Ξύπνα μαλάκα! Είναι υπερτιμημένα!

Ακολουθούν τρία από τα πιο υπερτιμημένα στοιχεία της ποπ κουλτούρας. Όποιος νιώθει μια διαφωνία για το ποιoν επιλέγω να βρίσω παρακάτω μπορεί να μου πιπιλίσει λιγάκι το περίνεο, μπας και με νοιάξει.

- Guns 'n' Roses

Σκατά κι απόσκατα στον τάφο του παππού τους! Το ξέρω ότι θα ακολουθήσει βροχή υβριστικών comments, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω προς τι ο ντόρος. Εμφανίστηκαν το '87 και έπαιζαν ποζερο-μέταλ με πέτσινα παντελόνια και κορδέλες στο μικρόφωνο. ΓΟΥΑΟΥ! Πόζερ μέταλ στα 80s; ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ! Α, και ξέρω πως το όνομα "Slash" το έχουμε συνηθίσει πλέον, αλλά είναι η μεγαλύτερη παπαριά όνομα στην ιστορία της μουσικής. Θυμίζει τα ονόματα που βγάζαμε όταν ήμασταν 5 χρονών και παίζαμε "Κομάντο" στην παιδική χαρά:

"Εγώ είμαι ο Θάντεεερ!"

"Εγώ είμαι ο Σλααας!"

"Όχι, ΕΓΩ είμαι ο Σλας!"

"Εγώ το πρόλαβα, φτου και το πατάω!"

Οι Guns 'n' Roses έπαιξαν Hard Rock (ΟΚ, όχι πόζερ, whatever) μέχρι τις αρχές των 90s, όπου και εκτοπίστηκαν από το ανερχόμενο κύμα της Grunge. Μετά το 1994 επιδόθηκαν σε καμπάνιες κατά του κνησμού των όρχεων, προσπαθώντας ταυτόχρονα να γλυκάνουν το κοινό τους με την "επερχόμενη" έκδοση ενός comeback δίσκου-φωτιά! Ο δίσκος ήρθε τελικά το Νοέμβρη του 2008, όπου και παρατηρήθηκε τριπλασιασμός στις εκκενώσεις φοράδων σε αλώνια. Στη Μ. Βρετανία που όλοι περίμεναν να γαμήσει σούφρες, ο δίσκος ήρθε δεύτερος στο Billboard. Ποιός ξεπέρασε το comeback αυτής της παγκόσμιας υπερδύναμης που λέγεται GnR; Οι KILLERS! ! ! Και μάλιστα με το Day And Age, την πιο φόλα δίσκο που βγάλανε ποτέ! Με λίγα λόγια, οι Guns And Roses έπαιξαν ένα είδος που ούτως ή άλλως ήταν ήδη κουρασμένο, έβγαλαν ελάχιστη αξιόλογη δουλειά και η βασιλεία τους κράτησε μια έντονη 5ετία όπου κατέκτησαν τον κόσμο και τον ξανάχασαν πιο γρήγορα κι απ' το 3ο Ράιχ. Σχεδόν 10 χρόνια μετά, μια μπάντα που οι οπαδοί των Guns 'N' Roses μισούνε θανάσιμα ακολούθησε σχεδόν πανομοιότυπη πορεία. Πώς τους λέγανε να δεις...

Α, ΝΑΙ !

- Nintendo

Το πρώτο Game Boy και το SNES ειλικρινά άλλαξαν τη ζωή όλων μας. Πήραν τα μεγάλα και τρανά videogames που ως τότε υπήρχαν μόνο στα μπλιμπλικάδικα και τα έφεραν στο σαλόνι του κάθε παιδιού. Ο βαθμός που οι σχεδιαστές εκμεταλλεύτηκαν τις περιορισμένες δυνατότητες της κονσόλας παραμένει αξεπέραστος μέχρι σήμερα. Τίτλοι όπως το Killer Instinct και το Donkey Cong Country ήταν τόσο καλοσχεδιασμένοι που ακόμα και τώρα δεν πιστεύεις ότι κυκλοφόρησαν σε cartridge. ΚΑΙ ΜΕΤΑ κάτι στράβωσε στη Nintendo και όλα άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα. Επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε παιδιαρίστικους τίτλους, άρχισε να βγάζει ηλίθια περιφερειακά όπως ΤΟ ΓΑΝΤΙ και άρμεξε τους χαρακτήρες-σημαιοφόρους (Mario, Zelda) σε σημείο ιδιοψυχαναγκαστικού συνδρόμου. Το φέρετρο καπακώθηκε επισήμως το 2005 με την κυκλοφορία του DS και του Wii, όταν η Nintendo έριξε στα γόνατα τους κλασικούς gamers που την είχαν χτίσει τόσα χρόνια και τέλειωσε μες στο στόμα τους. Η εταιρία στράφηκε σε δημογραφικά όπως οι αγάμητες νοικοκυρές, τα σχολιαροκόριτσα που γουστάρουν Ταμαγκότσι και τους πέντε πούστηδες απ' το Queer Eye For A Straight Guy (δεν εξηγείται αλλιώς το DS). Όσον αφορά το Wii, αντί να βγάλει κανά παιχνίδι της προκοπής που να εκμεταλλεύεται σωστά το controller (πχ να το χρησιμοποιείς για να κόβεις κεφάλια ζόμπι αντί να παίζεις μίνι-γκολφ), προτίμησε να αναλωθεί σε μπεμπεκίστικα puzzle games και περιφερειακά που μοιάζουν με ζυγαριές μπάνιου. Δεν είναι και η χειρότερη εταιρία videogame που έγινε ποτέ. Αλλά όταν το 15% της δουλειάς σου είναι άριστο και το 85% είναι στον πάτο του βόθρου, τότε δεν αξίζεις cult οπαδούς.

- Tim Burton

Οι γκοθάδες πάντα είχαν μια τάση να μασουλάνε με χαρά ό,τι σκατά τους σερβίρουν, αρκεί κάπου εκεί μέσα να υπάρχει μια αναφορά σε λίμνη και κάποιος που να λέγεται Raven. Και ο Tim Burton ξέρει πώς να το εκμεταλλεύεται αυτό στο έπακρο. Η πρώτη μου επαφή με τον Burton ήταν το Batman, που γάμησε κι έδειρε. Ήταν επικό, σκοτεινό, πρωτότυπο και το είδα και σε αρκετά μικρή ηλικία για να με επηρεάσει. Ακολούθησε ένα μεγάλο κενό μέχρι το '99 που είδα το "Μύθο του Ακέφαλου Καβαλάρη", που επίσης γάμησε κι έδειρε! Θα μου πείτε: "Έλα ρε Mikeius! Ταινία που κάθε 10 λεπτά κόβεται κι από ένα κεφάλι γάμησε κι έδειρε; Σιγά τον άθλο!" Σωστό. Τέλος πάντων. "Ωραία" λέω. "Δύο στα δύο, κάτσε να τον ψάξουμε λίγο παραπάνω το λεβέντη". Βάζω να δω τον "Ψαλιδοχέρη" και πέφτω σε ναρκοληπτικό σοκ στο μισάωρο. "Ντάξει, δε γίνεται να αριστεύει πάντα το παιδί. Ας δω την επόμενη δουλειά του". Batman Returns: Καλούτσικο, αλλά το γάμησε στη γκοθίλα. Και μετά, το κινηματογραφικό ΧΑΟΣ! Mars Attacks: ΠΑΤΟΣ! Θυμάστε στο τέλος "Return of the Jedi" που ο Vader πετάει τον Αυτοκράτορα σε ένα τεράστιο φρεάτιο του Death Star; Ε, κάπου εκεί κάτω ήταν και το Mars Attacks. Planet of the Apes: ηλίθιο ριμέικ ηλίθιας ιδέας με πρωταγωνιστή τον Dirk Diggler. Nightmare Before Christmas: παραμυθοταινία μιούζικαλ για έναν κολοκυθοκέφαλο που ανακαλύπτει τα Χριστούγεννα και... αυτό. Big Fish: παραμυθοταινία για την ιστορία του μεγαλύτερου φιδέμπορα όλων των εποχών, που όλως τυχαίως βγήκε όταν οι παραμυθο-ταινίες ήταν στο απόγειο της τρεντιάς τους. Charlie και το εργοστάσιο σοκολάτας: παραμυθοταινία που μπασταρδεύει το Χάρι Πότερ και τα σκάνδαλα του Michael Jackson. Corpse Bride: παραμυθοταινία που... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΦΤΑΝΕΙΕΙΕΙ! Δεν είναι δυνατόν ένας σκηνοθέτης να ασχολείται με το ίδιο είδος και ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΗΘΟΠΟΙΟ για σχεδόν δύο δεκαετίες και να θεωρείται τόσο καινοτόμος και πρωτοποριακός. Δεν είπα ότι οι ταινίες του Burton είναι εφάμιλλες του "Πεδίο μάχης: Γη" ή του "Batman and Robin", αλλά σίγουρα ακολουθούν κανονική κατανομή: 2 καλές, 2 κακές και οι υπόλοιπες στη μέση. Και εκεί ανήκει και ο Burton: ΣΤΗ ΜΕΣΗ!

Πριν αρχίσεις να με ξεκατινιάζεις με το comment σου κολλημένε αναγνώστη, σκέψου το εξής: Νομίζεις πως έχουν ανάγκη την υπεράσπισή σου οι κολοσσοί της ψυχαγωγικής βιομηχανίας που μόλις ανέφερα; Κάτι μου λέει πως ο Axel Rose δεν κάθεται να κλαίει στο μέγαρό του με το που διαβάσει το post μου. Οπότε ο βαθύτερος λόγος που δυσανασχετείς μάλλον είναι μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού σου που λέει ότι ίσως οι παραπάνω να μην είναι και τόσο ψηλά όσο έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι είναι, ίσως πέρασες ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου όντας ένας ανεγκέφαλος fanboy και τώρα που είναι πολύ αργά να το παραδεχτείς, τους υπερασπίζεσαι από υποσυνείδητο εγωιστικό πείσμα. Αλλά ποιός μ' ακούει;...

Gentlemeeen... Start your hate mail!