει το Χάρι Πότερ και τα σκάνδαλα του Michael Jackson. Corpse Bride: παραμυθοταινία που... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΦΤΑΝΕΙΕΙΕΙ! Δεν είναι δυνατόν ένας σκηνοθέτης να ασχολείται με το ίδιο είδος και ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΗΘΟΠΟΙΟ για σχεδόν δύο δεκαετίες και να θεωρείται τόσο καινοτόμος και πρωτοποριακός. Δεν είπα ότι οι ταινίες του Burton είναι εφάμιλλες του "Πεδίο μάχης: Γη" ή του "Batman and Robin", αλλά σίγουρα ακολουθούν κανονική κατανομή: 2 καλές, 2 κακές και οι υπόλοιπες στη μέση. Και εκεί ανήκει και ο Burton: ΣΤΗ ΜΕΣΗ!

Πριν αρχίσεις να με ξεκατινιάζεις με το comment σου κολλημένε αναγνώστη, σκέψου το εξής: Νομίζεις πως έχουν ανάγκη την υπεράσπισή σου οι κολοσσοί της ψυχαγωγικής βιομηχανίας που μόλις ανέφερα; Κάτι μου λέει πως ο Axel Rose δεν κάθεται να κλαίει στο μέγαρό του με το που διαβάσει το post μου. Οπότε ο βαθύτερος λόγος που δυσανασχετείς μάλλον είναι μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού σου που λέει ότι ίσως οι παραπάνω να μην είναι και τόσο ψηλά όσο έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι είναι, ίσως πέρασες ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου όντας ένας ανεγκέφαλος fanboy και τώρα που είναι πολύ αργά να το παραδεχτείς, τους υπερασπίζεσαι από υποσυνείδητο εγωιστικό πείσμα. Αλλά ποιός μ' ακούει;...

Gentlemeeen... Start your hate mail!

Ενοικιάζεται πέος για διαφήμιση αναψυκτικού

Κοιτάξτε ένα τούβλο που πρόσεξα σήμερα! Όσοι έχετε Windows Live Messenger (version 2009) μπορείτε να το δοκιμάσετε επί τόπου: Μπείτε στο MSN και μετά ανοίξτε ένα chat window. Κάτω απ' τον κενό χώρο που έχει για να γράφεις, υπάρχουν τα emoticons, τα winks, το nudge κλπ. Πιο δίπλα έχει το κουμπάκι με τα backrounds. Πατήστε το και δείτε ποιο είναι το πρώτο featured backround.

Όχι, δεν έχετε εκφύλιση της ωχράς κηλίδας. Γράφει όντως "Perrier"! Θυμάμαι πριν μια βδομάδα μόλις, που είχαμε μαζευτεί όλοι οι κολλητοί σπίτι μου για πόκερ και Mortal Kombat και λέγαμε:

"Ρε μαλάκα ωραία όλα αυτά, αλλά ξέρεις τι λείπει απ' τη ζωή μας;"

"Τι λείπει ρε μαλάκα;"

"Ένα backround στο MSN με φούσκες κι ένα τεράστιο PERRIER στη μέση!"

"ΠΩΩΩΩΩ ρε μαλάκα, τι είπες τώρα; Αλλά αυτά ρε φίλε γίνονται μόνο στις ταινίες..."

"Ε, ναι ρε φίλε. Πώς να 'χουμε εμείς τώρα τέτοια backround;..."

Αλλά τελικά οι Θεοί των Άγευστων Αναψυκτικών άκουσαν τις προσευχές μας και ω του θαύματος μας έστειλαν όχι ένα, αλλά ΤΕΣΣΕΡΑ διαφορετικά backrounds να διαλέξουμε. Φύγε λοιπόν κίβδηλο άσπρο τετράγωνο, που μολύνεις το χώρο πίσω απ' το διάλογο μου με την [Demonic_Raven_1986], γιατί ήρθε νέος πιστολάς στο χωριό και τον λένε Perrier!

Σοβαρά τώρα... PERRIER; PE-fucking-RRIER;!;!;!;;

Ποιος χαρτογιακάς μάρκετινγκο-παπάρας σκέφτηκε ότι θα ήταν απαραίτητο κάτι τέτοιο; Πες ότι βάζουν για έτοιμο φόντο μια μπάντα όπως οι U2 για να εκπορνεύσουν το νέο τους κουραδο-πουρέ δίσκο. ΟΚ, και πάλι εναντίον της ιδέας είμαι, αλλά τουλάχιστον βγάζει νόημα. Ακόμα και το λογότυπο της Coca-Cola να έβλεπα, θα έλεγα "Ντάξει, Coca-Cola είναι, έχω συνηθίσει να τη βλέπω παντού και να είμαι άλλο ένα ευχαριστημένο θύμα της πλύσης εγκεφάλου που μου κάνει απ' τη στιγμή που γεννήθηκα". Αλλά το Perrier είναι πραγματικά ένας γρίφος. Γιατί Perrier κι όχι Lipton Ice Tea ας πούμε; Και γιατί στο MSN; Αν περισσεύουν τόσα λεφτά στην Perrier για να νοικιάζει και το φόντο του MSN, γιατί δεν έχει κατακτήσει πρώτα πιο βασικούς χώρους όπως πινακίδες στο δρόμο, σουβέρ και άλλα τέτοια;

Όπως και να 'χει, βαρέθηκα να βλέπω το φουσκαλόνερο στις επιλογές φόντου. Κάτσε να το σουτάρω...

ΣΒΗΣΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ!!! Delete! Δεξί κλικ, delete! Ctlr+Shift+Delete! Ctrl+Alt+Shift+double click+Fn+DELETE! ΦΥΓΕ ΑΠ' ΤΟ PC ΜΟΥΟΥΟΥΟΥ!!! Το επόμενο βήμα είναι να με ναρκώσουν ένα βράδυ και να μου χαράξουν "Perrier" μέσα από τα βλέφαρα, για να μου το διαφημίζουν κάθε φορά που ανοιγοκλείνω τα μάτια μου! Ξεκινάω μποϊκοτάζ στην άγευστη μαλακία μέχρι να σταματήσει να μπαστακώνεται με το ζόρι στο MSN μου. Από δω και μπρος για να χωνεύω τα σουτζουκάκια θα πίνω γκαζόζα "Γεράνι". Διευθυντή μάρκετινγκ της Perrier, γαμώ τα κόκαλα της γιαγιάς σου!