Πέρα από ερμηνείες, εφφέ, σενάριο και μηνύματα, μια ταινία πρέπει πάνω απ' όλα να μας ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ! Κάτι που όσο μεγαλώνουμε, τόσο το αγνοούμε και το ξεχνάμε. Ακολουθούν μερικά reviews ταινιών που πέτυχαν το ακατόρθωτο: να είναι αντικειμενικά για τον πούτσο, να θέλουμε να τις βρίσουμε και να τις μισήσουμε για τις ατέλειές τους, αλλά ταυτόχρονα, όταν τις βάζει η τηλεόραση να καθόμαστε σπίτι για να τις δούμε για 10.000.000ή φορά. Είναι οι ταινίες για τις οποίες κρύβουμε κάθε συμπάθεια όταν την πέφτουμε σε κουλτουριάρα γκόμενα, αλλά βαθιά μέσα μας τις λατρεύουμε!
- Independence Day
Στην θρυλική ταινία καταστροφής του R. Emmerich, μια πανίσχυρη αρμάδα εξωγήινων σκαφών παρκάρει σε στρατηγικά σημεία του πλανήτη μας και χρησιμοποιώντας ένα τεράστιο λέιζερ, ισοπεδώνει ολόκληρες πόλεις μέσα σε δευτερόλεπτα! Τα διαστημόπλοια είναι άτρωτα ακόμα και ενάντια σε πυρηνικές επιθέσεις χάρη σε (τι άλλο;) ένα πεδίο ισχύος που τα περιβάλλει. Πώς θα νικήσει η ανθρωπότητα έναν τόσο τρομερό αντίπαλο; Μα φυσικά, με έναν ιό! ΕΝΑΝ ΙΟ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ από Εβραίο χάκερ!!! Οι εξωγήινοι απ' ότι φαίνεται έχουν τεχνολογία αντι-βαρύτητας και ταξιδεύουν για γενιές και γενιές στο διάστημα, αλλά δεν έχουν ένα απλό anti-virus στο κεντρικό τους κομπιούτερ! Επίσης, οι πιλότοι των μαχητικών τους έχουν εξωσκελετό που τους επιτρέπει να βγαίνουν ουσιαστικά αλώβητοι από μια συντριβή 500 χμ/ώρα, αλλά τι τους βγάζει νοκ-άουτ; ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ από τον Will Smith! Η ταινία ξεχειλίζει με Αμερικάνικο πατριωτισμό από κάθε τρύπα, με κορύφωση την τελική μάχη που γίνεται 4 Ιουλίου φυσικά, όπου ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών βάζει στολή πιλότου και οδηγεί ένα σμήνος F-16 στην τελική νίκη. Μια κίνηση που του εξασφάλισε την επανεκλογή και βρήκε μιμητές και στον πραγματικό κόσμο.
Τι έχω να πω για όλα αυτά τα κλισέ και τις Αμερικανίλες: ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ! Η ΤΑΙΝΙΑ ΣΠΕΡΝΕΙ! Πρώτον έχει μια απ' τις καλύτερες αερομαχίες στην ιστορία του σινεμά! Η μάχη στο τέλος περιλάμβανε 100άδες σκάφη, όλα CGI (computer generated images) και απόλυτα ρεαλιστικά! Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το 1996, όταν όλοι οι άλλοι τη βγάζανε με μακέτες και μοντελάκια σε αργή κίνηση. Δε χόρτασες καταστροφή; Η ταινία σε καλύπτει με 8 επί 10 στην εικοστή εκρήξεις, που μάλιστα μια απ' αυτές κάνει γης μαδιάμ το Λευκό Οίκο.
Αλλά αυτό που κάνει την ταινία τόσο αξέχαστη είναι η ατμόσφαιρα γηπέδου που δημιούργησε στις αίθουσες όπου προβλήθηκε. Οι εξωγήινοι μας είχαν σπάσει τόσο πολύ τον πούτσο με την αψοφαντιά τους, που όταν τους πέτυχε ο πρώτος πύραυλος με επιτυχία, όλοι στο σινεμά σηκωθήκαμε και κάναμε κωλόχερα στην οθόνη φωνάζοντας "Πάρτα μαλάκα κωλόπουστα εξωγήινε! Παρ' τ' αρχίδια μας τώρα!". Μια ταινία απλά αξέχαστη!
- Con Air
Από την πουτάνα των blockbuster Roland Emmerich, περνάμε στον μεγαλονταβά τους, Jerry fucking Bruckheimer! Ο μαιτρ της κονσερβο-δράσης πατάει πάνω στην επιτυχία του "Βράχου" και μας πλασάρει άλλη μια φορά τη μίζερη σκατόφατσα του Nicolas Cage ως action hero. Και μάλιστα σε δεύτερους ρόλους έχουμε τον John Cusac και τον Steve Buscemi, λες και ο casting director τους έβαλε στην ταινία για να κερδίσει κάποιο στοίχημα! Ο John Malcovich είναι αρκετά cool ως ο αρχι-κακός της υπόθεσης, αλλά συνέχεια το παίζει τόσο bad-ass ιδιοφυΐα που αγγίζει τα όρια του καρτούν... Ποιόν μου θυμίζει ρε γαμώτο..
Α, ΝΑΙ..!
