Το χειρότερο είδος ταινίας

Πολύς κόσμος θα βιαστεί να μου πει ότι μια ταινία δεν πρέπει να κρίνεται ως μέλος ενός συγκεκριμένου genre, αλλά ως μια μοναδική χιονονιφάδα στο απαλό χειμωνιάτικο τοπίο. ΨΟΦΑ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΕ! Η κατηγοριοποίηση και οι ταμπέλες, εκτός από προσωπική μου ειδικότητα, είναι και μια πολύ καλή μέθοδος αποφυγής κινηματογραφικών πατατών που καραδοκούν να στερήσουν ανεπιστρεπτί δύο ώρες από τη ζωή μου. Το επίμαχο είδος δεν είναι ούτε οι γκρίζες Σκανδιναβο-κουλτουρίλες, ούτε οι ελληνικές φεμινιστικο-σεξο-κομεντί με ονόματα φαγητών για τίτλο, ούτε τα σίκουελ που βιάζουν την αρχική ταινία, ούτε καν οι άμυαλες περιπέτειες που έχουν περισσότερες εκρήξεις κι από τη επιφάνεια του ήλιου. Τουλάχιστον όλες αυτές οι ταινίες σου προκαλούν ΚΑΠΟΙΟ συναίσθημα. Συνήθως είναι εκνευρισμός και οργή, αλλά έστω κι αυτό τις γράφει για λίγο στη μνήμη σου. Όχι κύριοι. Αναφέρομαι σε κάτι πολύ χειρότερο. Τις ζευγαρο-δρασο-κομεντί.

Η συνταγή του αταίριαστου ζευγαριού, που τη μια στιγμή ξεκατινιάζονται και την επόμενη πηδιόνται λες και έχουν και οι δύο το σύνδρομο του τύπου απ' το Memento, υπήρχε από παλιά. Όλοι γνωρίζαμε το κλισέ και όλοι το μισούσαμε. Η ένεση με στοιχεία δράσης έγινε κάπου στα 80s, όταν βγήκε εκείνη η μαλακία με τον Michael Douglas και μια ξανθιά γκρούπι των Whitesnake που κυνηγούσαν ένα διαμάντι στο Νείλο. Τα υπόλοιπα ήταν απλά θέμα εφαρμογής του τύπου. O άντρας είναι μυστικός πράκτορας που στον ελεύθερό του χρόνο τρώει Chuck Norris γαρνιρισμένο με σάλτσα Jack Bauer. Η γυναίκα είναι μια χαζογκόμενα που δεν μπορεί να βρει ούτε το μουνί της, πόσο μάλλον το επάγγελμα που ασκεί ο άντρας της τα τελευταία 20 χρόνια γάμου. Τελικά οι μάσκες πέφτουν όταν μια "job" του συζύγου πάει στραβά και καταλήγει να τους κυνηγάει η μισή Κόζα Νόστρα. Το ζευγάρι περνάει κρίση εμπιστοσύνης για περίπου ενάμισι λεπτό ή όσο τέλος πάντων διαρκέσει το θλιβερό μοντάζ υπό τις μπαλάντες ΘΡΥΛΙΚΩΝ συγκροτημάτων όπως οι Plain White T's και οι Hoobastank. Στο τέλος όμως ενώνει τις δυνάμεις του για να πάει την ταινία δράσης 58 χρόνια πίσω, με μια ηλίθια τελική μάχη όπου σπάνε 4 τζαμαρίες, ανατινάζονται 2,5 αυτοκίνητα και η γυναίκα χτυπάει έναν λακέ του αρχικακού στο κεφάλι με τηγάνι ή τον κλωτσάει στ' αρχίδια φορώντας ψηλοτάκουνο.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΦΙΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΟ-ΙΔΙΕΣ!!!

Αυτές οι ταινίες δεν έχουν λόγο ύπαρξης γιατί πολύ απλά δεν έχουν κοινό. Κανένας δεν βγαίνει απ' το σπίτι του με αρχικό σκοπό να δει τον Σαϊεντολόγο Καναπεδοπηδηχτή και την Ξερακιανή με το στόμα της Μαρινέλλας να τρέχουν χέρι-χέρι. Ο μόνος λόγος που υπάρχουν οι ζευγαρο-δρασο-κομεντί είναι για να συμβιβάζονται τα ζευγάρια που πηγαίνουν στα multiplex. Η γυναίκα θέλει να δει το "Ευαισθησία και Εμμηνόπαυση" και ο άντρας θέλει να δει το "Μεταλλαγμένα Ζόμπι-Δεινόσαυροι με Βυζιά στο Διάστημα". Οπότε αναγκαστικά, πάνε και βλέπουν ένα είδος που συνδυάζει ταινία δράσης, κωμωδία και αισθηματική ταινία και τελικά καταφέρνει να μην είναι τίποτα απ' τις τρεις. Χάρη στα μαλακοζεύγαρα της Δυτικής κοινωνίας έχουμε μια επιχείρηση που στην ουσία βγάζει κέρδος με το να μας πουλάει ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ!

Τουλάχιστον οι χοντρές κουράδες όπως το Transformers 2 σου δίνουν μια ευκαιρία να τις μισήσεις. Καταλαβαίνω το Hollywood, κάπως πρέπει να βγάλουν κι αυτοί οι αθρώποι την κοκαΐνη τους. Αλλά οι ζευγαρο-δρασο-κομεντί είναι σαν ένας πίνακας σε δωμάτιο ξενοδοχείου, ένα ασημί Hyundai Accent ή ένα πιάτο νερόβραστο τραχανά. Κοινώς, ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΙΠΟΤΑ!