Η φύση δε σε γουστάρει!

Πριν από 2 μέρες πήρα 3 φίλους και πήγαμε στο Αττικό Ζωολογικό πάρκο. Η τελευταία μου επαφή με το θέμα ήταν στα 5 μου όταν χάζευα το τελευταίο γίδι που είχε μείνει στο ζωο-μπουρδέλο της Νέας Φιλαδέλφειας. Κατά τ’ άλλα, είμαι γέννημα θρέμμα της Αθήνας, που σημαίνει ότι τα μόνα άγρια ζώα στο ενεργητικό μου είναι η δεκαοχτούρα και ο σκύλος. Οπότε με το που μπήκα, ενθουσιάστηκα.

Όταν πας σε ζωολογικό κήπο ως ενήλικας, χωρίς να σέρνεις μαζί σου κωλόπαιδα που απλά θέλουν να ταΐσουν τις πάπιες, εισπράττεις το θέαμα διαφορετικά. Στην αρχή απλά χαίρεσαι που βλέπεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Αλλά σύντομα αυτό το αίσθημα φεύγει και καταλαβαίνεις πως δεν είσαι απλά σε ένα μουσείο ή σε μια γκαλερί με ζωντανά εκθέματα. Όσο προχωράς πιο βαθιά στο πάρκο, ειδικά αν δεν έχει άλλους ανθρώπους γύρω να σου χαλάνε το face-to-face με τη φύση, τα ένστικτά σου ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Στο τέλος της επίσκεψης αισθάνθηκα απειλούμενος και ήθελα να ζευγαρώσω από καθαρό ανταγωνισμό!

Η πρώτη νύξη μου ήρθε σχεδόν αμέσως: Ήμουν μόλις δέκα λεπτά μέσα στο πάρκο και για κάποιο λόγο μου ήρθε μια ακατάπαυστη επιθυμία να χέσω. Και όχι στην τουαλέτα! Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Κάποια στιγμή έφτασα στο κλουβί με το Τζάγκουαρ. Το συγκεκριμένο δεν είχε γεννηθεί στην αιχμαλωσία. Το είχαν φέρει απ’ το φυσικό του περιβάλλον, είχε να σπάσει σβέρκο αντιλόπης δυο χρόνια και ήταν ΤΣΑΝΤΙΣΜΕΝΟ! Περπατούσε με σταθερό ρυθμό πάνω-κάτω δίπλα στα κάγκελα και σε "ζύγιζε". Με πιάνουν λοιπόν οι μαγκιές και πλησιάζω το κάγκελο για να δοκιμάσω το κλασικό κόλπο που πιάνει στους σκύλους: κοιτάς το ζώο στα μάτια με σοβαρότητα και μίσος και αυτό μετά χαμηλώνει το κεφάλι και κοιτάει αλλού σε ένδειξη σεβασμού. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ! Το μαλακισμένο το Τζάγκουαρ ρουθουνίζει και μου ρίχνει ένα βλέμμα απόλυτης κυριαρχίας που τρυπάει την ψυχή! "Αυτά να πα να τα κάνεις στη γάτα σου, μαλάκα! Όχι εδώ!" Χωρίς να το ελέγξω, ένιωσα αυτό το σφίξιμο στην καρδιά που νιώθεις λίγο πριν γράψεις πανελλήνιες. Τα πόδια μου έκαναν δύο βήματα πίσω από μόνα τους. Για μισό δευτερόλεπτο, όλη η ευφυΐα και ο πολιτισμός που έσερνα ως ανθρώπινο ον είχε φύγει κλοτσηδόν απ’ το παράθυρο! Εκείνη τη στιγμή υπήρχαν μόνο δόντια, σάλιο, νύχια και φόβος!

"YOUR ASS IS MINE!"

Επιβεβαιώθηκε η υποψία που είχα πάντα. Η φύση δε μας πάει! Τις προάλλες είδα ένα ντοκιμαντέρ για φάλαινες. Μια από τις ερευνήτριες στο σκάφους είχε βάλει το χέρι της στο νερό και περνούσε η φάλαινα και τη χάιδευε. Έκρινε λοιπόν ασφαλές να βουτήξει και να παίξει με τις φάλαινες. Πιστεύω ότι υποψιάζεστε πώς καταλήγει η ιστορία. Η φάλαινα είδε ως παιχνίδι να πιάνει την τύπισσα με τα δόντια, να την κατεβάζει στα 15-20 μέτρα βάθος και μετά να την αφήνει να ανεβαίνει αγκομαχώντας στην επιφάνεια για αέρα. Και φτου κι απ’ την αρχή ΓΙΑ ΕΙΚΟΣΙ ΛΕΠΤΑ μέχρι που η φάλαινα βαρέθηκε και την άφησε. Πού πας μωρή μαλάκω χίπισσα; Χαμπάριασέ το: ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ! Είσαι εκτός έδρας! Στον ωκεανό δεν παίζεις με τη φάλαινα. Η φάλαινα παίζει με σένα.

Όποιος πιστεύει ότι μπορούμε να τα πάμε καλά με τη φύση και να ζήσουμε αρμονικά με αυτήν απλά δεν ξέρει πώς λειτουργεί και χρειάζεται ταχύρρυθμη εκπαίδευση από το Τζάγκουαρ του Αττικού πάρκου. Το ξαναλέω: η φύση δε μας πάει! Δεν πάει κανέναν και τίποτα. Αυτή είναι η δουλειά της. Να βρίσκει όλο και καλύτερους τρόπους να μας γαμάει τα πρέκια για να βρίσκουμε κι εμείς καλύτερους τρόπους να ξεφεύγουμε με την κωλοτρυπίδα όσο το δυνατόν άθικτη.

Κάθε φορά που ένα είδος εξαφανίζεται από ανθρώπινη επέμβαση δεν το λυπάμαι. Και δεν θα έπρεπε να το λυπάται κανένας. Είναι ακριβώς το ίδιο με το να εξαφανιζόταν από κάποιο άλλο ζώο (πράγμα που συμβαίνει σε καθημερινή βάση). Στην ουσία, αυτή ήταν η μοίρα του. Ένα ακόμα φυσικό φαινόμενο, της ΦΥΣΗΣ που τόσο λατρεύουν οι χίπηδες και οι ζωόφιλοι. Ο λευκός ρινόκερος δεν προσαρμόστηκε σε ένα περιβάλλον γεμάτο ευφυείς κυνηγούς με πυροβόλα όπλα; ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ! Η φύση έχει στα σκαριά πολλά νέα είδη, έτοιμα να τον αντικαταστήσουν. Απλά εμείς με την περιορισμένη διάρκεια ζωής μας αντιλαμβανόμαστε μόνο το θάνατο που προκαλούμε, κι όχι την αναγέννηση που παίρνει σιγά-σιγά μορφή. Τα ποντίκια, οι μύγες και ο ιός του κοινού κρυολογήματος μας ανταγωνίζονται μια χαρά και μπράβο τους. Το σιτάρι μας εκμεταλλεύτηκε και έγινε το επικρατέστερο φυτό στον πλανήτη. Αυτό είναι το νόημα της φυσικής επιλογής. Δεν την κοντράρεις! Κάθεσαι, σε πηδάει και λες κι ευχαριστώ!