Όχι άλλες καφετέριες

Θέλω να δείτε με προσοχή τις παρακάτω εικόνες. Η πρώτη δείχνει την λίμνη Βουλιαγμένης, κοντά στο Λουτράκι, ένα τοπίο μοναδικό για τα Ελληνικά δεδομένα.

Χμμ... Στην επόμενη εικόνα έχουμε ένα από τα πιο ιστορικά και όμορφα κομμάτια του κέντρου της Αθήνας. Ζάππειο, Καλλιμάρμαρο, Εθνικός Κήπος, στήλες του Ολυμπίου Διός. Αρχαία και νέα Ελληνική ιστορία συναντιούνται αρμονικά στον μοναδικό αληθινό πνεύμονα της πόλης.

Και τώρα θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου που μου έλεγε: "Πέρασα που λες παιδί μου μια μέρα το '52 μπροστά απ' το Ζάππειο. Κοντοστάθηκα, το κοίταξα για ώρα και σκέφτηκα: Τι λείπει από αυτό το μνημείο; Μα φυσικά, ένας φρέντο καπουτσίνο μέτριος!". Α, ρε γιαγιά... Δεν έζησες αρκετά για να προλάβεις να δεις το όνειρό σου να γίνεται πραγματικότητα. Όχι μόνο Αίγλη κολλητά στο Ζάππειο, αλλά και καφενείο μέσα στον Εθνικό Κήπο! Νιώθω τόσο τυχερός...

Πέρα απ' την πλάκα, τι θα γίνει με τις καφετέριες στην Ελλάδα; Ναι, το ξέρω πως είμαστε η χώρα του καφέ και όπως κάθε Έλληνας, έτσι κι εγώ ψάχνω πάντα ευκαιρία να αράξω σε ένα τραπεζάκι με έναν υπερβολικά ακριβό φραπέ στο χέρι. Δεν το αρνούμαι, δεν το σνομπάρω, αλλά for fuck's sake! Είμαι κάτοικος Αθηνών και σε ακτίνα 2 οικοδομικών τετραγώνων έχω 9 καφετέριες. Το κωλοχώρι μου στη Σάμο (150-200 σπίτια ΤΟ ΠΟΛΥ) δεν έχει σχολείο, αλλά έχει 7 ταβέρνες και 5 καφετέριες!

Κάθε φορά που ο βλάχος ο Έλληνας βρίσκει ένα όμορφο, γραφικό μέρος δεν σκέφτεται: "Αααα, τι ομορφιά! Πόσο εκτιμώ την παρθένα φύση και τα μνημεία της πατρίδας μου." Το πρώτο πράγμα που του περνάει απ' το μυαλό είναι: "Πριέπ' να ανοίξου μια καφιτέργια ιδώ, να βγάλου κανα φράγκο πριν μι προλάβ' άλλος! ΛΙΕΦΤΑΑΑ!".

Κι εμείς οι υπόλοιποι καλοί μαλάκες είμαστε. Για παράδειγμα, όχι μόνο ανεχόμαστε να μετατρέπουν οι βλάχοι τις παραλίες μας σε μπαράκια με λίγο αλατόνερο στη μια άκρη, αλλά τους τα σκάμε και χοντρά όταν πάμε εκεί! Εγώ όταν βλέπω beach bar σε αυτές τις μικρές παραλίες που είναι χωμένες ανάμεσα σε βραχάκια, όπου πραγματικά δεν ταιριάζει, κάνω το εξής: πάω και παίρνω ένα μπουκάλι νερό. Όχι απαραίτητα επειδή διψάω. Απλά μ' αρέσει να βλέπω τα στραβωμένα μούτρα του ψωρόβλαχου ιδιοκτήτη, επειδή αγοράζω το μόνο πράγμα που δε μπορεί να βαρέσει την τιμή. Και μάλιστα ζητάω και ποτήρι με παγάκια. Αυτό τον κάνει έξω φρενών!

Όποιοι κι αν είναι οι παράγοντες που ενθαρρύνουν το φαινόμενο "κάνω καφετέρια όπου μου γκαβλώσει", πρέπει να σταματήσει κάπως. Με το χέρι στην καρδιά: αν επιτρεπόταν να χτίσεις πάνω στην Ακρόπολη, δεν πιστεύετε ότι σήμερα ο Παρθενώνας θα είχε ένα-δυο τουριστικά καφέ γύρω-γύρω; Ωραίο, ε; Τι θα 'λεγες για μια Αίγλη στο Ναυάγιο;

Και γαμώ;;; Περίμενε, περίμενε, σου 'χω καλύτερο: Flocafe στα Μετέωρα!

ΠΩΩΩΩ! Είμαι επιχειρηματική ιδιοφυΐα! Μόλις λαδώσω κανα δυο μεγαλοπαίχτες στο Υπ. Τουρισμού, θα πάρω την επιδότηση και θα γίνουν τα Μετέωρα το νέο Μπουρνάζι. Θα μαζευτούν τόσοι κάγκουρες που θα καταρρεύσουν σε ένα καγκουρο-πάλσαρ που θα περιστρέφεται στο διάστημα, εκπέμποντας σε ραδιοκύματα το "Sandstorm" του Darude! GEEEEEEENIUUUUUUS!!!

Πραγματικά, αν μένετε σε μεγάλη πόλη, κάντε το πείραμα: βάλτε τη διεύθυνσή σας σας στο Google Maps και κάντε νοητό κύκλο με κέντρο το σπίτι σας και ακτίνα 2 τετράγωνα και μετρήστε τις καφετέριες. Περιμένω τα αποτελέσματά σας σε comment (όχι φιδέμπορες παρακαλώ)!