Είχα γαμήσει τη Hannah Montana πριν γίνει διάσημη!

Όταν βλέπω στο MAD "καλλιτέχνες" όπως ο Θάνος Πετρέλης, η Μάρω Λύτρα ή η Άσπα (ΝΤΟΪΝΚ! Τι θυμήθηκα ο πούστης...) αντιδρώ όπως θα αντιδρούσε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος με νευρικό σύστημα: Στην αρχή πέφτω σε επιληπτικό σοκ με σπασμούς και αφρούς απ' το στόμα και για την υπόλοιπη εβδομάδα είμαι τόσο δυσκοίλιος που στο τέλος πρέπει να βάλω ένα μαχαίρι βουτύρου στον κώλο μου και να με ξεκινήσω σαν μπουκάλι του κέτσαπ.

Μόλις όμως συνέλθω, κάνω μια ζοφερή συνειδητοποίηση: Στην Αμερική τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, καλλιτέχνες όπως η Hannah Montana και οι Jonas Brothers γεμίζουν ΣΤΑΔΙΑ από πιτσιρίκια που σκάνε μέχρι 1000-1200 δολάρια για ΕΝΑ εισιτήριο. Και ΟΧΙ, η Montana δεν είναι μια ανήλικη έκδοση της Britney. Η Britney ήταν βρωμοπούτανο από το πρώτο κιόλας λεπτό. Οι δηλώσεις της περί παρθενιάς το μόνο που κατάφερναν είναι να μας σηκώνουν τα καβλιά από αντίδραση. Απ' την άλλη η Hannah Montana, παρόλο που το όνομά της θυμίζει 90s πορνοστάρ της Anabolic productions, έχει θωρακίσει τον υμένα της με το πράσινο force field που είχαν τα εξωγήινα σκάφη στο Independence Day. Τώρα όσον αφορά τους Jonas Brothers...

...τα σχόλια είναι περιττά.

"Και τι μας νοιάζουν τα χειρότερα, φίλε καρδιακέ και μέγιστο πνεύμα του αιώνα που διατρέχουμε Mikeius;" σας ακούω να λέτε. "Δεν κοιτάμε καλύτερα τα δικά μας χάλια;". ΟΚ. Πηγαίντε σε ένα οποιοδήποτε περίπτερο ή σε παιδικό ρουχάδικο ή σε videoclub και μετρήστε τις παπαριές Hannah Montana, Jonas Brothers και High School Musical. Πλέον, εκτός από MTV που εννοείται ότι θα παιζόντουσαν, τα έχω δει ΚΑΙ στο Mad. Παρέες από ανήλικα κοριτσάκια (όχι αυτά που θέλουμε, τα πιο μικρά) ήδη κάνουν χορευτικά Hannah Montana έχοντας αφήσει Παπαρίζου και C-Real πίσω τους. Η εκστρατεία έχει ξεκινήσει.

Θυμάμαι το ίδιο σενάριο που είχε παιχτεί πριν από καμιά δεκαετία πάλι με τα boy-bands. Κανένας στην Ελλάδα δεν τα ζήτησε, κανένας δεν τα ήθελε, κανένας δεν ένιωσε τη στέρηση. Παρόλα αυτά, για πέντε-έξι χρόνια οι δισκογραφικές μας τα 'σπρωχναν στο λαρύγγι, λες και ήμασταν χήνες για φουα-γκρα. Θυμάμαι είχαν βγει τότε οι Σφαίρες (Πωωωω! Τι θυμήθηκα ΠΑΛΙ ο πούστης;) και μετά φυσικά οι One. Οι One ήταν ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ με κάθε έννοια της λέξης και σε όλα τα επίπεδα, παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια των media να μας πείσουν για το αντίθετο.

Πώς να το κάνουμε; Εδώ είναι Βαλκάνια. Δεν πιάνουν τόπο αυτές οι μαλακο-pop. Έχουμε τους δικούς μας τους βλαχο-ελαφρο-λαϊκούς που, είτε τους αγαπάμε, είτε τους μισούμε, μας φτάνουν. Από μια άποψη οι Πετρελέοι και οι Καραφωτέοι μπορούν να θεωρηθούν ακόμα και "αυτοδημιούργητοι". Ναι οκ, ξεκίνησαν από ένα κωλοριάλιτι όπου έπρεπε να τραγουδάνε και να χορεύουν έχοντας ταυτόχρονα τη γλώσσα τους μέσα στη σούφρα του Μικρούτσικου, αλλά τουλάχιστον δεν είναι η μουσική εκδοχή των McDonald's ή των Starbucks. Χώρια που μαλακίες του τύπου "δίνω όρκο να κρατήσω την παρθενιά μου μέχρι το γάμο" και "ο θεούλης με θέλει ανέγγιχτη μέχρι τη δευτέρα παρουσία" δεν περνάνε ούτε για πλάκα στο ελληνικό τραγούδι. Ακόμα και η Πολυξένη και οι Mazoo and the zoo δε μπορούν να κρύψουν πόσο έκφυλα πουτανάκια είναι. Να και μια φορά που η ξεκωλιά και η βλαχιά του έθνους μας αποδείχτηκε και λίγο χρήσιμη.

Οι Αμερικάνοι πρέπει να πάρουν χαμπάρι μια μικρή μικρή λεπτομέρεια για την Ελλάδα:

Βάλτε το καλά στο κεφάλι σας κωλο-Γιάνκηδες! Τι σκεφτόντουσαν οι τσιμεντόλιθοι π.χ. όταν μας έφεραν τα Hooters; "Oh yeah, Joe! Θα ανοίξουμε στο Ellada μια cafeteria που θα έχει μουνιά servitores! Πώς θα μας andagonistoun οι υπόλοιποι με τέτοια ιδέα, moy les; Είμαι ιδιοφυΐα"! Σου 'χω νέα, Τζο: Στην Ελλάδα ΟΛΕΣ οι καφετέριες έχουν μουνιά σερβιτόρες! Την επόμενη φορά κάνε πρώτα σωστή έρευνα πριν μας κουβαλήσεις κάθε ιδέα που κατεβάζει η καούγκα σου. Από εσένα θέλουμε αθλητικά παπούτσια για να τρέχουμε, Coca Cola zero για να πίνουμε και διηπειρωτικούς πυραύλους για να χτυπήσουμε την Άγκυρα. Τέλος!