Το bad-assery αποδεικνύεται το κύριο μοτίβο του Con Air. Η μισή ταινία δείχνει τους χαρακτήρες σε αργή κίνηση με την κάμερα να φιλμάρει από κάτω προς τα πάνω για να κεντράρει στις βαριές αρχιδάρες τους, ενώ ταυτόχρονα μια φωνή από πίσω διηγείται πόσο γαμάω είναι ο καθένας. Ακόμα κι ο Steve Buscemi φαίνεται απειλητικός μετά από τα πλάνα που του μαγειρέυουν. Τόση αργή κίνηση και πορτοκαλί ρούχα είχαμε να δούμε απ' το Baywatch. Το σενάριο είναι ελεεινό σε σημείο που θέλεις να φωνάξεις τον Ηρακλή να εκτρέψει τα νερά του Πηνειού για να καθαρίσει! Λες και κάθε φορά που χρειαζόταν ένας διάλογος, οι σεναριογράφοι είχαν ένα πίνακα γεμάτο εξυπνάδες και έβαζαν μια μαϊμού να του πετάει βελάκια για να διαλέξουν ποιες ατάκες θα μπουν. Χώρια οι εκρήξεις! Το Con Air πρέπει να κατέχει το ρεκόρ πλάνων "έκρηξη πίσω από πρωταγωνιστή".
Εκέι όμως που παρακολουθούσα αυτό το φεστιβάλ από κλισέ, νταπαντούπα και σκατένια one-liner, κάτι παράξενο συνέβη: άρχισα να διασκεδάζω. "Τι είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα;" αναρωτήθηκα. "Και γιατί δεν το ένιωσα σε "καλές" ταινίες από τον David Lynch ή τους αδεφούς Cohen;". Μια στο τόσο χρειαζόμαστε μια ταινία που απλά έχει άπειρη δράση και δεν το αρνείται, για να περάσουν καλά οι μπακουροπαρέες. Και το Con Air κάνει ακριβώς αυτο. Οι διάλογοι δεν έχουν καμία σημασία! Μπορείς να τους αντικαταστήσεις με το Wherever I May Roam σε λούπα και η ταινία δε θα χάσει τίποτα, μη σου πω θα γίνει γαμιστερότερη! Ο Bruckheimer έφτιαξε ένα έργο τόσο αρχιδίλα, που μόλις βγεις απ' το σινεμά, θέλεις να κουντουλάς κεφάλια με την παρέα σου και να κατουράς πάνω σε πράγματα για να ξέρουν ότι είναι δικά σου!- Jackass the movie
Είναι ελεεινή. Είναι ανώριμη. Είναι κακόγουστη. Ασχολείται με χέσιμο, κάτουρο, ξερατό και σαβούρδες. Έχω δει τσόντες με λιγότερες πρωκτικές διεισδύσεις από το Jackass the movie. ΑΛΛΑ, αν είδες αυτήν την ταινία και δε γέλασες ούτε μία φορά, πρέπει να πας σε γιατρό. Συγκεκριμένα σε χειρούργο για να σου αφαιρέσει το αγγούρι απ' τον κώλο. Το ξέρω ότι άπειροι κουλτουριάρηδες κριτικοί έθαψαν την ταινία, αλλά ξέχασαν ένα βασικό κανόνα: την κωμωδία δεν την κρίνεις όπως τις άλλες ταινίες. Η βαθμολόγηση της κωμωδίας είναι μακράν η πιο ευκολη: όσο πιο πολύ γελάς, τόσο πιο πολλά αστεράκια βάζεις. Δεν έχει σημασία γιατί γελάς. Δεν εχει σημασία με ποιον και με τι γελάς. Αν πονάει η κοιλιά σου μετά, τότε ξέρεις ότι είδες καλή κωμωδία. Και όπως και να το κάνουμε, καλές οι ατάκες των Monty Pythons, έξυπνος και αστείος ο Woody Allen, αλλά ειλικρινά, μετά απο ποιά ταινία κρατάς τα πλευρά σου; Τους Μικροαπατεώνες ή το Jackass;
Από τώρα ξέρω τι θα πουν οι κομπλεξικοί για την εικόνα: (για περισσότερο ρεαλισμό, διαβάστε το παρακάτω quote με τη φωνή που έκανε ο Καλυβάτσης στο "Γιατί μπαμπά" του ΑΜΑΝ) "Καλα ρε Mikeius, είσαι αστοιχείωτος; Οι τανίες του Wes Anderson πρέπει να αντιμετωπίζονται τόσο ως κωμωδίες όσο και ως δράματα. Δε μπορείς να τη βαθμολογείς μόνο με τα μέτρα και τα σταθμά της καθαρής κωμωδίας!" Αλήθεια πουτάνας γιε; Όταν πρόκειται για ταινίες που γουστάρεις και θεωρείς ΕΣΥ ιδιαίτερες, ξαφνικά οι κανόνες αλλάζουν και πρέπει να τις κρίνουμε για αυτό που είναι, για το πώς στέκονται στο είδος τους, χωρίς γενικευμένους κανόνες και ψυχρούς αριθμούς και άλλα τέτοια. Αλλά αν δε σ' αρέσει το Jackass ή το Borat, μπορείς απλά να πεις ότι είναι μια "απαράδεκτη ταινία" και τέλος; Ε, ρούφα το τσιρλιό μου, σινεφίλ παπάρα γιατί δεν πάει έτσι! Τον επόμενο που θα πιάσω να θάβει ταινίες του χαβαλέ για να φανεί "ανώτερος", θα τον βάλω να φάει συρματόπλεγμα και μόλις χέσει την άκρη, θα τη δέσω στο κάγκελο μιας γέφυρας και θα τον πετάξω από κάτω!
